Tha Room of Two different people

Boos was ze, pisnijdig op haar vader. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Zomaar zijn dochter naar een openbare school proberen te krijgen? Suave verafschuwde openbare scholen. Ze zaten vol arme sloebers met rare eigenschappen. Daar kon ze zichzelf totaal niet mee vinden. Haar vader had haar gezegd dat ze hierheen moest gaan om haar magie onder controle te kunnen krijgen, maar Suave wist zeker dat hij bedoelde dat ze dat verwende, onhandelbare gedrag moest afleren. Haar vader hield van haar, dat wist ze, en hij zei nooit iets recht voor zijn raap. Wat ze ook wist, was dat hij haar gedrag niet kon uitstaan. Ze was enig kind en alles wat haar vader had na het verlies van zijn vrouw en dus Suave's moeder. Vroeger wilde hij Suave koste wat het kost bij zich houden, hij wilde niet nog een van zijn dierbaren verliezen. Maar al snel werd duidelijk dat hij haar niet aankon. Suave had een sterk, koppig karakter. Ze wilde altijd haar zin hebben, en wanneer ze dat niet kreeg, dan moest je oppassen. Dat was vast een deel van het Spaanse temperament dat ze had geërfd van beide ouders. Haar magie misbruikte ze wel eens, misschien iets te vaak, maar ze vond het leuk om mensen te zien lijden. Wisten ze ook eens hoe het voelde om constant geconfronteerd te worden met je grootste nachtmerrie.
Met grote, stampende passen liep Suave over het schoolterrein. Het was een warme, mooie dag en de zon scheen fel. Maar zelfs het weer kon haar humeur niet verbeteren. Ze had te horen kregen dat ze een kamer moest delen, dat ze niet de keuze had met wie ze deze moest delen. Straks werd ze opgesloten met een of andere vlooienbal! Stel je voor, dit meisje dat jarenlang had kunnen genieten van alle voorrechten van het luxe leventje, had geen eigen kamer meer, en moest deze bovendien zelf schoonmaken! Waar was haar vaders meelijden gebleven? Hoe kon hij haar dit aandoen?
De verkoelende bries die door de gangen van het studentenhuis waaide, deed ervoor zorgen dat Suave's haar lichtjes mee golfde. Haar blauwe haren was het enige kenmerk dat ze van haar moeder had overgenomen. Haar haardos was haar dus ook erg dierbaar. Jammer genoeg bracht het wel altijd de vage herinneringen aan haar overleden moeder mee, degene die ze het liefst zo snel mogelijk vergat. Suave wilde niet in een sleur van ellende blijven leven, maar was er wel tot gedoemd. Zie je, haar leven was niet zo perfect als anderen dat altijd dachten. Hoewel ze zelf de waarheid ook niet altijd even graag onder ogen wilde zien, was haar leven het verre van perfect. Gelukkig was ze zelf wél perfect.
Langzaam bewogen de deuren aan haar voorbij. Ze telde haar voetstappen om een beetje afleiding van de walgelijke stank die er heerste te vinden. Waar sliep ze ook alweer? Ze speurde de naambordjes die naast de deuren hingen af. Ha, daar stond haar naam. 'Suave'. Boven haar naam stond 'Sumi', vast de naam van haar kamergenoot. Suave haalde diep adem en legde haar hand op de deurklink. Met een soepele beweging duwde ze het ding naar beneden, maar de deur gaf niet erg mee. Boos duwde Suave haar heup tegen het hout, zodat de deur nu met een flinke zwiep open werd gezwaaid en ze zelf moeite moest doen om overeind te blijven staan. Wauw, wat een binnenkomst. Haar verdere leven hier kon nu al niet meer stuk. Vlug bekeek het blauwharige meisje de kamer rond. Er stonden twee bedden, waarvan er één nogal rommelig uitzag en vol lag met spulletjes. Vast van haar kamergenoot. Verder stond er een nachtkastje naast ieder bed, een grote kast bedekte een hele muur, en een smerige spiegel hing boven een krakkemikkig bureau. Suave zag een deur die vast naar de aangrenzende badkamer moest leiden. Ten minste, dat hoopte ze maar. Oh fijn, was het de bedoeling dat ze hier in moest leven? Suave probeerde zich een weg naar het lege bed te banen, en liet zich hierop vallen. Ze sloot haar ogen en probeerde alle ellende om zich heen zo snel mogelijk te vergeten. Suave schrok overeind bij het horen van geluid. Wild keek ze in het rond, tot haar oog uiteindelijk op een jong, klein kattenmeisje viel. Suave nam haar met één opgetrokken wenkbrauw in haar op. "Sumi," mompelde het meisje nog voor Suave haar naar haar naam kon vragen. Ze dwong zichzelf te glimlachen, maar het lukte niet. Daarvoor was het hier te ellendig. "Met jou en dat kattenbeest van je moet ik mijn kamer delen?" riep ze in plaats van de glimlach uit. Ze wees met een priemende vinger naar de pluizenbal achter Sumi. Een warmer welkom kon ze niet krijgen. "Of is dit allemaal een grote grap? Alsjeblieft, zeg me dat dit een grap is." Suave keek het kleine meisje met een dodelijke blik aan. Ze sprong overeind en zette haar handen in haar zij. Dit zou nog eens een lange, vermoeiende dag kunnen worden.

Met ongenoegen zag Suave hoe kalm haar kamergenoot bleef onder de woedeaanval. Dat klopte niet. Ze moest er juist mensen mee afschrikken, ze moest er mensen mee waarschuwen. Maar Sumi leek er blijkbaar immuun voor te zijn, tot grote irritatie van Suave. Sumi had haar kat voorgesteld als Kyra, voor zover het meetelde als voorstellen. Suave trok haar bovenlip geïrriteerd op en wierp een vuile blik op het harige beest. Er was haar niet verteld dat ze haar kamer met twee anderen moest delen, en ook niet dat het twee beesten waren. Het liefst was ze de kamer boos uitgestampt en had ze het eerste vliegtuig gepakt die haar terug zou brengen naar de normale wereld waar ze in thuis hoorde. "Naam?" Nog iets wat Suave niet kon uitstaan; de toon waarop het meisje sprak. Zo eentonig, compleet zonder emotie. Wat was dit voor somber figuur? Als Suave toch naar deze school moest, had haar dan in ieder geval opgescheept met een of andere clown die tenminste nog een beetje zou proberen haar aan het lachen te maken. Sumi leek niet eens haar best te doen een vriendelijke glimlach te schenken aan haar nieuwe kamergenoot. "Suave Zarita Lurdes García Valdez," ratelde Suave met haar vlugge, Spaanse tongval. Ze trok haar neus op. "Of Suave voor mensen die dat niet allemaal kunnen onthouden." Met afschuwen zag ze hoe het meisje geen aandacht had geschonken aan de rotopmerking die Suave over de kat had gemaakt, en kalm een heel speelparadijs voor het beest uitstalde. Automatisch deed ze een stap naar achter en bedekte haar neus met haar shirtje tegen de stank van het voer. "Is dat nou echt nodig?" klaagde ze, terwijl ze met een vies gezicht de bewegingen van Kyra volgde. "Je blauwe haar is mooi," klonk het dood. Suave wist niet of ze dit als een compliment moest opvatten of niet. "Dank je, denk ik," mompelde ze dus maar, en ze streek met haar hand door haar haardos. Ze was best wel trots op haar haren. Maar haar moeder... Plots begonnen tranen in haar ogen te prikken. Ah, fijn, alsof ze nog niet genoeg gekweld was. Boos knipperde ze met haar ogen. Nee, ze ging niet janken. Ze was veel sterker dan haar gevoelens. Daar kwam bij dat ze haar ijzersterke karakter niet ineens mocht laten vallen.
Suave pakte haar koffer en zette deze op haar bed. Langzaam klikte ze de slotjes open, waarna ze de deksel op kon liften. Een grote voorraad kleding was het eerste wat zo'n beetje uit haar koffer sprong. Ze had natuurlijk veel te veel meegenomen, maar zo ging het altijd. En hé, een meisje kan maar niet genoeg kleren hebben, toch? Onderzoekend keek Suave de kamer rond. Waar kon ze haar spullen opbergen zonder dat het bevuild zou worden met smerige kattenharen en zonder dat het de geur van voer in zich kon laten trekken. Uiteindelijk besloot ze het maar te vragen. "Waar is mijn kast?"

Ik moet wel even zeggen dat 'Suave' haar voornaam is, 'Zarita Lurdes' haar middelste namen zijn en 'García Valdez' de achternaam van haar vader en moeder zijn. Zoals het hoort ^^

Tot Suave's verbazing wist Sumi haar hele naam nogmaals te herhalen. Zeker een of andere betweter, zo'n leerbeer. Het leek alleen maar van kwaad naar erger te gaan. Was er nog een mogelijkheid om de directeur van deze school te kunnen bereiken en hem over te halen dat ze echt een nieuwe kamergenoot nodig had? Liever had ze zelfs haar eigen kamer. Ze wilde helemaal geen kamer delen met iemand. Ze had privacy nodig, heel veel privacy. En nu zou ze constant worden aangestaard door twee paar kattenogen. Fán-tas-tisch!
Het zou bijna onbegrijpelijk zijn, maar er waren toch een aantal dingen waar Suave erg gevoelig voor was. Iedereen had natuurlijk het plaatje van de emotieloze bitch in gedachten bij haar, maar zo emotieloos was ze nou ook weer niet. Tja, ze was niet echt het meest aardige persoontje dat je tegen het lijf kon lopen, eerder zo iemand die je wilde vermijden. Maar haar verleden lag haar af en toe verschrikkelijk dwars. En ook weer op dit moment. Wat had ze karma misdaan dat ze al deze ellende voorgeschoteld kreeg? Het was Suave niet gelukt haar verdriet te verbergen voor Sumi, bleek uiteindelijk. Het meisje had haar haar aan de kant gestreken, en net op dat moment droop er een traan van haar wang af. "Je bent verdrietig." Suave had kunnen knikken, had kunnen toegeven dat ze verdrietig was en voor de rest van haar leven hier door kunnen brengen als huilebalk, maar dat deed ze niet. Ze veegde snel langs haar ogen en keek woedend naar de rode ogen die voor haar gezicht hingen. "Ik ben niet verdrietig. Dat smerige voer van jou en je kat prikt als de pest! Mijn ogen zijn hartstikke gevoelig, daarom gaan ze tranen." Ze beet op haar trillende lip. "En wil je nu alsjeblieft met je smerige poten uit mijn persoonlijke ruimte gaan?" Ruw draaide ze zich om, zodat ze zich over haar koffer kon buigen.
Een ongemakkelijke stilte viel, die Suave had onderbroken door te vragen waar haar kast was. Sumi was wel zo vriendelijk om dit te laten zien. Een deur werd geopend, en erachter kwam een redelijke inloopkast tevoorschijn. Natuurlijk was deze net zo indrukwekkend als de kledingkast die Suave thuis had, maar het kon ermee door. Ze moest er maar mee leven dat het grootste gedeelte van haar kleren opgeborgen zouden blijven in haar koffer. Meteen begon Suave met het uitpakken van haar spullen. Ze was erg netjes en geordend, en alles moest een vaste plek hebben. Wanneer iets niet lag op zijn toebehoorde plek, was het niet ongebruikelijk voor Suave om door te draaien. En als ze erachter kwam dat iemand anders aan haar spullen had gezeten, werd ze pas echt een monster. Iedereen moest met zijn tengels van haar bezittingen afblijven, zeker deze arme sloebers met hun vuile ledematen.
"Hebben we ook nog een badkamer of zo?" vroeg Suave plotseling. Een paar loze badspulletjes lagen als enige nog in haar koffer, naast een foto van haar ouders en haarzelf toen ze nog jong was. Van het laatste kon ze niet herinneren dat ze hem in haar koffer had gestopt. Had haar vader dat expres gedaan? Hij wist dat ze niet graag aan haar moeder werd herinnerd. Haar moeder... Waarom bleef het haar zo achtervolgen? Normaal had ze er nooit last van gehad. Het was gewoon allemaal de schuld van deze school. Rotschool, rotvader, rotkamergenoot, rotleven! Gefrustreerd greep Suave het fotolijstje uit de koffer en gooide hem spontaan naar de andere kant van de kamer, waar hij tegen de muur uiteenspatte. "Opgeruimd staat netjes. Wilde ik toch al weg doen," mompelde ze, ook al was haar helemaal niet naar een verklaring gevraagd. Hierna greep ze haar badspulletjes bij elkaar en liep naar Sumi toe. "Badkamer, por favor?"

"Je loog, waarom loog je?" vroeg Sumi, nadat Suave haar boos had afgewezen. Moest ze hier nou echt een antwoord op hebben? Snapte ze dan niet dat Suave het er niet over wilde hebben? Geez, sommige mensen waren ook zo dom. Ze konden niet eens een simpele hint opvangen. "Je kent me niet, meisje," snauwde Suave dan ook. "Ik loog helemaal niet." Verder wilde ze er geen woorden aan vuil maken. Eerst maar eens uitpakken. Maar zelfs toen Suave kwaad het fotolijstje met de foto van het gezin tegen de muur had gesmeten, en daarna snel door had gevraagd over de badkamer, leek Sumi het niet te begrijpen. "Je gooide je familiefoto kapot, waarom?" De badspullen in Suave's handen trilden door de woede die door heel haar lichaam trok. "Dat zei ik toch? Ik wilde er al vanaf, waarom niet tegen een muur gooien dan?" Gefrustreerd draaide ze zich om. Ze stapte over de rotzooi die op de grond lag heen, maar was net niet snel genoeg om die dikke kat van een Kyra te ontwijken. Met een harde knal belandde Suave met haar spullen op de grond. Daar lag ze dan, languit op de smerige vloer, terwijl de vloeistoffen van verschillende flesjes op de grond uiteen vloeiden. Een boze kreet welde op uit Suave's keel. "Verdomme! Hou dat stomme stinkbeest van je eens bij je!" brulde ze. Ze kroop onhandig overeind en ging op haar knieën zitten. Voor haar zag ze hoe haar dure badproducten verspild werden. "Ik haat het hier! Ik wil terug naar mijn vader!" Ze hief haar handen hulpeloos in de lucht. Wat een ellende ook. Dit moest natuurlijk net haar weer overkomen. Het zat haar ook nooit eens mee. Ze probeerde zichzelf te kalmeren door rustig adem te halen. Dit was haar ooit geleerd door een van de vele therapeuten die ze had gehad. Wanneer ze een woedeaanval kreeg, moest ze letten op haar ademhaling, of zoiets. Het hielp wel. Suave werd rustiger, maar was nog steeds geïrriteerd. Een beetje verward kwam ze overeind, waarna ze nog een keer diep adem haalde. Oké, Suav, je kunt dit. Je bent beter dan de rest, je moet even volhouden en binnen 3 jaartjes ben je hem hier weer gesmeerd, al die lozers achterlatend. Dit kun je. "Als je dan toch dat glas van dat stomme fotolijstje hebt opgeruimd, doe dan ook meteen mijn badspullen. Red alles wat te redden valt en breng het naar de badkamer. Probeer mijn dag nog een beetje goed te maken, wil je?" Het voelde fijn weer even in haar oude zelf te vallen, degene die ze dacht te hebben verloren toen ze werd afgezet bij deze school. Maar nee, ze had het nog. Zonder Sumi nog een blik waardig te keuren, ging Suave op haar bed zitten en pakte haar mobiel van het nachtkastje. Hoog tijd om haar vader op de hoogte te brengen van haar belevenissen tot nu toe. En om hem te vertellen dat hij zo snel mogelijk een setje nieuwe badspullen moest sturen.

De sfeer in de kamer sloeg drastisch om nadat Suave kwaad het fotolijstje weg had gegooid. Er had al wat spanning tussen beide meisjes gehangen, maar Sumi leek er erg koel onder te zijn gebleven. Tot nu dus. Suave kon voelen hoe het meisje achter haar rug om enorm veel opgekropte woede voelde. Zelf kon ze het niet zien, maar ze vóelde het gewoon. Suave probeerde er zo kalm mogelijk onder te blijven. Ze wilde zich niet nog drukker maken om niets. Hier moest ze maar genoegen mee nemen, veel slechter zou het toch niet kunnen worden? Ineens voelt Suave hoe een gewicht haar tegen de grond drukt. Een schreeuw verlaat haar mond, terwijl ze boos met haar armen en benen op de grond slaat. Een stel scherpe nagels werd in haar schouders geslagen. "Ik ben geen slaaf! Ik ben geen slaaf!" riep Sumi kwaad. "En dat zou ik ook nooit meer worden!" Suave stond versteld van de plotselinge furie van het meisje. Waar kwam dat nou in ene vandaan? En was het echt nodig om alles op haar nieuwe kamergenote af te reageren? Sjonge jonge zeg, en ze dacht dat ze zelf erg was. Het blauwharige meisje beet op haar lip om een nieuwe kreet te kunnen onderdrukken. Tranen sprongen in haar ogen, deze keer van de pijn die de nagels in haar schouders haar bezorgden. "Als je me los laat, wil ik je gejank over je verleden wel aanhoren," siste Suave. Ze schudde wild heen en weer tot ze voelde dat ze kon ontsnappen aan de greep van Sumi. Hierna rende ze snel naar de spiegel om haar wonden te kunnen bekijken. "Was dit nou echt heel erg nodig? Als je mijn slaaf niet wilt zijn, prima hoor, maar dat kun je ook gewoon zeggen." Tot haar grote verbazing was Suave zelf niet zo ver gegaan om háár magie te gebruiken. Het leek wel alsof deze persoon haar ergste nachtmerrie alsmaar al voor haar ogen zag, dat het haar niet eens meer kon schelen. Tja, tegen zulke personen was Suave's magie niet opgewassen. Wat vreemd... Zou ze ernaar vragen, naar wat Sumi dwarszat? Dat is toch wat kamergenoten deden? Eerlijk gezegd wist ze niet of ze wel betrokken wilde worden bij de vreselijke gebeurtenissen die Sumi in haar verleden zou moeten hebben meegemaakt.
Met een zucht zag Suave hoe dunne straaltjes bloed over haar schouder naar beneden sijpelen. De zachte stof van haar witte shirtje werd besmeurd met het goedje. Oh fijn, dat kreeg ze dus nooit meer schoon. "Wil je erover praten?" vroeg ze uiteindelijk, en ze rukt haar blik los uit de spiegel. "Volgens mij heb je heel wat op je hart." Ze tikte even met haar nagels op de wandkast die naast haar stond. "En wil je me daarna eindelijk de badkamer laten zien?"

Nog voor Suave zich terug had kunnen trekken, had Sumi allerlei verwarde dingen naar haar geroepen. Ze liet het maar een beetje langs zich gaan, wetend dat ze dit vast niet allemaal zo zou bedoelen. Sumi gebruikte gewoon haar magie of zo, en Suave wist uit eigen ervaring dat het moeilijk was jezelf in de hand te houden als je je magie gebruikte. Daarvoor waren ze hier op school. Ze moesten leren om de magie onder de knie te krijgen. Iets wat Suave gemakkelijk thuis ook had kunnen leren.
Op de poging tot troostende woorden over te brengen, werd niet echt gereageerd. Sumi wilde blijkbaar niet praten over wat haar dwars zat. Grimmig trok suave haar lip een beetje op. Ze besloot er maar geen probleem van te maken, ook al wilde ze het kattenmeisje maar al te graag laten zien dat ze met precies hetzelfde bezig was als Suave dat eerst had gedaan. "Hier is de bad kamer," mompelde Sumi, nadat ze een andere deur open had gemaakt. "En zoals je ziet heb je een bad, met bubbel stand en een kachel. En een douche voor als je bijvoorbeeld je snel wassen moet." Suave keek met een afkeurende blik naar de badkamer, maar wist dat dit eigenlijk best wel veel luxe was vergeleken met de rest van de kamer. Ze maakte maar geen opmerking over hoe groot haar badkamer thuis wel niet was, en liep vlug over de koude tegelvloer naar de wasbak. "Snel mijn haar wassen? Lieve schat, ik woon zo'n beetje in de badkamer. Verwacht je echt dat dit meisje er binnen een kwartiertje zo knap uit komt te zien?" kibbelde Suave, terwijl ze zich met haar schouder voor de spiegel draaide. Met een washandje dat naast de wasbak lag, veegde ze zo veel mogelijk bloed weg. Prikkende steken trokken door haar schouder, en ze kroop een beetje ineen. "Volgende keer mag het ook wat rustiger, oké?" Nadat Suave's wond redelijk schoon was, ging ze in de kastjes op zoek naar verband, of iets anders wat ze kon gebruiken om de wond af te dekken. Met een half oor luisterde ze naar wat Sumi te zeggen had. "En eh... Sorry voor wat ik heb gedaan. Ik heb me zelf niet altijd onder controle," klonk haar trillende stem. Suave stopte haar zoektocht even om onverschillig naar de rode ogen van het meisje te kijken. "Nee, dat merk ik," mompelde ze daarna bijna onverstaanbaar. Ze slaakte een zucht en kwam overeind. "Ik zou er, als ik jou was, echt wat aan doen. Je bent levensgevaarlijk zo," merkte ze bot op. "Als je het niet erg vind, kun je dit verband wel even op mijn schouder plakken. Dat is wel het minste wat je nog kan doen nadat je me net zo hebt toegetakeld." Suave hield een wit verband omhoog, en in haar andere hand had ze een rolletje tape. Ergens leek dit weer op een bevel, dus was ze niet helemaal zeker van de reactie van Sumi, maar dat maakte haar niet zoveel meer uit. De volgende keer als ze zou worden aangevallen, zou ze proberen wél haar magie te gebruiken. Karma - eh, Suave is a bitch.

Gelukkig leek Sumi geen nieuwe woedeuitbarsting te krijgen nadat Suave haar had gezegd dat ze haar wond moest verzorgen. Suave voelde hoe de sfeer weer wat rustiger werd in de kamer. Het voorval moesten ze misschien maar gewoon vergeten. Sumi had het vast niet zo gemeen bedoelt. "Ik heb nog wel wat spul dat er voor zorgt dat je wond wat sneller geneest," zei het kattenmeisje nadat ze het verband ui Suave's hand had gepakt. "Dat heb ik van mijn pleeg vader gekregen." Suave zag hoe Sumi naar de kamer sprong. Het was echt net een kat. Die oren, die staart... Helemaal het totaalplaatje. Wat raar, moest ze nu haar kamer delen met een kat? Het voelde een beetje vreemd. Hadden ze haar niet gewoon kunnen opschepen met een of andere dikke lozer, eentje die de hele dag op zijn kamer zat eenzaam te doen? Sumi kwam al weer terug met een of ander goedje. "Dit kan prikken. Maar geloof me, het maakt het beter." Haar stem klonk zacht, bijna als een lieve fluistering als het niet zo emotieloos had geklonken. Voorzichtig smeerde ze het spul op Suave's wond. Het blauwharige meisje schoot ineen bij de aanraking. Het spul stak onwijs in haar open wond. De tranen sprongen haar spontaan in haar ogen en ze moest op haar lip bijten om het niet uit te schreeuwen van de pijn. Ze was altijd al een watje geweest. De meest kleine sneetjes deden haar al pijn. Heel fijn dat haar kamergenoot na nog niet eens 10 minuten het al nodig vond haar aan te vallen, om haar vervolgens achter te laten met een groot, gapend gat in haar schouder die vast en zeker een enorm litteken achter zou laten. Deze eerste schooldag zou ze echt nooit meer vergeten door dit aandenken. Geweldig.
Nadat Sumi klaar was met Suave's schouder, kroop ze meteen terug op haar bed, waarna haar kat bij haar ging zitten. Suave voelde zich plots best alleen. Waarom had zij geen huisdier meegenomen? Ze had er genoeg thuis gehad. Maar haar was gezegd dat huisdieren niet mee konden, en daar had Suave zich bij neergelegd. Het voelde niet eerlijk dat Sumi wel een stomme kat mocht hebben, terwijl ze er zelf al eentje was. Met haar goede schouder leunde Suave tegen de deurpost van de badkamerdeur en sloeg haar armen over elkaar. "Hoe zit dat nou eigenlijk, dat beest en jij?" vroeg ze op een scherpe toon. "Huisdieren zijn toch verboden hier?"

Suave merkte dat Sumi haar aankeek, maar ze lette er verder niet op. Die rode ogen deden haar niet zoveel. Ze waren apart, het lijkt bijna alsof ze gloeiden, maar Suave kon niet weten welke woede er achter die grote kijkers schuilde. Niet dat het haar veel boeide, andermans problemen waren niet belangrijk voor haar. Net zoals hoe bijna alle dingen onbelangrijk voor haar waren, omdat ze zelf gewoon beter was als al die dingen.
"Oh, ik had Kyra gewoon meegenomen," antwoordde Sumi nuchter op Suave's vraag. "Gewoon door de ingang zat ze op mijn schouder. En de persoon die me begeleide had er niks over gezegd, en ik neem Kura overal mee naartoe." Suave rolde met haar ogen en ging op haar bed zitten. Ze schopte haar schoenen uit en trok daarna haar knieën tegen zich aan. "Dus het lijkt mij dat het niet verboden is. Of dat komt omdat ik een band met Kyra heb." Een spottend geluidje verliet Suave's mond. Tss, als dat waar was wat Sumi vertelde, had ze zelf net zo goed haar hele dierencollectie mee kunnen nemen. Ze hield zielsveel van haar beestjes, ze had ze met moeite achtergelaten. En dan kreeg ze nu te horen dat ze ze net zo goed mee had kunnen nemen? Ah, whatever, ze moest zich hier nu maar niet druk over maken. De mensen van school hadden die kat vast toegelaten omdat Sumi anders helemaal alleen op haar kamer moest slapen. Heel zielig ja. Nu mocht dat beest wel weer vertrekken. "Hoezo? Heb jij ook dieren?" vroeg Sumi. Suave wierp haar een geïrriteerde blik toe, en zag toen dat het kattenmeisje naar haar glimlachte. Het deed haar op een vreemde manier schrikken. Een glimlach op het gezicht van het meisje was wel het laatste wat ze van haar had verwacht. Jemig, wat een raar kind. "Ik had zat dieren thuis. Ik ben er gek op," antwoordde Suave luchtig. "Behalve op katten dan. Die gemene beesten hoef ik niet in mijn buurt te hebben," voegde ze er snel aan toe. Ze ging op haar rug liggen en sloot haar ogen, zodat haar gedachten terug konden vliegen naar haar huisdieren, waar haar vader nu voor moest zorgen. Suave had het moeilijk gevonden om hem haar geliefde beestjes toe te vertrouwen, maar uiteindelijk had ze geen andere keus. "Honden, paarden, konijntjes... En allemaal verzorgde ik ze zelf." Dat laatste zei ze om te laten zien dat ze toch nog een beetje nuchter was naast al die arrogantie die ze uitstraalde. Ja, ze was een enorm verwend nest en dat vond ze ook helemaal niet erg om toe te geven. Maar ze had wel gevoelens voor haar dieren. Suave kwam weer overeind en opende haar ogen. Ze bekeek Sumi met een neutrale blik. "Je vertelde me dat je hier binnen bent begeleid? Mag ik vragen waarom ík dan geen begeleiding heb gekregen?" vroeg ze zo'n beetje vanuit het niets. Het schoot haar zomaar te binnen dat ze eigenlijk gewoon in het diepe was gegooid en dat ze zichzelf maar wegwijs moest maken hier in de school. Niet dat Suave zich graag door iemand had laten rondleiden, dit deed ze veel liever zelf of met mensen van haar niveau. Maar toch vond ze het niet eerlijk dat zo'n aanbod niet aan haar gedaan was. "Ik ben afgezet bij de schoolpoort en heb in mijn eentje deze zwijnenstal moeten vinden. Wat een service zeg. Dit is echt een rotschool." Suave was best benieuwd naar de reactie van Sumi. Ze verwachtte dat het kattenmeisje geen haatgevoelens had voor deze school, en dat dit nog wel eens tot een interessante discussie kon leiden. Ach, mooi tijdverdrijf.

Ik wil even zeggen dat ik die gedachten over Sumi als Megan-zijnde niet écht meen! Ik heb er ooit een meisje waar ik mee RPGde heel boos gemaakt, dat ik haar karakter met mijn karakter helemaal verrot schold in haar hoofd. Ik weet niet of jij het zo opvat, maar dat moet je niet doen dus (';