Life Is Hard. But I Will Still Fight To The End. {Chisomo}

Chisomo liep behoedzaam door de drukke stad. Hij hield zich verborgen onder een zwarte cape. Zijn rechterhand waren vastgeklampt aan zijn zwaard. Die hij altijd bij zich had. Hij was zeer behoedzaam. De vorige keer hadden ze hem bijna gepakt! Hij had maar gelukkig eigenlijk. Hij vroeg zich af of alles goed ging met Jenta. Zij was heel ver van hem gescheiden. In een andere school. Dat leek hem het veiligste. Hij had bang dat ze haar zouden herkennen en haar zouden ontvoeren. Zijn knokkels werden wit doordat hij zijn zwaard zo stevig vast hield. De andere hand had hij in een vuist gehouden. Zijn blauwe ogen gleden naar enkele mensen die hij voorbij liep. Hij vertrouwde niemand.

Deze stad was merkwaardig prachtig. Het was wel te zien dat hier de mensen met heel veel centen hier leefden. Het was keurig verzorgd. En alle gebouwen toonden hun pracht. Het was een zeer grote stad. Met veel interessante winkels. En er waren veel plekken waar je iets kon drinken of eten. En dat was echter zijn doel. Zijn droge keel lessen. Plots stond hij stil en draaide hij zich met een ruk om. Hij zag mensen gewoon wandelen. Maar hij zou zweren dat iemand hem aan het volgen was. Chisomo zijn gezicht stond strak. Alle donders nog aan toe!! Misschien verbeelde hij het zich maar. Aarzelend draaide hij zich weer om en ging gewoon weer verder. Hij was nieuw op school. En in zijn vrije tijd ging hij vaak werken. Zwaar werken. Want hij had het geld echt nodig. Want hij moest de schoolkosten van zijn zusje en zichzelf kunnen betalen. Zijn ouders en zijn gehele familie is vermoord. Daar kon hij niet op rekenen. Zijn ogen straalden een sombere uitstraling uit. Hij droomde nog vaak over de horror. De beelden die hij had moeten aanzien.... Zijn levenloze moeder, onder het bloed. Chisomo hield zijn vingers gefrustreerd tegen zijn voorhoofd. Hij wilde er liever niet aan denken nu. Hij was er echt zo moe van. Het is al eeuwen geleden dat hij eens in alle rust kon slapen. Maar hij had ook zoveel zorgen. Zijn broers, neven en nichten waren ontvoerd... God weet waar ze naartoe zijn gebracht. En wat er met ze gebeurt is. Hij weet zelfs niet wie zijn vijand was. Hij had enkel gezichten gezien. Hij heeft geen namen gehoord. Hij had geen idee hoe hij moest beginnen. Diep van binnen... had hij het gevoel dat ze allemaal op gruwelijke wijze vermoord waren. Of ze werden voor iets gebruikt. Chisomo was er zeker van ze te vinden. Maar nu moest hij zijn school afmaken. Zijn krachten leren te beheersen. Hij zal wraak nemen. Hij zal ze allemaal afslachten. Dacht hij bitter.

Chisomo keek op. Hij vond een gezellig terrasje buiten. Tussen grote bomen. Met keurige tafels. Vreemd genoeg zat er nog niemand. Misschien was het ook zo vroeg. En hij vond het niet erg om alleen te zitten. Hij zocht rustig een plaatje. De zon scheen lekker. En hij werd goed beschermd door de bomen. Die hielden een grote deel warmte tegen. Hij bestelde simpel weg gewoon water. Veel jongere hadden voorkeur voor frisdrank of bier. Maar Chisomo was echter gewend aan alleen water. Het serveerster staarde hem bewonderend aan. Nieuwsgierig wie verstopt zat onder de cape. Maar Chisomo keek algauw weg. Hij wilde gewoon met rust gelaten worden. Meer niet. Dat leek ze ook te begrijpen en ging uiteindelijk zijn bestelling halen. Hij liet zijn rechterhand in zijn zakken glijden. Zoekend naar iets. Na een tijdje hield hij een brief tevoorschijn. Een roze brief. Daar stond ''Van Jenta, voor Chisomo.'' Hij had een brief gekregen. Van zijn zusje. Die kreeg hij elke week. Dat stelde hem ook gerust. Zo wist hij dat alles goed met haar ging. Hij oppende de brief en las hem grondig. Ze kon al keurig schrijven. Heel mooi zelfs. Beter dan Chisomo.

'Liefste grote broer,
Het gaat heel goed met mij. Maar ik mis je wel erg. Gelukkig heb ik mijn vriendinnen. Die me laten lachen. Ik leer zo veel bij! Ik kan mijn wolven transformatie al heel goed. En ik heb nieuwe krachten leren beheersen. Ik heb alleen veel moeite met opletten... En ik slaap ook nog steeds rusteloos. Je weet wel, van die enge dromen.
Ik heb ook een leuke jongen leren kennen. Hij lijkt een beetje op jou. Alleen een beetje hyper. Ik begin hem echt leuk te vinden. En niet bezorgd zijn he?

Binnen een maand zie ik je eindelijk weer! Ik kijk er echt naar uit.

Hoor ik je snel?

Liefst Jenta xxxxxx'

Chisomo glimlachte zachtjes. Het was altijd zo fijn om haar brief te laten lezen. Hij was ook zeer blij dat zij het leuk vond op school. Dat vonden niet veel mensen eigenlijk. Chisomo deed het eigenlijk wel graag. Hij leerde graag dingen bij. Chisomo keek wel even vies bij het lezen dat ze misschien een vriendje heeft. Hij was op dat vlak zeer beschermend. Maar hij trok de bezorgde blik algauw weg. Hij zal straks wel een briefje schrijven. Dat vond ze ook altijd zo fijn.

Iemand AUB zin? Very Happy

Hij slenterde doelloos door de winkelstraat. Eigenlijk verveelde hij zich gewoon. Het kwam niet vaak voor dat hij zich verveelde. Hij kon zich prima in zijn eentje vermaken, maar vandaag lukte dat op de een of andere manier niet. Hij was rusteloos, leek met zijn arm onder zijn ziel te lopen. Misschien kwam het wel omdat hij nog maar net op deze school zat, dat het idee van een school zich rusteloos maakte. Het idee van binnen zitten in een lokaal, met de bedrukte lucht die hem hoofdpijn bezorgde. Hij wou daar iets aan doen. Hij hoopte dat ze hem daar mee zouden kunnen helpen, dat hij daar geen last meer van had. Dat hij zich er voor af kon sluiten, of dat hij het gewoon niet meer voelde. Dan kon hij misschien normaal een gebouw binnen lopen, zonder geërgerd te raken, omdat de lucht op hem drukte. Hij bleef staan voor een winkel, een sierradenwinkel. Hij wou nog steeds graag een ketting met een roofvogel erop hebben. Gewoon omdat het leuk was en omdat hij dat mooi vond. Zijn blik was gevallen op een zilveren ketting met een kleine valk. Er verscheen een klein glimlachje om zijn lippen. Ja, die wou hij hebben. Hij zette zijn tanden op elkaar en liep de winkel binnen. Meteen werd hij overvallen door de tegendruk, negeren schoot er door zijn hoofd. Hij liep naar de balie waar een jonge vrouw hem nieuwsgierig aan stond te kijken. Viel het dan zo op? Hij wees naar de ketting in de etalage. “Ik wil die graag van u komen,” zijn stem klonk neutraal, maar er lag een kleine ondertoon in. Een die haar vertelde dat ze voort moest maken. Ze keek hem gespannen aan en knikte toen, snel liep ze naar de etalage en haalde de ketting eruit. “Hij is niet goedkoop meneer,” zei ze aarzelend. Hij schudde zijn hoofd en pakte daarna zijn portemonnee uit zijn broekzak. Ze waren ook altijd argwanend of je het wel kon betalen. Hij deed zijn portemonnee open en pakte er een briefje uit. “Is dit genoeg?” Ze knikte snel en deed de ketting in een tasje. Daarna gaf ze het aan hem. “Veel plezier ermee,” zei ze snel. Hij knikte kort en haastte zich de winkel uit. Hij ontspande zich pas weer toen hij op straat stond. Hij bleef even staan en haalde de ketting uit het tasje. Hij stopte het tasje in zijn broekzak en hing de ketting op zijn nek. Daarna liep hij verder. Ja, en wat zou hij nou eens gaan doen?
Die vraag werd beantwoord toen hij een jongen op een terras zag zitten. Normaal gesproken stapte hij niet zomaar naar iemand toe, maar hij had toch niks beters te doen. Hij keek even naar het briefje die hij in zijn handen hield, daarna haalde hij zijn schouders op. Hij liep het terras op, naar het tafeltje van de jongen. Hij trok een stoel naar achteren en ging er op zitten. “Een vriendinnetje?” Hij keek de jongen rustig aan terwijl hij het vroeg. Het had geen dubbele betekenis, het was in zijn ogen gewoon een simpele vraag. “Mijn naam is Bjorg,” vervolgde hij. “Gewoon Bjorg,” Hij keek even om zich heen en daarna keek hij de jongen weer aan. “Tjah, het heeft wel wat dit terras,” vervolgde hij toen.

Hij vouwde het briefje op en borg het weer veilig op in zijn vestje. Misschien zag hij er wel stom uit met zijn cape enz. Op school kon hij normale kleren dragen. Maar buiten was het gewoon niet veilig. Hij staarde doelloos voor zich uit. Daar zat hij dan. In zijn eentje. Hij was al gauw in gedachten verzonken. Zijn familie. Allemaal uitgemoord. En door wie? Waarom hebben ze zijn familie dit aangedaan? Waar was het nut van? En waar hebben ze zijn broers, neven en nichten gebracht. Er spookten veel dingen door zijn hoofd. Hij kreeg er haast hoofdpijn van. Straks kreeg hij nog rimpels door zo te peinzen. Alweer drukte hij zijn vingers tegen zijn voorhoofd. Wat moest hij toch doen? Hij had geen idee wat hij moest doen. ''Jongeman? Hier is je water.'' Weerklonk een vrouwelijke stem. Zijn ogen vlogen wijd open en staarden even naar de serveerster. "Eu ja dank je." Sprak hij kortaf. Ze bleef even naar hem staarden. Maar toen hij terug staarde draaide ze terug. Hij rolde met zijn ogen. Hij besloot zijn warme jas uit te trekken. Het was gewoon niet meer uit te houden. Hij deed de rits open en trok zijn armen uit zijn mouwen. Hij had tatoeages over zijn gehele armen. Clan tekens. Zijn armen waren goed gespierd. Geen wonden want hij trainde vaak. Hij veegde zijn wilde lokken van zijn gezicht. "God wat is het hier verdomme heet!" mompelde hij tegen zichzelf.

Plots kreeg hij één of andere kerel in het oog. Hij fronste even. Zich afvragend waarom die daar zo stond te kijken. Uiteindelijk vergezelde de vreemdeling. Chisomo was even gespannen. Zich afvragend of hij die persoon wel kon vertrouwen. Wie weet was het wel iemand die hem wilde vermoorden. Chisomo wierp zwijgzaam een blik. “Een vriendinnetje?”
Hij keek de kerel niet begrijpend aan. En toen wist hij het opeens. Die zal vast denken dat hij een vriendinnetje had vanwege die brief ofzo. Normaal gezien zou hij nors reageren. Dat ie zich niet moest moeien. Maar hij kon een glimlach niet onderdrukken. Gewoon bij de gedachte dat die brief van zijn zusje kwam. "Haha, neen maar wel van een speciaal meisje. Mijn jonge zus Jenta." Antwoordde hij rustig. Even gleed zijn blik over de knul. Hij was nog steeds erg op zijn hoede. “Mijn zo het naam is Bjorg,” Chisomo wachtte nog even aangezien Bjorg nog niet was uitgepraat. “Gewoon Bjorg,” Chisomo knikte kortaf. Hij aarzelde. Maar hij had zo'n gevoel dat dit gewoon een onschuldig persoontje was. Hij zou ook zweren die ooit wel eens in school te hebben gezien. "Aangenaam, mij naam is Chisomo. Sommigen noemen me gewoon Somo. Noem mij maar wat je het makkelijkst lijkt." Hij keek even om zich heen. Hij genood best van dit weer. En hij hield gewoon van de natuur. Helaas vond hier niet veel rust. Dit was een stad. Waarom hij hier eigenlijk naartoe is gegaan. Daar had hij dus geen idee van. Hij vermeed de drukte. “Tjah, het heeft wel wat dit terras,” Hoorde hij Bjorg zeggen. Chisomo knikte kortaf en keek even om zich heen. " Klopt, vandaar dat ik hier was gaan zitten." Eigenlijk zou hij meer naar deze Bjorg vragen. Maar spreken. Dat was dus niet zijn sterkste kant. Hij deed maar een poging. "Zit je toevallig in Empty Soul Academy? Ik heb gevoel je eerder gezien te hebben daar."

Het was lekker weer. Hij kon er altijd wel van genieten als het wat warmer was. Hij keek even omhoog naar de lucht, waar enkele vogels vlogen. Ook hier kon je ze nog duidelijk horen fluiten. Het was hier ook een stuk rustiger dan midden in de winkelstraat. Hij liep naar de jongen toe en nam tegenover hem plaatst. Hij zag dat hij hem niet begreep toen hij vroeg of hij een vriendinnetje had. "Haha, neen maar wel van een speciaal meisje. Mijn jonge zus Jenta." Hij haalde even zijn schouders op. “Nou ja, bijna goed.” Mompelde hij. “Leuk dat je brieven krijgt van je zusje,” vervolgde hij. Hij keek even langs hem heen en keek hem daarna weer aan. De jongen leek op zijn hoede alsof iets of iemand op de loer lag. Hij nam hem even in zich op. “Verwacht je problemen?” vroeg hij toen rustig. Hij bleef hem onderzoekend aankijken. Toen stelde de jongen zich voor en hij knikte hem even toe. “Aangenaam Chisomo,” zei hij toen. “Ik noem je wel bij je volle naam,” zei hij toen schouderophalend. Het maakte hem ook niet zo veel uit hoe hij de jongen zou noemen, maar bij de volle naam vond hij het prettigst. Hij keek weer om zich heen over het terras. “Ja, het is goed ingericht.” Zei hij op de opmerking van Chisomo. “Al zit ik niet vaak op een terras, door die loerende ogen.” Ging hij verder. Hij keek Chisomo weer aan toen deze vroeg of hij op de school zat. “Ja, daar zit ik op. Nog maar een paar dagen,” vervolgde hij. “Uit jou vraag kan ik opmaken, dat jij ook op Empty Soul Academy zit,” Hij nam hem nogmaals in hem op, maar hij kon zich niet herinneren dat hij hem gezien had. Nou keek hij ook nooit echt heel veel om zich heen. “En jij, zit jij al lang op Empty Soul Academy?” vroeg hij toen.

De serveerster kwam hun kant op gelopen en hij keek op. Ze bleef wat aarzelend bij hun staan. “Wilt u ook wat drinken meneer?” Hij fronste even zijn voorhoofd alsof hij ergens diep over na moest denken en knikte toen. “Ja, doe ook maar een water.” Zei hij toen. Ze keek hem wat vervreemd aan en hij staarde stug terug. “Is het dan zo gek dat ik dat ook wil drinken?” er klonk iets hard door zijn stem. Snel schudde ze haar hoofd. “Nee, meneer. Natuurlijk niet.” Ze struikelde bijna over haar woorden. “Nou ga het dan halen,” riep hij bijna. Snel schreef ze het op en liep snel weg. Hij keek zuchtend weer naar Chisomo. “Nee, ik kan daar echt niet tegen.” Zei hij hoofdschuddend. “Die lui werken me altijd op de zenuwen,” vervolgde hij nog.

Chisomo wierp nog even een behoedzame blik achter zich. En richtte zich daarna weer op Bjorg. “Nou ja, bijna goed.” Chisomo moest weer breed grijzen en krabbelde even over zijn blonde haren. “Leuk dat je brieven krijgt van je zusje,” Chisomo glimlachte en knikte daarbij. "Ja dat vindt ik ook. Ik krijg een boel brieven van haar. Natuurlijk kunnen we ook gewoon smsen. Maar zij schrijft het liefst brieven." Hij haalde zijn schouders even op. "En ach, ik vindt het tof om te lezen. Vooral over haar enthousiasme over haar krachten. Die zich steeds beter ontwikkelde." Chisomo zijn ogen blonken even. Hij was ontzettend trots op haar. Ze hadden best een nauwe band met elkaar. Hij had dan ook altijd voor haar gezorgd. En nu had hij de volledige zorg op zich. Nu zijn ouders en familie er niet meer waren moest hij de verantwoordelijkheid op zich nemen. Maar ze konden onmogelijk steeds vluchten. Het beste optie was dus naar school gaan. Voor Jenta haar veiligheid heeft hij haar in een zeer ver gebied gezet. Om zeker te zijn dat ze haar niet zouden vinden. Chisomo besloot in de buurt te blijven. Wie weet vond hij één van zijn broers, neven of nichten terug. Tenminste, dat hoopte hij. Ze waren allemaal spoorloos verdwenen. En hij kon momenteel alleen maar vluchten. Hij weet niet eens wat die gasten van hem wilden. Waarschijnlijk wraak of zo. Zolang ze maar met hun poten van Jenta bleven. Het was al erg genoeg dat hij iedereen kwijt was geraakt. Chisomo keek even somber. Maar drukte die blik meteen van zich weg. “Verwacht je problemen?” Bjorg merkte dus dat Chisomo zo wat nerveus deed. Chisomo keek even weg. "Bwaah, gewoon een paar vervelende gozers. Ik weet eigenlijk zelf niet wat ze van me willen." Natuurlijk deelde hij het gehele verhaal niet mee. Dat lag nog zeer gevoelig en hij kende Bjorg niet. Misschien als ze beter bevriend waren dat hij daar bereid op was om het te vertellen hoe het nou werkelijk zat. Maar momenteel voelde hij daar niet veel voor. “Aangenaam Chisomo,” zei hij toen. “Ik noem je wel bij je volle naam,” Chisomo rekte zich eve uit en knikte. "Goed, zoals je zelf wilt." Zei hij met een knipoog. “Ja, het is goed ingericht.” Chisomo knikte. Ja dat was het inderdaad. “Al zit ik niet vaak op een terras, door die loerende ogen.” Chisomo grijnsde. "Nja, ik eigenlijk ook niet. Ik zit liever in de natuurgebieden. Daar heb je tenminste rust en geen pottenkijkers." Mompelde hij wat. Hij kon er ook niet altijd tegen als mensen hem steeds zitten aan te kijken. Daar werd hij zeer lastig en zenuwachtig van. “Ja, daar zit ik op. Nog maar een paar dagen,” Chisomo knikte en luisterde naar het volgende. “Uit jou vraag kan ik opmaken, dat jij ook op Empty Soul Academy zit,” Chisomo grijnsde. En knikte toen gewoon weer. “En jij, zit jij al lang op Empty Soul Academy?” Chisomo schudde zijn hoofd. "Nopé, ik zit hier ook maar een paar dagen." Antwoordde hij terug. Toen keek hij zwijgzaam op toen de serveerster de aandacht trok van Bjorg. Hij merkte dat ze nogal zat te aarzelen. Waarom, daar had hij dus geen idee van. “Wilt u ook wat drinken meneer?” Even was het stil. Bjorg dacht na over wat hij zou nemen. “Ja, doe ook maar een water.” Hij keek neutraal. Nou, Bjorg leek één van de zeldzame jongens die liever water dronken. Chisomo zijn blik gleed nu naar het meisje die Bjorg wat raar aankeek. Algauw voelde hij de spanning opborrelen. “Is het dan zo gek dat ik dat ook wil drinken?” Chisomo keek van de één naar de ander. Bjorg leek wat op zijn tenen zijn getrapt. “Nee, meneer. Natuurlijk niet.” Ze leek toch wel heel nerveus. Chisomo begreep het wel van haar kant. Maar ze had er nu zelf voor gezorgd. “Nou ga het dan halen,” Chisomo trok zijn wenkbrauwen en keek het meisje na. Dat gehaast zijn wens opvolgde. Uiteindelijk dronk Chisomo rustig van zijn glaasje. Hij merkte op dat Bjorg naar hem keek. Chisomo keek terug en zette terwijl zijn glas weer neer. “Nee, ik kan daar echt niet tegen.” Zei hij hoofdschuddend. Chisomo grijnsde schijnheilig. " Ach, volgens mij zag die meid je wel zitten. Ik bedoel, ze zag er wel heel verlegen uit he? En ze kon amper haar ogen van je afhouden." Hij legde zijn armen grijzend over elkaar. “Die lui werken me altijd op de zenuwen,” Chisomo keek toen weer serieus. "Ja, dat kan ik begrijpen. Ik word er ook chagrijnig van. Maar meestal laat ik dat gewoon zitten." Hij wierp nog even een bezorgde blik naar het gebouw waar De serveerster de bestelling is gaan halen. Bjorg bedoelde het vast niet zo slecht.

» Chisomo