Chisomo

Name: Mijn moeder gaf me de naam Chisomo. De betekenis is Goedheid.
Geslacht: a dude
Leeftijd: 17 years
Karakter: Chisomo is zo het mysterieuze type. Hij houd zich wat afzijdig van de rest maar blijft wel in de buurt van vrienden(innen) Hij is vaak stil. Maar met goede vrienden kan hij wel te genieten zijn. Hij is een leiderstype en komt op voor de zwakke.

Geschiedenis:

Chisomi is in een mens/wolfenroedel geboren. Hij werd al meteen met veel liefde verwelkomt door zijn geliefde familie roedel. Alleen was zijn vader (Sahame Sezaki) niet aanwezig op deze speciale dag. Zijn moeder (Nahele Ekana) was zo gelukkig met haar eerste zoon. Ze had gitzwarte haren. Die zo lekker roken en zacht waren. Ze ze had fel blauwe ogen die zo vriendelijk naar je keken. Ze gaf hem de naam Chisomo. Dat goedheid betekende. Want ze was er van overtuigd dat haar zoon een goed karakter zou worden. Dat zag ze in zijn onschuldige blauwe ogen.
Chisomo groeide op. In zijn grote familie. Zijn moeder keek trots toe hoe haar zoon opgroeide. Ze was wel bezorgd. Omdat hij altijd zich van de anderen afzonderde. Chisomo was nooit spraakzaam en trok het vaak op uit. Hij bleef de hele dag buiten. Ook al regende, sneeuwde, hagelde, stormde het enz. Hij bleef buiten tot laat in de avond. Nahele maakte zich verschrikkelijk zorgen. Waarom gedroeg hij zich anders dan andere kinderen? Komt het misschien omdat Chisomo zijn vader miste? Sahame was bijna altijd weg. Hij kwam zelden thuis. Hij kwam zelfs niet als zijn zonen en dochter geboren werden. Zelfs niet voor verjaardagen of voor feesten. Nahele hield haar armen verlangend rond haar borstkas. Verlangend naar haar partner. Ze miste hem ook zo verschrikkelijk. Sahame moest nu eenmaal geld verdienen. En dat verdiende hij met belangrijke missies. Gevaarlijke missies.

Chisomo kwam weer eens zeer laat thuis. Het was al donker. Maar acht dat kon hem geen moer schelen. Zijn moeder was het al vast gewoon. Hij hield zijn handen in zijn zakken en liep sloom het huis in. Plots keek hij hij nadenkend om zich heen. Het was stil. Te stil naar zijn zin. Er gleed een koude rilling door zich heen. "Moeder? Waar ben je?" Chisomo liep van kamer naar kamer. Van zijn drie broers, die leeg waren en van zijn zusje. Dat ook leeg was. Eigenaardig. Hij betrouwde het niet. Hij liep haastig naar de keuken. Op zoek naar een briefje ofzo. En zijn gevoel klopte. Er hing een briefje op de koelkast. Hij greep naar het papiertje en las algauw.



Chisomo fronste niet begrijpend. Maar hij deed maar al gauw wat zijn moeder hem opdroeg. Hij haastte zich naar zijn kamer. Die in de hoogste verdieping zat. Hij greep naar zijn kleren en gooide die in een simpele valies. Die deed hij dicht. Daarna pakte hij zijn speciale verdediging spullen. //Zijn magische zwaard. Die hij van zijn vader had gekregen voor zijn verjaardag.\\ en hier en daar stak hij nog kleine messen weg. Hij zwierde zijn valies over zijn schouders en haastte zich naar buiten. Waarom had hij zo het gevoel dat dit de laatste keer was dat hij zijn huis zal zien. Hij wierp nog een laatste blik achter zich. Daarna verdween hij in het duister.

Chisomo klopte op de deur van zijn grootouders. Die ging al meteen open. Zonder dat hij nog iets kon zeggen werd hij naar binnen gesleurd. Het was zijn grootvader. Die snel de deur op slot deed. ''Kom jongen, de rest zit in de living. We moeten je dringend iets vertellen.'' Chisomo keek niet begrijpend naar zijn grootvader. Maar hij knikte uiteindelijk en volgde hem. Hij hoorde luide stemmen in de living. Toen hij naar binnenliep was het even stil. Alle ogen werden even op hem gericht. Toen ze merkte dat het Chisomo was gingen ze gewoon weer verder. Dat was hij wel gewoon. Hij ging ergens apart zitten en zijn ogen werden even naar zijn moeder gericht. Ze was lijkbleek en haar ogen waren vochtig. Rond haar zaten zijn 3 broers en zusje. Ze keken allemaal verdrietig. Even keek hij vluchtig rond. Al zijn tantes en ooms neven en nichten waren er. En een paar bondgenoten. Wat was hier aan de hand?'' We moeten hier snel weg! Het is niet veilig meer.'' Zei één van zijn ooms. Helemaal over zijn toeren. ''Ik vrees dat dat niet gaat helpen. Ze zullen ons toch vinden. Ik ben bang dat we terug zullen moeten vechten.'' Antwoordde zijn grootvader. Die ''leider'' was van deze roedel. Chisomo sprong zwijgzaam overeind en liep met rustige passen naar zijn moeder en legde een hand op haar schouder. Ze keek verdrietig op. Diep in zijn ogen. ''O Chisomo... er is iets verschrikkelijks gebeurd! Kom.... kom even met me mee.'' Ze sprong recht en greep naar zijn gespierde arm en trok hem rustig mee. Ze gingen apart in de gang staan. Chisomo keek vragend naar zijn moeder. ''Je vader... je vader is vermoord.'' Chisomo zijn gezicht vertrok. Het werd lijkbleek. ''De vijand heeft zijn ware identiteit weten te ontdekken door een verander. Hij heeft je vader bedrogen voor geld. En nu worden we ook bedreigd. Ze willen wraak nemen...'' Chisomo toonde geen emotie. Hij opende zijn armen en drukte zijn moeder tegen zich aan. ''Ik zal jullie beschermen moeder. Dat beloof ik je.'' Sprak hij zacht. Zijn moeder streelde zijn wilde lokken. ''Mijn zoon, het is jou taak niet. Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat jullie niets zal voorkomen.''
Toch bleef Chisomo vastbesloten om de taak op zich te nemen.

Chisomo en de rest van de familie verbleven in het grote landhuis van zijn grootouders. Hij lag met zijn rug op bed en staarde doelloos. Naast zich lag zijn zusje omgekruld. Dicht tegen hem aan. Ze begreep echter niet dat ze haar vader nooit meer zou zien. Ze was het ook al gewend om hun vader niet zo veel te zien. Maar nu was het voorgoed. Hij staarde even naar het kleine meisje. Ze was bang. Want ze voelde dat er iets mis was. Hij streelde haar zwarte haren. Ze opende haar gifgroene ogen en staarde naar haar grote broer. ''Somo... ik kan niet slapen.'' Chisomo keek haar onderzoekend aan. Hij glimlachte zachtjes. ''Daar weet ik wel iets voor.'' Sprak hij zacht. Hij keek naar het plafon. Ineens gaven zijn ogen licht en kleurde het donker groen. Boven hem en zijn zusje verschenen er groene dieren figuren. Die rond hen begonnen te dansen. Lichtgevende beestachtige wezens. Na een lange tijd viel ze in slaap en verdween zijn magie. Hij keek tevreden naar zijn zusje.

Chisomo schrok plots waker toen hij heftig geschreeuw hoorde. Jenta (zusje) werd ook wakker en kroop op Chisomo. ''Somo? Wat gebeuren?'' Sprak het kleine meisje angstig. Chisomo zette haar rustig naast het bed en sprong er zelf ook uit. Hij trok zijn kleren snel aan en greep zijn zusje vast. ''Jenta, ik ga je in de kast verstoppen. Beloof me dat je geen geluid maakt en op me zult wachten. Ik kom je zo weer halen oké?'' Ze knikte. Hij deed de grote kast open en zette haar er in. Hij gaf haar een speciale ketting. Met een blauwe diamant er in. Het kristal van de zee. ''Hier, dit zal je beschermen.'' Hij keek op toen hij een klap hoorde. Met geschreeuw als gevolg. Hij wierp een laatste blik. En deed toen de deuren dicht. En liet het bange meisje achter.

Bijpassend liedje

Chisomo liep door de gang. Hij liep meteen naar de kamer van zijn 3 broers. Hij vlamde haastig naar binnen. " Iki, nahoel, zahem!! Waar zijn jullie." De kamer was leeg. De kamer was totaal een puinhoop. hier was duidelijk een gevecht geweest. Plots hoorde hij geschreeuw van zijn moeder. Chisomo veranderde in zijn wolvengedaante. Een grote zwarte reu. Met tekens over zijn lichaam geschreven. Elk element die hij gebruikt had een kleur. Zijn tekens en ogen gaven nu een rode gloed. Vuur. Grommen'd schoot hij de gang weer op en liep helemaal naar het einde. Hij schoot de kamer in. Daar lag zijn moeder op de grond. En er stond een mannen gedaante bij haar. Die vals naar haar keek. Uiteindelijk draaide hij zich om naar Chisomo. "Aaaah!! Daar hebben we de oudste zoontje van Sahame Sezaki." Hij grinnikte vals. Chisomo gromde woest. hij ontblote zijn tanden en zette zich schrap voor de aanval. Maar de vreemde man stak zijn hand hoofdschuddend uit. "Neen, ik vind het zeer aantrekkelijk je te vermoorden. Maar je tijd komt nog wel." Chisomo zijn ogen vlogen wijd open toen hij de geweer zag die op hem gericht was. Er weerklonk een zware geweerschot en hij werd geraakt. In zijn poot. De man sprong uit het raam. Chisomo veranderde terug in zijn mensengedaante en lag kreunend op de grond. Zijn arm bloede heftig. Zijn ogen werden op het lichaam van zijn moeder gericht. Een bloedplas omringde haar, haar lange zwarte haren lagen er levenloos bij. Ze ademde nog. Maar haar blik was wazig. Chisomo sleurde zich recht en liep wankelend naar haar. Hij zakte uiteindelijk naast haar op zijn knieën en hield haar hand vast. Er ging een golf van pijn door zijn arm. Zijn moeder glimlachte vaag naar hem. ''Het spijt me zo.... liefje.... dat ik... jou en... je broers en zusje niet....kon beschermen...'' Ze kneep in zijn hand. En Chisomo's diepe wond verdween. Er ging een warme golf door hem heen en alle pijn werd weggedreven. "Waar zijn ze?" Vroeg hij bezorgd. Er gleed een dikke traan over haar wang. " Ze hebben hen meegenomen... ik heb ze samen met je tantes, ooms en grootouders proberen tegen houden. Maar... ze waren met teveel. Ze hebben de jonge pups meegenomen en de rest.... vermoord!!'' Chisomo keek haar verontwaardigd aan. Hij wilde nog zo veel vragen. Maar helaas. Ze gaf hem de kans niet. ''Ik hou van je... en beloof je me je broers zusje en je neven en nichtjes te reden. Zorg... zorg dat ze veilig zijn...." Plots werd haar hand slap. En haar ogen bleven wijd open. Chisomo zijn gezicht werd heel verdrietig. Hij drukte haar levenloze lichaam tegen zich en liet enkele tranen zien. Haar bloed sporen werden op zijn kleren vertoond.

Plots hoorde hij angstig geschreeuw. Chisomo legde zijn levenloze moeder voorzichtig op de grond en sprong overeind. Het was Jenta. Hij verscheen al snel in de deuropening. Daar zag hij het kleine meisje. En een vrouw had haar stevig vast. Haar huid was lijkbleek en haar haren waren grijs en krullig. Ze zag er eigenlijk best nog prachtig uit. Maar hij walgde van haar. Hij zag haar duistere blik die hem vals aankeek. Hij trok zonder te aarzelen zijn zwaard tevoorschijn. Zijn zwaard begon blauw te gloeien. Chisomo voerde een magische aanval uit. Er schoot een blauwe lichtbal krachtig uit zijn zwaard en raakte de vrouw heftig. Hij flitste naar Jenta en greep haar stevig vast. Snel vluchtte hij de kamer uit. Hij liep naar beneden. Hij kwam overal levenloze lichamen tegen. Zijn ooms, tantes en zijn grootouders. Overal lag bloed, ingewanden. Maar Chisomo richtte zich alleen maar op het redden van zijn zusje. Hij keek achter zich. Ondertussen waren er al 3 mens/wolven achter hem aan. Chisomo zag maar één uitweg. Door het raam. Hij flitste door het raam. Ondertussen veranderde hij in zijn magische wolven gedaante. Zijn zusje zweefde gewoon mee. En uiteindelijk ving hij haar op met zijn tanden. Hij had haar kraag vast. Ze landen soepel. Daarna verdwenen ze in duisternis.


Na uren te hebben gelopen en een veilige schuilplaats gevonden te hebben zette hij het bange kindje op beiden voeten. Ze bibberde hevig en was doodsbang. "So....Somo... Waar mama zijn? En.... broers... Waarom tante op grond ligge? Wat is da rood?" Chisomo veranderde weer in zijn mensengedaante en pakte haar stevig in zijn armen. Ze liet haar armpjes om zijn hals slaan en drukte haar gezicht in zijn warrige haren. "Het komt goed Jenta.... Het komt allemaal goed...." Zei hij geruststellend. Maar of dat ook zal worden?

Maanden verstreken. Ze vluchten steeds verder en verder. Uiteindelijk wist Chisomo dat ze niet zo konden blijven leven. Jenta kon niet zo blijven leven. Dus besloot hij te gaan werken. Geld te verdienen. Hij bracht haar naar een andere magische school. Zodat ze toch nog een normaal leven kon leiden. Natuurlijk was het zeer pijnlijk... En hij mist haar nog steeds verschrikkelijk. Maar hij was zelf nog zo jong. Hij kon moeilijk een kind opvoeden terwijl hij dat eigenlijk zelf ook was. Als het vakantie was kwam ze bij hem. Uiteindelijk besloot Chisomo ook maar beter naar school te gaan. Daar kon hij toch iets aan zijn toekomst werken. Hij hoopte ook sterker te worden. En zo zijn broers, neven en nichten te redden. Want hij weet dat zijn kansen maar klein waren om ze te kunnen redden.

Zijn krachten:

Hij kan natuurelementen beheersen. Water, vuur, aarde, wind, bliksem,planten enz.

Als hij in wolven gedaante is. (een grote zwarte wolf) Dan zie je tekens over zijn gehele lichaam. Die krijgen een kleur wanneer hij één van de elementen aan het besturen is. (Water-donker blauw, vuur-vuurrood, aarde-bruin, wind-grijs, bliksem-geelachtig, planten-groen. enz)

Natuurlijk heeft hij er nog veel moeite mee ze te beheersen. Vooral omdat hij enkele jaren geen school had gehad. Hij heeft het allemaal zelf geleerd. Nu hoopt hij dat de leraren hem kunnen helpen ze te beheersen.


Er kunnen nog wat dingen bijgewerkt worden