Nathaniel 'nd Nikè's room

Zenuwachtig bleef ze haar haren kammen, snel maar consequent. Ze moest hier eigenlijk zo snel mogelijk weg, maar haar spiegelbeeld bleef haar martelen. Haar haren wilden niet, wallen die bijna niet zichtbaar waren voor anderen staken haar zelfbeeld en als kers op de taart had ze net een kwartier half staan hyperventileren omdat er een licht vlekje in haar oog zat. Het was niet eens goud geweest, toch raakte ze in paniek. Wat was ze toch een freak op dat gebied, bijna idioot. In ieder geval; ze stond al veel langer op de badkamer dan eigenlijk de bedoeling was. Het was namelijk haar bedoeling geweest om gewoon haren te kammen, haar tanden te poetsen en daarna zo snel mogelijk weg te gaan. Alles om haar kamergenoot te vermijden. Goed, dat klonk wel erg idioot, maar voor Nikè was het niet meer dan een gewoonte. Haar vorige kamergenoot, een jochie van ongeveer twaalf, zag ze ook amper. Hij had zelfs niet geweten dat ze er was, de eerste weken. Maar nu was het broertje van de jongen hier ook naartoe gekomen en was haar gevraagd om van kamer te wisselen. Ze had vrij snel ja gezegd, had alleen geen rekening gehouden met het feit dat ze nu een andere kamergenoot kreeg. Eentje die wel van haar leeftijd was, kennelijk. Ze was hier gisteren pas laat gekomen, haar spullen lagen er al. Kennelijk was de jongen er nog niet geweest of sliep hij al, want ze had hem niet gezien, gisteren.
Zuchtend plukte ze verder aan haar haren, wist uiteindelijk voor elkaar te krijgen dat ze ongeveer ordelijk zaten. Als er dan toch een kans was dat ze vandaag haar kamergenoot tegenkwam, wilde niet dat ze er verschrikkelijk uitzag. Hoewel, als ze eruitzag als een zombie, zou hij haar misschien de hand wel niet schudden, wat wel goed zou zijn. Daar was ze het bangst voor, dat ze iemand pijn deed. Ze moest hem waarschuwen, maar dat was nogal vreemd. Je stapte niet zomaar op iemand af en zei "Hoi, ik ben je nieuwe kamergenoot en iedere keer dat je me aanraakt bestaat de kans dat je bewusteloos raakt. Prettig kennis te maken." Als normaal persoon deed je dat al niet, Nikè zou het al helemaal weigeren. Verlegen als ze was vond ze het hele concept kamergenootschap al verschrikkelijk. Maar het moest, want naar haar ouders wilde ze gewoon niet terug. Zelfs de Academy was beter dan dat gigantische huis waar er niets en niemand was.
Haar haren zaten goed, haar tanden poetste ze vlug maar grondig, en ze wierp een laatste blik in de spiegel. Er stond een jong meisje, rozeblond haar en heldere ogen die van groen naar blauw neigden. Ze keek net niet bang. Haar spiegelbeeld was zo bekend dat ze alleen maar even knipperde en daarna zich omdraaide. Ze opende de badkamerdeur, keek om zich heen. Niemand. Haar tas, die moest ze zien te vinden. Gisteren had hij om haar bedeind gehangen, maar nu niet meer. In zichzelf vloekte het meisje, begon te zoeken. Onder haar bed, op haar bed. Overal waar ze vandaag en gisteren was geweest, niet veel plaatsen dus. Het lawaai wat ze ermee maakte, merkte ze totaal niet op.

~NATHANIEL~

I will walk away and say
You fucking disappoint me
Maybe you're better off this way!
Er gleedt een simpele, waterige lach over zijn gezicht. Zijn warrige haar piekte alle kanten uit en er gleed een zucht uit zijn mond. Het schoolbestuur had hem toegewezen aan een nieuwe kamergenoot, toen zijn vorige hem vriendelijk had verzocht een nieuwe te zoeken. Nu was hij hier, in de gang. Lopend naar de kamer. Zijn nieuwe kamer. Hopelijk was het niet weer zo'n huppelkind wat niet tegen een beetje aandacht kon. Of wel. Hij wist niet wat hij wilde. Toen Nathaniel gisteren, op het laatste moment, te horen kreeg wie zijn nieuwe kamergenoot werd moest hij het even laten bezinken. Een meisje, alweer. Haar naam was iets in de trant van Nika. Nou, eigenlijk maakte die niet zoveel uit voor Nathaniel. Het was een meisje, dat zei hem al genoeg. Hij wilde niet alweer met een meisje op de kamer. Vanbinnen hoopte de jongen dat hij eindelijk, na de zoveelste kamergenoot switch, met een jongen in de kamer zat. Gewoon, een jongen om mee te kletsen over de hotste meiden op school. Dat ging niet echt met zijn vorige kamergenoten, aangezien dat allemaal meisjes waren. Als je over andere meisje begon te praten in hun bijzijn, flipte ze op één of andere manier helemaal. Rare onbegrijpbare wezens waren het, die meisjes. Nathaniel haalde even vluchtig een hand door zijn warrige haar, het hielp niet. Toen hij hoorde dat zijn nieuwe kamergenoot een meisje was, weigerde hij. Hij wilde niet weer met een meisje op de kamer. Meisjes waren leuk, ja echt wel, maar met een meisje op de kamer die je niet leuk vindt, dat is een hel. Nathaniel zuchtte en keek voor zich. Hij moest er niet zoveel van verwachten.
Met zijn hand al om de deurklink bleef hij nog even twijvelend staan. Hij hoorde binnen allemaal gerommel en herrie. Hij was nieuwsgierig naar wat er binnen gebeurde, maar hij wilde niet iets zien wat niet voor zijn ogen bestemd waren. Zo kinderlijk als hij was, opende hij toch de deur. Een roze plukje haar was druk bezig met het zoeken naar iets. Hoopte Nathaniel. Hij haalde een wenkbrauw op en liep daarna zonder iets te zeggen naar het andere bed. Hij dumpte zijn tas op zijn bed en ging er zelf zonder iets te zeggen naast zitten. Even staarde hij naar het plafond. 'Hey, ik ben je nieuwe kamergenoot, Nathaniel.' Toen richtte hij zijn blik weer op het meisje. Zijn ogen werden groot. Ze was klein, had een prachtige huid en beeldschoon haar. Zijn mond viel open. 'Woow.. Jij bent super hot!' Gooide hij er zonder bij na te denken uit. Het maakte hem toch niet zoveel uit wat hij over hem dacht.

[OOC] Le enorme fail >_< Wist niet echt wat ik Nath moest laten doen.

Onder het bed, op het bed, naast het bed. Hij lag er gewoon niet, terwijl ze hem nu echt nodig had. Kennelijk had haar nieuwe kamergenoot ook nog geen voet in deze kamer gezet; het bed was nog keurig opgemaakt. Maar dat deed er nu niet toe, ze had die tas nodig. Daar zat alles is. Van haar iPod tot haar mobieltje. Dat was overigens nog zo'n ouderwets openklapding, met een hangertje van een ster eraan. Maar ze vond hem mooi en hij deed het goed, dus ze deed het ermee. Alsof ze überhaupt veel belde. Soms moesten ze samenwerken in de klas, maar dat was alle interactie die ze met de rest van de school had. Meestal zat ze maar een beetje alleen te zijn. Niet altijd even leuk, maar het beschermde wel de rest van de wereld tegen haar magie. Geloof me, na drie mensen in coma te laten raken van een shock stopte je wel met mensen aanraken. Helaas was dat wel nodig om kennis te maken, een hand geven. Maar zoals ze al eerder aan zichzelf verklaarde, het kwam raar over om te gaan uitleggen dat je iemand niet kon aanraken. Dan dachten ze allemaal dat ze een of andere freak was, waarschijnlijk.
Door haar gerommel overal en nergens hoorde ze de deur niet opengaan. Ze was net van haar bed naar het kleine bureautje verhuisd, niet in staat om te bedenken waar ze de tas voor het laatst had gezien. Misschien moest ze haar telefoon bellen, dan kon ze hem wel- Dat was dom, ze had geen andere telefoon dan haar mobiel. Lekker dan, zat ze zonder tas. Ze was niet heel meisjesachtig, niet van het make-up, bitchy type, maar ze had haar tas wel nodig. Ze was gewend geraakt aan het gewicht op haar rechterschouder, de tas die tegen haar knie aanstootte als ze liep. Sja, ze was nu eenmaal niet groot, dus de tas hing een stuk lager dan eigenlijk de bedoeling. Maar als ze hem niet kon vinden hing hij er helemaal niet.
'Hey, ik ben je nieuwe kamergenoot, Nathaniel.' klonk er - voor haar dan, ze had niet doorgehad dat de jongen binnengekomen was - plotseling achter haar. Ze slaakte nog net geen kreet van schrik, liet wel een vonk overslaan naar een pen die op het bureau lag. Die begon spontaan te smeulen, waarna er niet meer van overbleef dan een hompje pen. In haar hoofd vloekte ze weer. Lekkere eerste indruk, Nikè. .. Jij bent super hot!' klonk er ineens, voor Nikè weer onverwachts, door de kamer. Ze schrok, keek nu om. 'Ehh... Dank je?' Er stond een soort dommige grijns op haar gezicht, terwijl ze rood werd. Ze draaide zich maar om, liep naar haar eigen bed en plofte daarop neer. Daarna bekeek ze wat schuw haar nieuwe kamergenoot. Rood, was haar eerste indruk. Rood haar, rode ogen. Verder best wel.. Ja, hij was knap. Maar dat was niet echt vreemd, de helft van de jongens op de Academy waren knap. Het was gewoon dat hij opviel met zijn rode haren. Rood en roze, leuke combinatie. Ahum ahum, sarcasme. Haar haar en zijn haar vloekten best wel, vanuit haar oogpunt. 'Ik... Ik ben Nikè, aangenaam.' Niet verlegen zijn, niet verlegen zijn, het was maar een kamergenoot. Daarvoor moest ze niet bang zijn, kom op. Ze zat aan hem vast, dan kon ze maar beter met hem overweg kunnen. 'Zeg je dat tegen ieder meisje, of meen je dat?' Bijdehand zijn was niet helemaal haar ding, maar als het moest kon ze het wel.

Zijn ogen waren gericht op de nasmeulende pen op het bureau. Die had net niet in de fik gestaan. Zenuwachtig begon hij te frummelen aan zijn schooluniforum. Dit meisje was gevaarlijk, ze kon dingen in de fik zetten wanneer hij wilde ofzo. Met haar moest hij zeker geen ruzie krijgen. Ze kon hem nog eens vermoorden, misschien. Net als Ilona. En al die andere mensen. Eigenlijk was hij gewoon bang. In feite kon iedereen hem vermoorden, dus ook dit meisje. Tenminste, dat geloofde hij. Het was niet dat hij geen verweer kon bieden, maar het was dat hij het niet wilde. Hij wilde zijn magie niet gebruiken, bang dat het mis zou gaan. Bang dat hij echt iets ernstigs zou veroorzaken. Bang dat hij een orgaan kapot maakte en voor iemands dood zorgde. Dat was ook gelijk de rede waarom hij mensen zo min mogelijk aanraakte. Bij elke aanraking was er een kans dat hij shakra in het lichaam van zijn slachtoffer stuurde en dat hij, of zij, een wond zou krijgen. Of nog erger, dat een orgaan wat op die plek zat er tijdelijk of voor altijd mee op hieldt.
Het rozeharige meisje keek verschrikt op. Een klein gilletje was te horen. Nathaniel grijnsde, ze was dan toch wel de perfecte persoon om de don juan uit te hangen. Het meisjes keek om. Nathaniel zag schattige blauw groene ogen die geschrokken zijn kant opkeken. Er kwam een soort domme grijns op haar gezicht, waardoor Nathaniel het uitschaterde. Ze was zo schattig, beangstigend en bang tegelijk. 'Ehh... Dank je?' Zei ze enkel. Er kwam een soort rode blush op haar wangen. Nathaniel begon te grijnzen, wilde opstaan en over haar wang strijken met zijn hand. Hij hieldt zich in, wetend dat hij haar pijn kon doen. Of andersom. Dus deed hij het niet. Hij bleef gewoon liggen op zijn bed en keek zijdelings naar het meisje. Hij wist nog steeds haar naam niet. Het maakte hem niet uit. Van zijn part hoefde hij het niet te weten. Hij wilde alleen maar kijken.
Knap.. Nee, dat was niet de juiste benaming voor het meisje. Eerder schattig op haar eigen manier. 'Ik... Ik ben Nikè, aangenaam.' Nikè dus. Het kwam in de buurt van zijn eerdere benaaming voor haar. Hij had alleen de 'è' vervangen door aan 'a'. Niet zo'n hele grote fout, toch? De naam Fluffly kwam al meteen in zijn hoofd op. Alleen noemde hij Ilona al Fluffy. Misschien iets anders, een andere bijnaam. Hij zou het wel zien. Dat soort dingen kwamen vanzelf. 'Hmn, klinkt prinsesje niet wat beter?' Vroeg hij eerder aan zichzelf dan aan het meisje. Hij haalde een hand door zijn haar en richtte zijn blik op het plafond. Nog steeds lag hij op het bed. 'Zeg je dat tegen ieder meisje, of meen je dat?' Nathaniel grinnikte en keek haar weer aan. Ze doorzag hem helemaal, slim meisje. Hij knipperde even. Nikè was blijkbaar geen doorsnee tutje wat geen hersens bezat. Op het eerste gezicht dat Nathaniel dat wel. Zo leek het tenminste. 'Licht eraan hoe je het opvat. Ik zeg het tegen elk meisje wat knap is, dus lieg ik niet. Echter zijn er heel wat knappe meisjes, dus zeg ik het vrijwel tegen iedereen ja.' Nathaniel was niet het persoon wat loog. Hij was eerlijk, zelfs al kon het in zijn nadeel werken. De jongen haalde zijn schouders op, voor zover dat mogelijk was in zijn liggen positie. Toen stond hij op. Langzaam liep hij richting het meisje. Hij stak zijn hand naar haar uit. 'Dat ik zo ongelooflijk knap ben betekend niet dat je mijn hand niet kan schudden,' zei hij met een grijns op zijn gezicht. 'Nathaniel Flynn,' stelde hij zich nogmaals voor.

[OOC] Wat heb ik >_< Waarom kan ik niet fatsoenlijk posten?

Dat het bed lekker zat, wist ze al sinds ze erop had geslapen. Heel zacht voelde het aan, alsof ze op veren lag. Was natuurlijk niet zo, maar haar kussen was weldegelijk gevuld met dons. Het soort kussen waarin je je hoofd wilde begraven en dan in slaap vallen. Heerlijk gewoon, hoewel ze het nooit zou doen met Nathaniel op de kamer. Overduidelijk dat ze gewoon normaal zou proberen te lijken; Niet dat dat haar ooit zou gaan lukken, ze was en bleef dat kind wat alles wat ze aanraakte willekeurig kon electrocuteren. Gezellig. Ze snapte in het begin sowieso niet dat jongens en meisjes bij elkaar op de kamer sliepen, maar na een tijdje wende het wel. Ze kon zich in ieder geval nu heel goed stiekem omkleden op de badkamer, dat leerde je wel in vijf jaar samenwonen met jongens.
'Hmn, klinkt prinsesje niet wat beter?' zei Nathaniel, waarna haar rode kleur nóg roder werd. God, complimentjes was ze niet echt gewend. Ze kon er wel mee omgaan, kreeg ze vast ook wel eens, maar vaak zat ze muziek te luisteren en had ze dan totaal niet door dat ze een compliment kreeg. Het was haar manier van socially awkward zijn. Maar niemand was echt goed met complimentjes, leek haar. Niemand leek echt te weten hoe je op zoiets moest reageren, iets als “Wauw je bent mooi.” Wat zei je dan? Dank je? Nee, dat klonk egoïstisch. En ontkennen kon ook niet, want sommige mensen waren nu eenmaal mooi. Complimenten waren vreemde dingen, daar hield ze het maar op. ‘A-als jij dat leuk vind… Ik heb er geen problemen mee.’ God, ze ging ook zo makkelijk in dingen mee. Maar als hij haar graag prinses wilde noemen… Nikè vond ze toch niet echt een geweldige naam, dus alles was beter dan niets.
'Licht eraan hoe je het opvat. Ik zeg het tegen elk meisje wat knap is, dus lieg ik niet. Echter zijn er heel wat knappe meisjes, dus zeg ik het vrijwel tegen iedereen ja.' Haar hoofd hield ze een beetje schuin na deze opmerking. Het was inderdaad maar hoe je ertegenaan keek. Hij was nog best slim, slimmer dan dat hij er op het eerste gezicht uitzag. ‘Dat klinkt… Logisch, denk ik.’ Ze aarzelde met haar woorden, maar kwam ineens tot een conclusie. ‘Dus… Je vind me knap. D-dank je voor het compliment, denk ik.’ Niet. Stotteren. Alsjeblieft, alles behalve stotteren. Maar ondanks haar stille gesmeek stotterde ze de helft van de woorden.
De jongen stond op, vanuit de positie waarin hij zat deed hij dat nog best soepel. Zij moest altijd ingewikkeld doen; eerst gaan zitten, dan benen over de rand, dan voorzichtig opstaan, alles om te voorkomen dat ze zichzelf een schok gaf. Het was maar een keer gebeurd, maar ze wilde het gewoon niet nog eens meemaken. 'Dat ik zo ongelooflijk knap ben betekend niet dat je mijn hand niet kan schudden,' zei hij, nadat hij op haar af was gekomen. 'Nathaniel Flynn,'
Ze bloosde nog net iets dieper, kon eigenlijk niet roder worden. ‘Ik weet niet of.. Ehh- Zie je, als ik je aanraak dan- Dan krijg je waarschijnlijk een schok. En ik weet niet hoe erg dat zal zijn. I-ik heb het niet in de hand, snap je. Mijn magie. Dus kunnen we het handenschudden overslaan?’ Ge-nant. Twee lettergrepen. Zo erg was het voor haar.

Derp, erg goed is de mijne ook niet hoor.

Ze leek niet pebaald op haar gemakt bij hem in de buurt. Logisch natuurlijk. Een jongen zoals hij: Opvallend, hyper, overenthousiast en soms nog wel eens gemeen. Een meisje zoals zij: Lief, klein, pluizig, verlegen.. Dat ging niet samen. Het was als vuur en ijs. Of in hun geval, als roze en rood. Het pastte niet bij elkaar en zou waarschijnlijk botsen. Al leek het meisje niet het type wat snel boos zou worden, hem aanvallen. Iets waar hij meestal bang voor was bij andere personen. Nee, zei leek eerder bang voor hém te zijn. Nou, dat was ook eens iets anders. Leuk zo'n afwisseling. Nikè leek ook niet echt te weten hoe ze op hem moest reageren. Er gleed een lachje over zijn gezicht. Ze hoefde helemaal niet bang voor hem te zijn. 'A-als jij dat leuk vind… Ik heb er geen problemen mee,' zei ze stotterend. Ja, dat beeld had hij wel al van haar gekregen. Ze stotterde veel, leek niet te weten hoe ze op hem moest reageren. Dus wist Nathaniel het ook niet precies. Zoveel mogelijk probeerde hij zichzelf te zijn. Toch was het verschil tussen haar en Ilona te groot om helemaal te zijn zoals altijd. Ongemerkt hieldt hij zich toch in, was het meer plagen dan echt versieren. Hij had haar wel lekker beet genomen. Ze hieldt haar hoofd schuin na zijn gevatte opmerking. Ja, hj was wel slim. Niet dat hij dat vaak liet zien, dat was nergens voor nodig. Hij hoefde niet allemaal tienen op zijn rapport, nutteloos. Met een paar 6jes en een 5 ging hij net zo goed over. Meer hoefde je niet te doen.
Nathaniel haalde een hand door zijn haar waarna hij even naar het meisje keek. 'Dat klinkt… Logisch, denk ik. Dus… Je vind me knap. D-dank je voor het compliment, denk ik.' Het kwam er allemaal aarzelend en stotterend uit, alsof ze niet wist hoe ze nou precies met hem om moest gaan. Zou ze misschien bang voor hem zijn? Bang dat hij haar iets aan zou doen? Dat was eigenlijk de enige rede die hij voor haar gedrag kon verzinnen. Dat was tevens de enige rede waarom hij zo zou reageren en doen. Toen hij zijn hand naar haar uitstak, leek ze best wel van slag. Haar gezicht was vuurrood, bloosde erg. 'Ik weet niet of.. Ehh- Zie je, als ik je aanraak dan- Dan krijg je waarschijnlijk een schok. En ik weet niet hoe erg dat zal zijn. I-ik heb het niet in de hand, snap je. Mijn magie. Dus kunnen we het handenschudden overslaan?' Een simpele lach gleed over zijn gezicht. Dat was alles wat hij wilde horen, gewoon, simpel de waarheid. Hij liep een stukje achteruit en draaide zijn rug naar haar toe, zijn gezicht richting zijn bed. 'Dat was alles wat ik wilde horen schoonheid. Je kan gewoon eerlijk tegen me zijn hoor, we zullen nog wel een tijdje kamergenoten zijn dus zullen we met elkaar over moeten kunnen,' zei hij. Hij had een brede grijns op zijn gezicht die zij waarschijnlijk niet zou zien. 'Daarbij zou ik jou ook pijn kunnen doen, als ik je aanraak. Dus laten we dat maar voorkomen.'
Met een harde plof liet Nathaniel zich op het bed vallen, zijn gezicht richting het plafond. De koptelefoon die om zijn nek hing zette hij op zijn oren. Hij hoefde de muziek niet eens aan te zetten, die stond de hele tijd al aan, alleen op een zachter volume. Met keiharde dubstep in zijn oren keek hij nog even naar het meisje. Waarschijnlijk zou ze niet nog meer te zeggen hebben, hij ook niet. Daarbij moest hij nu eigenlijk leren, deed het alleen niet. Zonder te leren haalde hij makkelijk een zesje, meer had hij niet nodig. Een zucht verliet zijn mond. Voor zijn part was deze conversatie ten einde.