Kamer van Nimble en Ren

Onderwerp: Kamer van Nimble en Ren zo apr 29, 2012 11:47 pm

Zijn ogen waren gericht op de spiegel, waarin hijzelf te zien was. Wat littekens waren te zien op zijn lichaam, en ook enkele blauwe plekken, die nu eerder paarszwart waren geworden, stonden nog op zijn lichaam. Zo ging het dagelijks, hij kwam uit de douche en het eerste wat hij zag was zichzelf in de spiegel. En dan bleef hijs taan, als versteend terwijl hij zichzelf bekeek in de spiegel, zijn bovenlichaam leek soms een of ander slagveld. Een handdoek was om zijn middel geslagen, en enkele druppeltjes water vielen van zijn warrige haarbos naar beneden. Voor hem lag een soort van bandage, wat hij altijd rond zijn hoofd wikkelde en onder zijn haren astbond, zodat zijn rechteroog niet te zien was. Als het rechteroog bedekt was, dan was zijn kracht moeilijker te gebruiken. Hij verafschuwde de kracht die hij bezat, zijn kracht zorgde ervoor dat alles in zijn leven altijd fout ging. Een zucht gleed over zijn lippen en hij pakte de bandage, om deze rond zijn hoofd te binden, er was alleen nog een stukje van het verband et zien wat bij zijn voorhoofd uitstak. Waar je normaal zijn rechteroog zou zien, zag je nu een stukje van het verband. Snel pakte hij zijn kleding uit de kast, om zich vervolgens aan te kleden. Hij had gewoon zijn schooluniform aangedaan, aangezien hij vandaag school had, en niet veel anders had. De das trok hij recht, zodat hij er tenminste een beetje netjes uitzag, om vervolgens zijn schoenen aan te trekken, die gewoon heel simpel waren. Hij ruimde zijn spullen weer op en begon zijn kamer maar weer eens een beetje op te ruimen. Vandaag kreeg hij een nieuwe kamergenoot, en hij keek er helemaal niet naar uit. Toch ruimde hij alles een beetje op, zodat het er netjes uit zag. Als zijn toekomstige kamergenoot zich maar afzijdig hield van Ren zijn zaken, dan ging alles goed gaan. Hij verloor zijn zelfcontrole snel, en wou geen problemen krijgen. Hij maakte zijn bed op en ruimde snel wat rommeltjes op, om het stof weg te nemen. Hij merkte veel op^, en had oog voor detail, omdat hij vroeger geen fouten wou maken, want fouten maken betekende straf krijgen. Dus nu viel het hem meteen op, een spinnenweb, best goed weggestopt in de hoek. Snel haalde hij het ding weg met een korte bezem, of hoe je het ook wou noemen. Hierna pakte hij zijn boeken, er waren nog steeds wat dingend ie hij niet goed begreep, en hij wou goed door de komende jaren komen. Hij klapte een boek open, om er met volle concentratie mee bezig te zijn. Hij hoorde de deur wel open gaan, maar negeerde het. Aandacht ging hij niet besteden aan zijn kamergenoot.

~ Le fail ~
~ Nimble ~

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren ma apr 30, 2012 6:35 am

They don't believe in us
But I believe we're the enemy
Haar ogen keken lusteloos voor zich uit. Het voelde alsof ze bekenen werd, alleen wist ze niet door wie. Of door wat. Het magere meisje haalde een hand door haar haar en liep sloffend verder. Ze wilde geen nieuwe kamergenoot, die had ze helemaal niet nodig. Maar nee hoor, ze had geen keus. Haar vorige kamergenoot was de dochter van een rijk iemand met veel gezag. Ze hadden het nooit goed kunnen vinden, zij en haar kamergenoot. Ze was erg bot en kon bovendien ook nog wel eens aggresief reageren. Nimble, zo heette het zwartharige meisje, kon daar niet tegen. Ze snaptte niet dat mensen geen respect voor elkaar hadden. Toen liep het een keer uit de hand. Haar kamergenoot werd onwijs pissig op haar, enkel omdat ze de tandpasta zonder vragen had geleend. Ja, ze flipte echt helemaal. Maar wat die kamergenoot toen deed had ze beter niet kunnen doen. Ze sloeg Nimble. Toen stopte haar wereld en flipte ze. Haar bruine ogen stonden ernstig en kwaad. Wat er verder gebeurde, wilde ze liever niet aan denken. Het kwam er gewoon op neer dat Nimble flipte en iets deed waar ze echt spijt van had. De ouders van het meisje hadden ervoor gezorgd dat ze niet langer met haar op één kamer mocht slapen. Dus werd haar gedwongen een nieuwe kamergenoot te vinden. Zelf zoeken had ze niet gedaan, de schoolleiding had ze laten kiezen. Gisteren had ze te horen gekregen wie het was geworden. Een jongen. Nimble was het daar niet bepaald mee eens. Een jongen! Nimble zuchtte en slofte langzaam verder. Ze was bijna bij haar nieuwe kamer. Eigenlijk zag ze er tegen op. Een nieuwe kamergenoot was tot daar aan toe, maar dan moest het ook nog eens een jongen zijn. Toen het zwartharige meisje weer opkeek stond ze voor een witgeschilderde deur. Haar hand ging naar de deurklink. Ze wilde hem openen, maar toch ook weer niet. Aarzelend liet ze haar hand boven de deurklink hangen. Met haar andere hand hield ze de tas die over haar schouder hing vast. Ze hing hem even recht en ademde toen diep in. Haar ogen kneep ze even stijf dicht. Toen opende ze de deur. Op het bed zag ze een jongen met paars haar zitten, verdiept in een boek. Om zijn enige oog zat een soort verband. Nimble durfte niet te vragen waarom het er zat. De jongen keek niet op, maar bleef verdiept in het boek staren. Als Nimble het zich goed kon herrineren, heette de jongen Ren. Aarzelend bleef ze een paar seconden. in de deuropening staan waarna ze naar het leegstaande bed liep en daar haar tas op dumpte. De deur had ze keurig gesloten. Langzaam en zonder een woord te zeggen begon ze haar spullen uit te pakken. Niet dat er veel inzat, gewoon een ketting die van haar moeder was geweest en een beeldje ter aandenken aan haar broers. Ook zaten er wat kleren in. Toen ze klaar was met uitpakken ging ze stil op haar bed zitten en keek ze naar de jongen. "Wat lees je?" Vroeg ze uiteindelijk zacht. Haar stem klonk zoet en aarzelend, alsof ze bang was. Ze haalde een hand door haar haar en keek verlegen naar de grond. "Volgensmij ben ik je nieuwe kamergenoot," zei ze uiteindelijk om het gesprek op gang te krijgen. Hij leek niet echt veel aandacht aan haar te besteden. Nimble slikte even en bleef rustig op het bed zitten. Ze zou wel zien hoe dit verliep.

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren ma apr 30, 2012 8:58 am

Hij hoorde wat gerommel, waarschijnlijk van et meisje dat aan het uitpakken was. Tot nu toe had het meisje nog niks gezegd, en daar was hij blij mee. Wat had je aan vrienden, of praten met mensen? Niks, zo zag hij het. Je kon andere mensen niet vertrouwen, ook al was het je eigen familie, dat had hij wel geleerd met de jaren. Mensen deden je pijn als je te dicht bij hun stond, niks anders. Hij hield zich dus ook niet meer bezig met andere mensen. Hij wist dat het meisje zich nu al af vroeg wat er achter zijn verband zat. Het was ook voor de zekerheid, zijn kracht had hij nog niet goed onder controle, en soms creëerde hij angstaanjagende illusies, of dergelijke. Hij was bang om mensen pijn te doen, maar dat besefte hij zelf ook niet zo goed. Hij had het sterke gevoel dat er naar hem gekeken werd, en tot zijn irritatie werd de stilte verbroken. “Wat lees je?” vroeg het meisje, en een zucht, die lichtjes liet horen dat hij geen zin had in een gesprek, verliet zijn keelgat. ‘Ik studeer.’ Klonk zijn stem, en na deze twee woorden richtte hij zich weer op zijn boek. Hij irriteerde zich snel aan kleine dingen, en dan verloor hij de controle. En als hij de controle verloor, tja, dan werd hij al snel agressief. Vaak veranderde hij dan in zijn dierlijke vorm, die best angstaanjagend kon zijn. Een enorme wolf voor je, die woest gromde en zijn tanden ontblootte, dat was waarschijnlijk best eng. De meeste mensen renden weg als hij weer eens de controle verloor. En dan kon hij ze ook weinig aan doen. Zijn blik was gericht op zijn boek, maar al snel sprak hij weer. Bijna niet op te merken schudde hij zijn hoofd zachtjes. Alsjeblieft, wou ze nu een gesprek gaan beginnen. Hier had hij dus echt geen zin in. ‘Als ik dat niet had geweten dan was je nu wel al de deur uit gegooid.’ Zei hij. Uit de toon van zijn stem kon je niet opmaken op het een grapje, sarcastische opmerking, of dreigende opmerking was. Want zelf wist hij dat eigenlijk ook niet precies. Om verder vragen maar te voorkomen besloot hij haar maar uit zichzelf wat informatie te geven over hem. ‘Ik ben Ren, 17 jaar oud, zit in jaar 6, en ik hou van rust en stilte.’ Zei hij, met de nadruk op ‘stilte’. ‘Dat zal wel genoeg zijn over mij wat je moet weten, vermoed ik.’ Het klonk allemaal een beetje bot, maar hij had de social skils gewoon niet om vrolijk te zijn en gesprekken met mensen te beginnen. ‘Oh, en achter dit..’ zei hij, om te wijzen naar het verband voor zijn rechteroog. ‘zit een oog. En verder hoe je niks te weten.’ Sloot hij zijn woorden af. Haar naam boeide hem niet zoveel, als hij zich niet vergiste was het iets van Nimsle, of Nitle. Whatever, hij was ook niet goed met namen, en ze zou het waarschijnlijk zelf wel zeggen. Hij zat nog steeds met zijn rug naar het meisje toe gekeerd, en richtte zich weer op zijn boek. Om zijn hand één enkele keer door zijn haar te laten gaan, omdat het warrige haar voor zijn ogen viel. Hierna bleef hij naar het boek staren, geconcentreerd.

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren di mei 01, 2012 7:05 am

Zenuwachtig pulkte ze maar wat aan haar nagels. Ze durfte niet op te kijken, bang dat ze recht in de ogen van de angstaanjagende jongen keek. Ja, hij was eng. Heel eng. Waarom had ze hem nou gevraagd wat hij las? Waarom in godesnaam? Ze verloekte zichzelf. Ze vervloekte het feit dat ze toch elke keer weer, opnieuw en opnieuw, goede contacten met iemand probeerde op te bouwen. Het was toch hopeloos, waarom zou ze het dan proberen? Ze zuchtte en keek tersluiks naar de jongen, maar keek al snel weer naar beneden, doodsbang. 'Ik studeer,' zei hij afzeidig tegen hem. Nimble moest even slikken om te voorkomen dat ze gillend en jankend van angst de deur uit rende. Ze kon gewoon niet zo goed met jongens omgaan. Ze waren eng, anders. Alle jongens die ze tot nu toe had ontmoet maakte haar bang, wilde haar angst aanjagen. Zo zag het er ook bij deze uit. Echter reageerde hij wel op haar, negeerde hij haar niet compleet. Niet dat hij dat met veel plezier deed, zo zag het eruit, maar hij reageerde tenminste. Toen Nimble zich zover had gekregen haar mond te openen om wat te zeggen, ging de jongen alweer verder. 'Als ik dat niet had geweten dan was je nu wel al de deur uit gegooid.' Nogmaals moest Nimble slikken, nogmaals haalde Nimble een hand door haar haar. Ze wilde weg, weg van hier, weg van de jongen. Doodsbang dat hij een verkeerde move maakte en dat zei flipte. Of dat ze een micraine aanval kreeg en hij haar raar vondt. Een klein, maar vooral waterig glimlachje vormde er om haar mond. Ze moest zichzelf echt dwingen te glimlachen. Eigenlijk wilde ze huilen. Janken. Zich aanstellen en bij iemand in de arme vliegen. Ze deed het niet. Natuurlijk niet. Met dezelfde waterige glimlach richtte Nimble haar hoofd op en keek ze de jongen. 'Ja, dat dacht ik al,' zei ze waarna ze een beetje lachtte. Je kon duidelijk horen dat ze het niet grappig vondt en hetliefste weg wilde. Bij meisjes in de buurt was ze op één of andere manier heel anders. Ze was lief, schattig, kinderlijk en al die andere dingen. Maar bij jongens in de buurt flipte ze. Op één of andere manier werd ze dodelijk verlegen en begon schamper te lachen. Zo ook nu. ‘Ik ben Ren, 17 jaar oud, zit in jaar 6, en ik hou van rust en stilte,' zei de jongen totaal onverwachts. Bij het woord "stilte" kroop ze ineen. Ze had wel gemerkt dat hij niet bepaald gediend was van al dat hypere gedoe, dus hieldt ze zich in. Ze probeerde te glimlachen, wat moeilijk ging. 'Nimble. Momenteel ben ik 16 jaar, bijna zeventien en ik zit ook in de 6e,' zei ze met een piepend, hoog stemmetje. Ze zei het zacht en angstig. 'Dat zal wel genoeg zijn over mij wat je moet weten, vermoed ik.' Nimble kinkte angstig, alsof ze bedreigd werd en gedwongen braafjes te reageren hoe de ander wilde. Nee, geen zin in een discussie of een ruzie. Ze was gewoon bang dat ze flipte en niet uit die situatie kon komen. Daar was ze altijd al bang voor geweest. Wanneer ze flipte, was het vreselijk. Ze werd sadistisch en begon vaak met een mes te zwaaien. Soms deed ze andere pijn. Wanneer het dan over was, kon ze wel huilen. Het was vreselijk in die situatie te zitten, laat staan het niet te kunnen stoppen. 'Oh, en achter dit..' klonk het opeens. 'Zit een oog. En verder hoe je niks te weten.' Nimble knikte, niet verwachtend dat hij nog meer zou zeggen. Ze liet zich achterover op haar bed zakken, met haar hoofd op het kussen. Haar schoenen had ze gewoon nog aan. Ze keek naar het plafond, geen aandacht proberen te vestigen aan Ren. Toen ze haar hoofd omdraaide zag ze dat hij een hand door zijn haar haalde. Nimble openede haar mond om wat te zeggen. 'Ehm,' begon ze te stotteren. 'Sorry.. Sorry van net,' zei ze. Ze haalde net als Ren een hand door haar haar en keek weer naar het plafond. Haar stem klonk lang niet meer zo onzeker. Eerder kinderlijk en lief. En serieus. Ze draaide haar hoofd weer om en richtte haar blik weer op Ren. 'Het is gewoon moeilijk om met het andere geslacht om te gaan, snap je? Maar daar zal jij geen last van hebben,' zei ze bloedserieus. Ze bedoelde er niks mee, niks plagerigs ofzo. Ze zei het gewoon. 'Wanneer moet jij naar de les?' Een totaal nutteloze opmerking, dat wist Nimble ook weer. Ze zuchtte en bleef strak naar het plafond kijken. Hopelijk zou het deze keer betergaan, met een kamergenoot. Het liefst had ze een kamer voorzichzelf hebben. Maar haar vader had daar het geld niet voor. Maarja, waar had hij wel het geld voor? Nergens voor. Helaas. Soms wensde ze dat ze een andere vader had gehad.

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren wo mei 02, 2012 2:36 am

Soms was hij echt een klootzak, heel vaak eigenlijk. Hij hield mensen zo veel mogelijk uit de buurt, was asociaal, en gebruikte snel geweld. Meestal dacht hij er niet bij na, hij hield zich bezig met zichzelf, en dacht niet aan anderen. Of dat hij hen bang kon maken. Hij deed alles gewoon enorm impulsief, zonder erbij na te denken. Maar in tegenstelling van vele mensen, zag hij daarna ook niks ergs in wat hij had gedaan. Zijn blik was nog steeds op et boek gericht, verder deed hij niets buiten af en toe een bladzijde omslaan. Dat hij met zijn vage, geïrriteerde houding, en zijn woorden die hij met een bepaalde toon uitsprak, het meisje bang kon maken kwam helemaal niet in hem op. Zijn vorige kamergenoot was er maar even geweest, en omdat er toen niemand anders was die alleen op een kamer zat, kon hij genieten van alle stilte en rust. Maar nu was er weer iemand, en vanbinnen was hij bang. Bang dat hij het meisje iets aan zou doen, maar die angst zat zo ver weg, dat hij dit zelf niet eens doorhad. Haatgedachten gingen er door zijn hoofd, zelfhaat, waardoor hij afgeleid werd van het studeren. Hij had een enorme zelfhaat ontwikkeld, vond zichzelf een mislukkeling, een persoon om te haten. Hij vond zichzelf ook een klootzak, en het ergste vond hij nog dat hij niks aan zijn slechte gedrag deed. Als hij wist dat hij een klootzak was, waarom probeerde hij dan niet eens aardig te doen? Waarom lukte dat hem niet. Een piepend, hoog stemmetje haalde hem uit zijn gedachten. Het klonk irritant in de oren, maar hij zij er niks van. Hij hield zich in. Zachtjes knikte hij, om verder niks te zeggen. Even was het stil, en hij draaide zich rustig om. Nu zat hij niet meer met zijn rug richting het meisje, maar juist naar haar toegekeerd. Hij trok één wenkbrauw op. Ze zag er bang uit, bang, waarvoor? Hij slikte kort, bang voor hem? Even keek hij neer beneden, om vlak op de effen kleur van zijn beddek te kijken. ‘Ehm,’ klonk het. Hij keek op, om naar haar te luisteren, ze stotterde een beetje, maar een verontschuldiging kwam uit haar mond. Eigenlijk moest ze zich nergens voor verontschuldigen. Want hij maakte haar bang. Iets wat hij nu pas besefte, bij het zien van haar blik, die al genoeg aantoonde dat ze bang was. 'Het is gewoon moeilijk om met het andere geslacht om te gaan, snap je? Maar daar zal jij geen last van hebben,' Nee, hij had daar geen last van. Hij had geen last om met het andere geslacht om te gaan, hij had eerder last in de hele omgang met mensen. Hij zei niks meer na die woorden, maar beantwoorde wel haar volgende vraag. ‘Om één uur.’ Zei hij, hij had maar 3 uur les vandaag. Maar één uur daarvan werd in beslag genomen door een grote toets. ‘Het was niet mijn bedoeling om je bang te maken.’ Zei hij. Hij draaide zich weer om, omdat hij dit fijner vond. Hij praatte niet graag met mensen, en keek hun ook niet graag aan. ‘Maar, zoals jij het moeilijk vind om om te gaan met jongens. Ben ik moeilijk in de omgang in het algemeen.’ Zei hij toen, waarmee hij eigenlijk bedoelde dat hij asociaal was en dingen deed die verkeerd waren, terwijl hij het niet altijd door had. ‘Dus, ik wou je duidelijk maken dat het beter is als je me negeert.’ Zei hij. Want ik doe mensen niet graag pijn.’ Klonk het daarna, maar dit was enorm zacht, fluisterend. Bijna niet te horen, dus het was de vraag of ze die laatste woorden had gehoord. Als ze dat had gedaan, was het misschien dreigend overgekomen, maar als dat ervoor zorgde dat hij met rust werd gelaten, waarom niet?

~ o.O ~

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren wo mei 02, 2012 8:22 am

Ze haatte zichzelf, ja, echtwaar. Waarschijnlijk had zij ervoor gezorgd dat je jongen zich schuldig voelde. Door haar gedrag, haar kleine, kinderachtige, verlegen gedrag. Stomme trut dat ze was. Waarom kon ze niet gewoon reageren, gewoon omgaan met jongens? Maar nee hoor, zij moest weer mentaal gebroken zijn. Het was ook onbegrijpelijk, haar gedrag tegenover jongens. Vroeger, als klein kind, waren haar beste vrienden haar twee broers. Ze deden alles samen, werkelijk alles. Een zucht verliet haar mond. Genoeg gedacht, luisteren. Nimble knikte bij zijn woorden. Eén uur dus. Zijzelf moest wat later naar de klas. Helaas. Ze had gehoopt dat ze hem eraan had herrinerd dat hij naar de les moest en snel de kamer zou verlaten. Helaas. Helaas, helaas, helaas. Nimble keek Ren weer even aan toen hij zijn excuses aanbood. Ze sloeg haar ogen neer. Het was niet nodig dat hij zich veronschuldigde. Zo reageerde ze bij ongeveer elke jongen, niets bijzonders. 'Het geeft niet. Echt niet,' klonk haar stem toch ielig en zwak. Bijna fluisterend, alweer. Niks bijzonders, niks bijzonders.
'Maar, zoals jij het moeilijk vind om om te gaan met jongens. Ben ik moeilijk in de omgang in het algemeen,' zei hij. Nimble slikte. Was dat een dreigenmend? Zenuwachtig begon Nimble wat aan het shirt van haar uniform te pulken. Ze wilde iets zeggen, maar wist niet wat. Was bang dat hij het verkeerd zou opvatten, agressief zou worden en nog meer van die dingen. Dat ging door haar hoofd heen. Dat ging altijd door haar hoofd heen. Ietwat met een trillende hand begon Nimble haar haar om haar vinger te draaien. Haar donker bruine ogen hieldt ze erop gericht. Onopvallend, was ze qua uiterlijk. Gelukkig. Ze was blij dat ze niet geboren was met roze haar of iets dergelijks. Het was mooi, maar veels te opvallend. Ze wilde, nee, hoefde niet in de belangstelling te staan. Het had geen nut, veroorzaakte alleen maar moeilijke situaties.
Haar kleine oogjes keken weer naar het plafond. Ren zat met zijn rug naar haar toe. Toen hij begon te praten, draaide ze haar hoofd 90 graden. Zijn richting op. 'Dus, ik wou je duidelijk maken dat het beter is als je me negeert. Want ik doe mensen niet graag pijn.' Dat laatste was zacht, fluisterend. Waarschijnlijk dacht de jongen dat ze het niet gehoord dat. Hij kon haar niet zien, maar ze had een verbijsterde uitdrukking op haar gezicht. Onhoorbaar probeerde ging ze rechtop zitten. Misschien hoorde hij wat gekraak, maar waarschijnlijk zou hij het opvatten alsof ze gewoon omdraaide of iets dergelijks. Haar magere, dunne voeten zette ze op de grond waarna ze zich langzaam opdrukte en van haar bed afstapte. Werkelijk onhoorbaar. Dat was niet echt een probleem. Nimble was klein en mager. Hooguit 1.59 lang en een gewicht van 44 kilogram. Klein en mager dus. Dat maakte het wel makkelijk om zonder enige geluid op te staan en naar de jongen toe te lopen. Dus deed ze dat. Toen stond ze achter hem. Haar hand rijkte naar zijn haardos. Als hij het merkte, zou hij haar hand waarschijnlijk vrijwel meteen wegslaan. Maar dat maakte haar niet uit. 'Heeft iets met oog te maken wat onder het verband zit, niet?' Begon ze. 'Je hoeft het me niet te vertellen, nee, helemaal niet, maar weet wel dat ik je niets kwalijk neem. Bijna niemand kan zijn magie al volkomen beheersen.' Haar stem klonk zacht, liefhebben en begreipend. Zelf kon ze het echter niet begrijpen hoe het was om een magie te hebben waar je andere mee pijn kon doen. Simpel omdat zij helende krachten had. Niks bijzonders, maar wel effectief. 'Draai je om en kijk me aan,' zei ze tegen hem. Nog steeds dezelfde zachte stem. Niks dwingend. Ze hoopte dat hij zou luisteren omdat ze het zo vroeg, zo vroeg zoals zij was. Ze wilde Ren aankijken, hem in zijn ogen vertellen dat hij zich er niet voor hoefde te schamen. Dan wist hij dat ze niet loog. Hopelijk luisterde hij tenminste naar haar. Hopelijk.

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren do mei 03, 2012 4:07 am

Ren schreef:

Langzaam aan begon hij het niet meer te trekken, bij elke keer dat hij haar stem hoorde, die voor hem kleinzerig en breekbaar klonk, werd hij onrustiger. Waarom hield ze niet gewoon haar mond? Waarom deed ze niet zoals iedereen deed hem negeren, en met rust laten? De meeste mensen hielden gewoon hun mond als ze hem al zagen. Omdat heel de uitstraling rond hem al weinig goeds voorstelde. De meeste mensen zeiden desnoods één ding tegen hem, maar daarna niks. Hij lette wat meer op zijn ademhaling, om zich zo rustig te houden, het hielp een beetje, maar niet veel. Hetgeen wat hem nog het meeste frustreerde was dat hij niks deed. Hem kennende was het goed mogelijk dat hij haar nu al lang aangevallen had. En dat hij haar nu nog bij de keel vast zou hebben. Maar hij had dat niet gedaan. Waarom snapte hij niet, hij was blij dat hij het niet deed, maar dat hij niet wist waarom maakte hem van slag. Zachtjes slikte hij, een licht gekraak was te horen, maar hij besteedde er geen aandacht aan, het kon van alles zijn. Hij kneep zijn oog dicht, om nog eens diep adem te halen, en zijn ogen weer te openen. 'Heeft iets met oog te maken wat onder het verband zit, niet?' Klonk een stem opeens, vlak achter hem. Hij wou schreeuwen, schreeuwen dat ze haar mond moest houden, en dat ze zich nergens mee moest bemoeien. Hij wilde gaan schelden, zeggen dat ze op moest rotten, dat ze moest verdwijnen. Hij wilde haar bijna iets aan doen. Toch hield hij zich in, hij was bewust van zijn gedachtes. Iets wat pijn deed, Wou hij nu echt iemand pijn doen, na al de pijn die hij zelf had ervoeren, moest hij toch weten dat het angst achter liet, dat het ook pijn deed van binnen. Hij wou niet op zijn vader lijken, maar deed het toch. Nimble’s stem weerklonk weer, en een zacht gegrom, afkomstig van zijn dierlijke vorm, was te horen. Dit had hij zowat altijd als hij zich niet meer in kon houden. 'Draai je om en kijk me aan,' hoorde hij nog. Twijfelend kantelde hij zijn hoofd een beetje, maar hierbij voelde hij haar hand, die dicht bij zijn haarbos reikte. Hierdoor draaide hij zich abrupt om, hij stond meteen recht, en greep naar haar pols. Die hij met één hand vasthield. Lichtjes kneep hij er in, zodat ze zich niet kon los werken. Hij keek haar recht in de ogen aan. Confronterend, en met de woede die te zien was in zijn blik. ‘Ik had het je gezegd,’ klonk zijn stem, stroef, proberend de woede in te houden, iets wat helemaal niet slaagde. Zijn gezicht kreeg nu en dan trekjes van een wolf, omdat dat ook zijn dierlijke vorm was. En af en toe ontsnapte er weer een gegrom uit zijn mond. ‘negeer me gewoon.’ Klonk het, sissend. De grip om haar pols verstevigde, en hij was er niet van bewust dat hij haar misschien pijn deed. Hij deed het weer. Als ze erachter kwamen dat hij zich weer niet kon inhouden, en iemand had aangevallen, dan was hij dood. Figuurlijk gezegd dan, maar ergens was het mogelijk dat dat letterlijk zou zijn. Als hij geschorst werd, hij wou er niet eens aan denken. Nog steeds had hij zijn hand stevig rond de pols va Nimble gesloten. Er was nu zowat niks meer aan te doen, hij zou spijt krijgen van zijn daden..

~ Poor Nimble ~

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren do mei 03, 2012 8:12 am

Oké, nu werd Nimble toch echt bang. Waarom was ze ook zo stom geweest om zo tegen de jongen te doen? Hij had heel erg duidelijk gemaakt dat hij hier niet van gediend was. Waarom deed ze het dan toch? Geen idee. Misschien omdat ze gewoon soms een ongelooflijke trut was. Ja, waarschijnlijk was dat het. Vaak probeerde ze het goede te doen, mensen zelfvertrouwen te geven en te troosten. Maar nee hoor, dingen paktte nooit uit zoals zij het wilde. Nu ook niet. Er kwam angstaanjagend gegrom uit zijn mond. Nimble moest haar ogen dichtknijpen om mee door te gaan wat ze deed. Het was niet slim, dat wist ze ook wel, maar het gaf haar een goed gevoel dat ze niet haar hoofd liet hangen en het er maar bij liet zitten. Dat was niks voor haar, zo was ze niet. Toch paktte het totaal verkeerd uit. Toen Ren zijn hoofd een kleine slag haar richting indraaide, zag ze dat hij merkte dat haar hand in zijn haren zat. Hij flipte ook vrijwel meteen. Aprubt draaide hij zich om. Nimble voelde dat hij haar pols stevig vastpakte. Ze knipperde met haar ogen, kneep ze even dicht. Het meisje had vrijwel geen vlees op haar lichaam, dus was het pijnlijk. Hij kneep vrijwel meteen in haar bot, op wat bloedvaten na dan. Natuurlijk zat er wel een beetje vlees tussen haar huid en haar botten, maar het was niet veel. Ze was gewoon afschuwelijk mager. Toen ze haar ogen weer opende keek ze recht in de ogen van Ren. Afschuwelijk kwaad, razend gewoon. Er ging een schok door haar lichaam bij zijn woorden, bang dat hij haar iets zou aandoen. Of het iniedergeval zou proberen, wat niet echt een goed plan was. Ze wilde niet in haar andere staat verkeren. Maar als Ren er zo mee door zou gaan, was dat waarschijnlijk wel het geval. Ze voelde dat ze al wat lichtjes werd in haar hoofd, dat haar ogen langzamerhand hun bruine tint verloren en een soort van oranje gloed kregen. Fijn, dit kon ze er ook nog wel bij hebben. 'negeer me gewoon.' Het klonk dreigend, en sissend. Nimble slikte, wilde niet gaan janken. Echter kwam er een klein, krampachtig gilletje uit haar mond toen zijn greep verstevigde. 'Ren, stop! Je doet me pijn,' klonk haar stem bijna smekend. Haar ogen begonnen steeds meer de bruine tint te verliezen, neigden steeds meer naar een oranje kleur. Wanneer ze oranje werden was haar eerste limiet overschreden. Dan was ze al niet meer haar zelf. Ze werd een meisje wat begon te dreigen, schelden, schreeuwen en dat soort dingen. Maar wanneer haar ogen rood werden, zat je in de problemen. Dan werd ze een moordenaar, iemand die niet zou weiken om pijn te doen. Iemand die niet bang was. Zijn greep werd steeds sterker, ze voelde nagels in haar huid krassen. Ze kneep haar ogen stijf dicht en begon te aan haar arm te rukken. 'Ren, alsjeblieft! Laat me los!' Toen zijn greep nóg steviger werd, ging het haar te ver. Ze gilde. Samen met die gil kwam haar arm los. Het meisje viel op de grond, het rokje van haar schoolunofirm lag over haar benen gespreid. Ze keek naar haar pols, wat onder de schrammen zat. Eén daarvan bloedde redelijk. Nimble keek op, keek Ren strak in de ogen. Haar ogen waren inmiddels fel oranje, leken op te lichten. Ze heigde. 'Waar was dat voor nodig?' Schreeuwde ze kwaad naar hem. 'Doe dat nooit meer, wil je?' Ze klonk echt woedend, bijna dreigend. En een goed luisterend oor kon zelfs een uitdagende klank horen. Alsof ze zei: "Doe nog maar eens, maar daar krijg je spijt van". Zo was Nimble normaal gesproken helemaal niet. Maar haar andere helft was al bezig met het inbeslag nemen van haar lichaam. Ren moest nou niet nog verder gaan, want dan kon hij nog veel eens spijt krijgen.

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren vr mei 04, 2012 4:37 am

I can see him crying out loud,
Is there anybody out there.
Hij zag hoe haar tranen over haar wangen stroomden, hij zag hoe hij haar pijn deed. Maar toch ging hij door, in de hoop dat de pijn die hij nu voelde daardoor weg zou gaan. Haar stem klonk huilerig, iets wat hem lichtjes deed aarzelen. Hij voelde bijna zelf hoe een hand stevig rond zijn keel werd gesloten, en de lucht in zijn longen hem ontnomen werd. Hij hoorde zijn stem in zijn hoofd, die toen wanhopig had geklonken, wanhopig naar lucht, en bijna piepend. En in zijn hoofd zag hij hoe hij losgelaten werd, net ontsnapt aan de dood. Hij wist zelfs hoe hij het moment daarvoor had gewenst dat het voorbij was, dat het zo snel mogelijk gebeurd zou zijn. Hij had geen controle meer, nergens over, hij had nooit controle gehad, over niks. Toen hij zijn vuist balde en deze hief, leken haar woorden als een echo te weerklinken in zijn hoofd. Om langzaam over te gaan in zijn eigen stem, hij kon het niet, hoe kon hij iemand iets aandoen wat hemzelf helemaal had verpest. Zijn vuist sloeg net enkele centimeters mis, maar een gekraak was te horen door de kracht waarmee zijn vuist neerkwam tegen de muur. Echter voelde hij er nu niks van, dat zou later misschien wel komen. Toen hij weer in haar ogen keek zag hij dat deze felrood waren geworden, ook haar blik was veranderd, het was woedend, iets wat je bijna bang kon maken. En het maakte hem ook lichtjes bang. Haar schreeuwende stem zorgde ervoor dat hij kort zijn ogen dicht kneep. Een rilling kroop over zijn rug bij haar woorden, en de glimlach op haar gezicht stelde hem ook niet echt gerust. En al snel bleek hij dat er ook geen reden was om gerust te zijn nu. Hij voelde een hand in zijn nek, een met lange klauwen als nagels. Hierdoor ontstonden er enkele kleine wondjes in zijn nek. Hij slikte eens, niet op zijn gemak. Elke aanraking werd bij hem geassocieerd als pijn. Ze werkte zich los uit zijn greep, en daarna ging het best snel. Hij werd met een sterke kracht achteruit geduwd, een kracht die je niet zou verwachten van het kleine meisje dat anders zo fragiel leek. Hij voelde hoe hij op het bed terecht kwam, maar met zijn rug nog tegen iets op botste. Tegen de muur of zijn bed, ach ja, daar lette hij nu ook niet echt op. Zijn ogen had hij toegeknepen, bang voor wat er zou komen. Hij voelde de nagels krassen op zijn huid, en slikte nog een keer. Maar toen hij zag dat ze op het punt stond zijn keel over te snijden deed hij niks. Natuurlijk, hij was bang, en wou nog niet dood. Maar als het toch ging gebeuren, dan liever door haar dan zijn vader zijn zin te geven. Even waren zijn ogen weer gesloten, maar toen hij ze weer openden zag hij dat haar ogen weer bruin gekleurd waren. Ook haar blik was nu veranderd. Het wekte bijna medelijden op bij hem. Hij voelde hoe ze tegen hem aan viel, niet expres waarschijnlijk. Maar het maakte niks uit. Het gesnik bleef doorgaan, en haar pijn deed hem bijna pijn. Waarom kon er nu niks normaal verlopen in zijn leven. Zijn leven was een gevecht, dat jaren lang duurde, en hij moest het alleen vechten. Hij knipperde, en één enkele traan ontsnapte uit zijn ogen. Van binnen zaten er nog veel meer, maar die mochten er niet uit komen. Het was laf als dat gebeurde. Zachtjes schudde hij zijn hoofd, als een nee, op haar verontschuldiging. ‘Ik wou je geen pijn doen.’ Zei hij. ‘Ik wou niemand pijn doen..’ fluisterde hij hierna nog. Zijn stem lichtjes gebroken, en hij leek nu stukken kwetsbaarder. Hij wist niet wat te doen als iemand huilde, maar deed het gene wat hij andere mensen soms zag doen. Hij sloeg een arm om haar heen. Iets wat raar aanvoelde voor hem, maar het was beschermend bedoeld, en geruststellend. Hoewel hij sterk het gevoel had dat hij daarin faalde. Een beetje ongemakkelijk trok hij zijn arm terug, ‘Sorry.’ Klonk zijn verontschuldiging voor zijn poging om haar gerust te stellen. Hij kon ook niks goed doen.

~ Noesheid, was een beetje moeilijk om goed te weergeven hoe Ren doet en zich voelt enzow.. ~

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren vr mei 04, 2012 6:26 am

Haar oogkleur schoot van oranje naar bruin. Steeds weer. Ze kon zichzelf niet houden, ze kon het niet. Ieder normaal mens kon zien dat er iets mis was met haar in deze situatie. Maar waarschijnlijk Ren niet. Waarom hij eigenlijk niet? Nimble wilde het weten, maar had de kracht niet om het te vragen. Hij was angstaanjagend, zoals zijn gezichtstrekken steeds meer naar die van een wolf neigde. En daar lag Nimble dan, hulpeloos op de grond. Momenteel waren haar ogen weer de bruine kleur, zoals gewend. Ze had haar hoofd naar de grond gebogen en begon ietwat te snikken. Niet overdreven, meer verdrietig en wanhopig. Het was natuurlijk haar eigen schuld dat Ren zo reageerd. Als ze hem gewoon had genegeerd, zoals hij haar had geadviseerd. Natuurlijk had ze niet geluisterd, wat ze achteraf beter wel had kunnen doen. Maar achteraf was te laat. Nu was het al zo ver. En Ren was razend, Nimble wanhopig. Hat snikken werd steeds heviger en een paar kleine druppels van tranen belandde op de grond. Toen ze weer op keek, zag ze de schim van Ren op haar afkomen. Hij pakte haar bij haar kraag, tilde haar wreed op. Er ging een rilling door haar tengere lijfje heen, buikpijn. Met een harde bonk werd ze tegen de muur geduuwd. Tranen stroomde over haar wangen. Ze had een zwak lijf, deze actie hielp daar niet echt bij. 'Ren! Hou op, kom op!' Schreeuwde ze met een huilerige stem naar hem. Ze snikte even, wendde haar ogen af. Toen ze een hand om haar keel voelde, begon ze te hyperventileren. Wonder boven wonder waren haar ogen nog bruin, maar als het veel verder zou gaan zou ze een aanval krijgen. Ze wist het gewoon. 'Ren..' Zei ze gesmoord en met een wanhopige stem. Ze snikte, tranen liepen over haar wangen. Gelukkig had hij haar keel dit keer niet zo strak vast. Ze kon nog redelijk ademhalen. De jongen boog wat naar haar toe, fluisterde iets in haar oor. Wanhoopig probeerde ze te knikken, bang dat hij haar echt wilde vermoorden. Ze voelde dat hij trilde, waarschijnlijk niet uit aarzeling of angst, maar van de adrelaline. Zijn greep werd strakker, het maakte Nimble bang. Was hij echt van plan haar te vermoorden? 'WIL JE PIJN VOELEN?! VOEL HET DAN!' Klonk zijn stem. O god, waar had Nimble nou toch voor gezorgd? Gelukkig bleven haar ogen bruin, een teken van dat ze niet zou gaan flippen. Ze wilde hem geen pijn doen, waarschijnlijk had hij dat in het verleden al vaak genoeg gehad. Dat zou de enige reden zijn dat hij zo zou reageren. Toen ze zag dat hij zijn vuist balde, werden eerst haar ogen groot om dichtgeknepen te worden toen de vuist daadwerkelijk haar richting op kwam. Een rilling ging door haar heen, uit haar gesloten ogen stroomden tranen. 'Ren, stop! Stop, hou op! Niet slaan!' Schreeuwde ze met volle wanhoop naar hem. Waarom deed hij dit? Tot Nimbles grote opluchting ging zijn vuist de andere kant op, kwam een paar centimeter naast haar tegen de muur. Ze opende haar ogen, angstig. Of niet? De eerst bruine ogen waren felrood geworden. Nog niet volkomen, maar wel voor een groot deel. Ze keek de jongen woedend aan. 'WAT WAS JE VAN PLAN, HÈ?' Schreeuwde ze naar hem. Haar stem was lang niet meer zo lief als eerst. 'Meisjes slaan is onbeleefd,' zei ze. Er zat een soort van duivelse lach op haar lippen geplakt. Ze voelde dat haar nagels in klauwen waren veranderd. Lange, scherpe klauwen. Haar hand sloeg ze om zijn nek, net zoals hij bij haar had gedaan. Ze was angstaanjagend zo, anders dan normaal. Haar rode ogen priemde in die van Ren. De duivelse grimas op haar gezicht was ook niet bepaald normaal. Ze wurmde zich los uit zijn greep, duuwde hem naar achter. Ze had immense kracht tijdens een aanval, waarschijnlijk zou hij haar niet tegen kunnen houden. Ze duuwde hem op zijn eigen bed, keek hem met een kwaadaardige glimlach aan. 'Niet verwacht hè? Zo'n lief klein meisje die jóú nu pijn gaat doen, inplaats van andersom.' Haar klauwen liet ze even over zijn arm heen gaan, wat waarschijnlijk wat schrammen zou achterlaten. Op het moment dat ze klaar was om zijn keel door te snijden, vervaagde de rode gloed in haar ogen, werden ze weer bruin. Haar angstaanjagende grimas vervaagde en haar ogen stonden schuldig en bang. Er rolden tranan uit. Haar kracht was op, ze viel neer op het bed. Misschien op zijn schoot, misschien niet. Nimble wist het niet. Ze snikte. 'Sorry, sorry,' wist ze alleen maar te zeggen. Ze was een freak, meer niet. Een angstaanjagende freak. Hevig snikte ze. Hopelijk had ze het niet nog erger gemaakt. Hopelijk zou ze niet weer een boze Ren op haar dak krijgen. Ze was nu weerloos, werkelijk weerloos.

[OOC] Poor Nimble, poor Ren. c:

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren vr mei 04, 2012 10:02 am

I can see him crying out loud,
Is there anybody out there.
Hij zag hoe haar tranen over haar wangen stroomden, hij zag hoe hij haar pijn deed. Maar toch ging hij door, in de hoop dat de pijn die hij nu voelde daardoor weg zou gaan. Haar stem klonk huilerig, iets wat hem lichtjes deed aarzelen. Hij voelde bijna zelf hoe een hand stevig rond zijn keel werd gesloten, en de lucht in zijn longen hem ontnomen werd. Hij hoorde zijn stem in zijn hoofd, die toen wanhopig had geklonken, wanhopig naar lucht, en bijna piepend. En in zijn hoofd zag hij hoe hij losgelaten werd, net ontsnapt aan de dood. Hij wist zelfs hoe hij het moment daarvoor had gewenst dat het voorbij was, dat het zo snel mogelijk gebeurd zou zijn. Hij had geen controle meer, nergens over, hij had nooit controle gehad, over niks. Toen hij zijn vuist balde en deze hief, leken haar woorden als een echo te weerklinken in zijn hoofd. Om langzaam over te gaan in zijn eigen stem, hij kon het niet, hoe kon hij iemand iets aandoen wat hemzelf helemaal had verpest. Zijn vuist sloeg net enkele centimeters mis, maar een gekraak was te horen door de kracht waarmee zijn vuist neerkwam tegen de muur. Echter voelde hij er nu niks van, dat zou later misschien wel komen. Toen hij weer in haar ogen keek zag hij dat deze felrood waren geworden, ook haar blik was veranderd, het was woedend, iets wat je bijna bang kon maken. En het maakte hem ook lichtjes bang. Haar schreeuwende stem zorgde ervoor dat hij kort zijn ogen dicht kneep. Een rilling kroop over zijn rug bij haar woorden, en de glimlach op haar gezicht stelde hem ook niet echt gerust. En al snel bleek hij dat er ook geen reden was om gerust te zijn nu. Hij voelde een hand in zijn nek, een met lange klauwen als nagels. Hierdoor ontstonden er enkele kleine wondjes in zijn nek. Hij slikte eens, niet op zijn gemak. Elke aanraking werd bij hem geassocieerd als pijn. Ze werkte zich los uit zijn greep, en daarna ging het best snel. Hij werd met een sterke kracht achteruit geduwd, een kracht die je niet zou verwachten van het kleine meisje dat anders zo fragiel leek. Hij voelde hoe hij op het bed terecht kwam, maar met zijn rug nog tegen iets op botste. Tegen de muur of zijn bed, ach ja, daar lette hij nu ook niet echt op. Zijn ogen had hij toegeknepen, bang voor wat er zou komen. Hij voelde de nagels krassen op zijn huid, en slikte nog een keer. Maar toen hij zag dat ze op het punt stond zijn keel over te snijden deed hij niks. Natuurlijk, hij was bang, en wou nog niet dood. Maar als het toch ging gebeuren, dan liever door haar dan zijn vader zijn zin te geven. Even waren zijn ogen weer gesloten, maar toen hij ze weer openden zag hij dat haar ogen weer bruin gekleurd waren. Ook haar blik was nu veranderd. Het wekte bijna medelijden op bij hem. Hij voelde hoe ze tegen hem aan viel, niet expres waarschijnlijk. Maar het maakte niks uit. Het gesnik bleef doorgaan, en haar pijn deed hem bijna pijn. Waarom kon er nu niks normaal verlopen in zijn leven. Zijn leven was een gevecht, dat jaren lang duurde, en hij moest het alleen vechten. Hij knipperde, en één enkele traan ontsnapte uit zijn ogen. Van binnen zaten er nog veel meer, maar die mochten er niet uit komen. Het was laf als dat gebeurde. Zachtjes schudde hij zijn hoofd, als een nee, op haar verontschuldiging. ‘Ik wou je geen pijn doen.’ Zei hij. ‘Ik wou niemand pijn doen..’ fluisterde hij hierna nog. Zijn stem lichtjes gebroken, en hij leek nu stukken kwetsbaarder. Hij wist niet wat te doen als iemand huilde, maar deed het gene wat hij andere mensen soms zag doen. Hij sloeg een arm om haar heen. Iets wat raar aanvoelde voor hem, maar het was beschermend bedoeld, en geruststellend. Hoewel hij sterk het gevoel had dat hij daarin faalde. Een beetje ongemakkelijk trok hij zijn arm terug, ‘Sorry.’ Klonk zijn verontschuldiging voor zijn poging om haar gerust te stellen. Hij kon ook niks goed doen.

~ Noesheid, was een beetje moeilijk om goed te weergeven hoe Ren doet en zich voelt enzow.. ~
~ Slim ben ik, dan edit ik mijn post, i.p.v hem te quoten voor de codes.. ~

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren vr mei 04, 2012 10:44 am

Nanoni anata wa hitori bocchi de itta
Tsumetai garasu no mado
Daar lag ze dan, tegen de jongen aan die haar net nog pijn had gedaan. En andersom, want wat zij had gedaan was ook niet mis. Ze hoorde zichzelf snikken, kon er geen controle over krijgen. De tranen bleven maar over haar wangen heen stromen. Ze wilde er mee stoppen, maar hoe? Geen idee. Het was onmogelijk. Ze schaamde zich diep, zo tegen een jongen aan. Enkel wilde haar ledematen niet meewerken. Totaal niet eigenlijk. Haar gedachtte verzette zich, wilde niet Ren aan liggen. Maar haar lichaam deed het tegenovergestelde, wilde niet bewegen. Om het nog erger te maken huilde ze als een baby. Ze keek even naar boven, zag hem zijn hoofd schudden. 'Ik wou je geen pijn doen,' zei hij. Ongelovig bleef ze naar zijn gezicht staren waar een natte veeg op zat, alsof hij zelf ook had gehuild. Was dit dezelfde jongen die haar vlak hiervoor nog pijn probeerde te doen? Dat was bijna onmogelijk. Voor enkele seconde was het snikken gestopt. Daarintegen liepen de tranen nog steeds over haar wangen. 'Nee, het was mijn schuld,' zei ze met een zacht piepend stemmetje tegen hem. De tranen waren nog lang niet gestopt. Ze hoorde hem er nog wat achteraan zeggen. Hij leek veel kwetbaarder door die woorden, alsof hij er echt spijt van had. Nimble wilde hem graag geloven, maar wist het niet zeker. Hij leek razend toen. Ze knikte, boog haar hoofd weer. 'Nee echt, ik had moeten luister. Ik had je gewoon moeten negeren,' fluisterde ze nog, er niet zeker van of Ren het had gehoord. Ze begon weer te snikken, alleen dit keer eerder machteloos. Haar lichaam schokte bij elke snik. Wat was er toch met haar aan de hand? Ze had wel vaker gehuild, maar nog nooit zo erg. Toen voelde ze een arm om haar heen. Het voelde raar, was die arm echt van dezelfde persoon? Ze durfde niet naar zijn gezicht te kijken, begroef hem dus maar in zijn shirt terwijl de tranen nog steeds uit haar ogen stroomde. Ze kroop wat op, zodat ze niet meer als een hulpeloos vogeltje op zijn schoot lag. Toen werd de arm weer teruggetrokken. Hij fluisterde een ontschuldiging naar haar. Nimble keek op, probeerde zijn blik te vangen. Ze glimlachte door haar tranen heen naar hem. 'Het was lief, dankjewel.' Toen wendde ze haar blik weer af, veegde haar tranen weg met de mouw van haar schoolunofirm. Ze ging wat meer rechtop zitten, dit keer op haar knieeën. Draaide haar hoofd naar Ren. Ze paktte de hand waar ze een paar schrammen had achtergelaten met haar nagels. Even richtte ze haar blik op Ren, alsof ze om goedkeuring wilde vragen. 'Ik heb een helende magie,' zei ze tegen hem. 'Mag ik.. Mag ik.. Een poging doen die schrammen te genezen?' Ze wachtte niet op een antwoord of goedkeuring, waarschijnlijk zou hij het toch afwijzen. Met de vingers van haar rechterhand streek ze zachtjes over zijn arm. Ze keek ernaar, naar hoe het leek alsof de wondjes langzaam genazen. Hoe ze het voor elkaar kreeg, wist ze niet. Ze wist eigenlijk niet eens of het wel werkte. Toen liet ze zijn arm los, ging naast hem op zijn knieeën zitten, gewoon omdat ze niet wist wat ze anders moest doen. Het was ook een beetje raar om nu, in haar toestand gezellig met hem te gaan praten ofzo. Even voelde ze aan haar keel, wat stroef en droeg voelde. Hij had haar behoorlijk pijn gedaan. Maar waarschijnlijk had hij er een goede rede voor dat hij soms zo reageerde. Zij had het niet. Tenminste, voor haar gevoel niet. Natuurlijk had haar vader in haar bijzijn gezorgd voor de dood van haar moeder, maar verder was er niks gebeurd op de dood van haar broers na. Nee, haar was niks aan gedaan. Ze keek Ren aan, wilde hem vragen wat er in zijn verleden was gebeurd, deed het niet. Ze was bang dat hij haar misschien weer zou aanvallen, dat het weer allemaal opnieuw begon. Nimble draaide zich om, ging naast hem zitten op het bed. Met haar rug tegen de muur keek ze strak voor zich uit. Haar benen trok ze op waarna ze haar armen eromheen sloeg. Ze durfde Ren niet aan te kijken, bang dat hij weer zou flippen. 'Jouw dierlijke vorm is een wolf, niet?' Vroeg ze met een trillend stemmetje, proberen een normaal gesprek op gang te brengen. Hopelijk zou het lukken, hopelijk zou het niet weer de verkeerde kant opgaan.

[OOC] Noes, je post was hartstikke goed ;D

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren vr mei 04, 2012 10:38 pm

Ren schreef:

Lonely in a crowded room,
searching for someone like you.

Zonder te bewegen steunde hij met zijn rug tegen de muur. Pas nu begon hij de pijn te voelen, zijn hand en zijn rug waren hem het meeste ten last. De krassen deden ook pijn, maar vielen voor hem nog grotendeels mee. Hij durfde bijna niet normaal te ademen met Nimble die zo tegen hem aan lag. Niet dat hij bang was dat hij haar weg zou duwen en kwaad zou worden hierom, maar omdat het raar aanvoelde. Het voelde raar aan dat ze niet meteen weg van hem wou gaan. Ze huilde alleen maar, een geluid van pijn, van binnen en van buiten. Zijn blik was bijna niet goed te beschrijven. Gebroken, in gedachten,verwonderd, het was niet goed te zien. Maar hij snapte er niks meer van, van heel de situatie, dat kon je wel zien. Lichtjes schudde hij zijn hoofd bij haar stem, die piepend en klein was. Het was haar schuld niet, als het haar schuld was, dan zou het ook haar schuld zijn dat hij zo’n kootzak was. En dat was haar schuld niet. Maar hij zei niks, schudde alleen zachtjes zijn hoofd. Zijn volgende actie was volgens hem niet zo geslaagd, hij deed zijn best haar op het gemak te stellen Maar alles wat hij deed was zo stroef, en onnatuurlijk. Zachtjes beet hij op zijn lip bij haar glimlach naar hem, end e woorden die ze sprak. Waarom deed ze dat? Hij verdiende die glimlach of die woorden niet. Hij verdiende het niet dat iemand aardig tegen hem deed, maar toch deed zij het. Hij haatte dit, hij haatte het dat hij dingen kreeg die hij niet verdiende, die hij niet hoorde te krijgen. Even slikte hij, om te voelen hoe ze wat rechter ging zitten, op haar knieën . Zijn ademhaling werd iets rustiger, en constanter, aangezien hij nu weer normaal durfde te ademen. Hij wist niet wat het was geweest, maar hij had bijna niet normaal kunnen ademen toen net. Hij voelde hoe een kleine hand de zijne vastpakte, en in een reflex wou hij deze meteen weer terugtrekken. Maar hij deed dit maar een stukje, nog steeds had ze zijn hand vast, en hij liet het maar toe. Hoewel hij het niet fijn vond, aanrakingen waren pijnlijk, slecht, niet goed dus. Zo was het voor hem. Hij schudde zijn hoofd bij aar woorden, ‘Nee, ik..’ maar verder kwam hij niet. Hij voelde haar tengere vingers over zijn arm gaan, en keek naar de schrammen, die langzaam vervaagden. Zoiets had hij nog nooit ervaren, het deed geen pijn, het had de pijn alleen maar weggenomen. Maar nog steeds had hij zijn besluit da aanrakingen slecht waren, hoewel hij die helende van Nimble wel kon verdragen. Want het was Nimble. Hij vond haar interessant, en was gefascineerd door haar geduld, en het feit dat ze hem niet meteen had uitgescholden, of meteen ging eisen op een andere kamer te gaan. ‘Waarom?’ vroeg hij, waarschijnlijk zou ze nog niet precies snappen wat hij bedoelde. Hij vroeg het zich af, waarom had ze hem niet vermoord, terwijl ze gewoon de kans had. Hij zag hoe ze aan keel voelde, en slikte. Zijn hand ging eventjes een beetje omhoog, richting haar gezicht, maar al snel staakte hij zijn beweging. Hij wou haar niet bang maken of zo, en wist zelf ook niet waarvoor die beweging was. ‘Sorry.’ Zei hij met een zucht erdoorheen. Hij zou haar niet dwingen het stil te houden, die keus was aan haar. Hij wist niet wat ze zou doen, het enige wat hij wist was dat hij erop mocht hopen niet geschorst te worden. Dan had Nimble hem beter kunnen doden. Hij strekte de vingers van zijn pijnlijke hand en balde deze weer lichtjes tot een vuist. Zo herhaalde hij het een paar keer, totdat de pijn dragelijker werd, en hij die beweging gewend was. ‘Ja.’ Was het enigste wat hij zei. ‘Sorry, dat je dat moest zien.’ Hij wist hoe eng het was, zijn vader was ook een paar keer bijna in zijn dierlijke vorm veranderd. En het maakte hem altijd zo bang. ‘Mag ik je iets vragen?’ hij wou zijn antwoord op de vraag die hij ging stellen, want hij snapte het niet. ‘Waarom deed je het niet?’ klonk het. Serieus, misschien leek het zo dat er een teleurstelling in zijn stem te horen was, maar dat was niet echt zo. Hij doelde op het feit dat ze hem niet vermoord had, waarom had ze et niet gedaan?

~ Le question ~

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren za mei 05, 2012 9:11 am

Don't you hide your eyes from me
Open them and see me now
Ze had wel verwacht dat Ren haar aanbod om zijn wond te genezen zou afwijzen. Echter van Nimble hem de kans daar niet voor. Soms, heel soms was ze wel vastberaden, wist ze wat ze wilde. Zoals toen. Die wond moest verzorgd worden, pronto. Of Ren daar nou zin in had of niet, ze deed het gewoon. Soms had Nimble nou eenmaal van die momenten. Ze zuchtte, keek opzij. Het verwonderde haar nog wel dat hij zo voorzichtig met haar was. Zo.. Zo.. Voorzichtig. Totaal anders dan toen hij was toen ze hem net, misschien nog maar een uur geleden, had leren kennen. Eigenlijk wist Nimble niet eens hoe lang ze hier al zat met hem. Misschien een paar minuten, een halfuur, een uur, geen idee. Ze sloot haar ogen even, probeerde haar gedachtes op orde te krijgen. Toen deed ze ze weer open, keek naar Ren. Hij openende zijn mond, vroeg waarom. Nimble hieldt even haar hoofd schuin, ze begreep het niet helemaal. Het leek alsof het meisje opslag al haar angst was verloren. Ze keek hem redelijk onverschrokken aan, voor haar doen dan tenminste. Toen kwam zijn hand richting haar gezicht, alsof hij over haar wang heen wilde strijken. Ze slikte, keek hem toch met lichtelijk angstige ogen aan. Straks wilde hij haar wel weer pijn doen. Ze wist niet of ze dan haar duistere helft nogmaals in de hand kon houden, zorgen dat hij het overleefde. Hij haalde zijn hand weg, verontschuldigde zichzelf. Nimble wendde haar ogen af, keek naar beneden. Reageren deed ze niet, niet wetend wat ze moest zeggen. Ze keek alleen maar. Zo voorzichtig, ging er door haar hoofd heen. Zo voorzichtig.
Nimble keek hem weer aan toen hij blijkbaar antwoord gaf op haar vraag. Blijkbaar was zijn dierlijke vorm dus een wolf. Nimble zelf was een tijger. Toen Ren voor de zoveelste zijn excuses aanbood, schudde Nimble haar hoofd. Ze keek hem aan, beet op haar lip. 'Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen.' Weer keek ze hem aan, met een blik die vertelde dat ze echt niet loog. Ze had deze hele tijd nog geen één keer tegen hem gelogen, was niet van plan dat überhaupt te doen. 'Mag ik je iets vragen?' Vroeg hij aan haar. Nimble knikte. 'Natuurlijk,' zei ze. Haar stem klonk nog steeds zacht en ietwat huilerig. Eigenlijk gewoon heel erg gebroken. Zijn serieus stem deed haar op haar lip bijten, dit keer harder. Er stroomde ietwat bloed uit. Ze keek naar beneden, probeerde zich ervan te weerhouden weer emotioneel te worden. Eigenlijk durfde ze hem niet meer aan te kijken, bang dat hij haar een freak vond. Maar het was nu al te laat om niet te antwoorden. Ze keek hem weer aan, je zag duidelijk dat ze moeite had haar tranen in te houden. Vooral omdat de beelden van haar vader die door het lint ging, haar moeder die het er niet levend van af bracht door haar hoofd heen spookte. 'Nou..' Begon ze trillerig. 'Omdat ik überhaupt al geen pijn wilde doen, laat staan aanvallen. Het is zegmaar een soort status waar ik dan in verkeer, een tweede persoonlijkheid ofzo. Ik kan mezelf dan niet in de hand houden..' Er stroomde een traan over haar wang, die ze snel weer wegveegte met haar mouw. Ze keek hem aan, beet nogmaals op haar lip. Zonder dat ze er bij nadacht kroop ze tegen zijn zij aan, hield zijn shirt met één hand vast. Al snel schrok ze van haar daad, liet los en schoof een stukje opzij. Haar beurt op sorry te zeggen. 'Sorry, ik bedoelde niet..' Begon ze, maar ze praatte er maar overheen. 'Maar, waarom sloeg je me dan niet? Deed je dat express, of ging het perongelijk?' Ze wilde het daarnet al weten, maar had nu pas het lef het te vragen. En dat kwam door hem, omdat hij haar had gevraagd waarom ze haar daad niet had afgemaakt. Ze zuchtte, keek snel weg. 'Als je niet wilt antwoorden is het ook goed hoor,' zei ze daarna zachtjes. Ze durfde hem niet meer aan te kijken, bang dat hij haar vraag niet op prijs zou stellen.

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren zo mei 06, 2012 1:10 am

Ren schreef:

What didn’t kill me,
It never made me stronger at all.
Hij moest zich wel verontschuldigen. Hij had haar bang gemaakt en pijn gedaan. Hij was begonnen, dit was allemaal zijn schuld geweest. Bij zijn vraag keek hij haar niet meer aan, maar hij keek een beetje naar beneden. Hij durfde haar niet aan te kijken, bang voor een blik die hij niet wou zien. Toch keek hij weer op, om te zien hoe ze met moeite haar tranen inhield. Haar stem was trillerig, en ergens wou hij dat hij de vraag niet had gesteld, hij wou haar niet van slag maken. Maar hij wou het antwoord op de vraag hebben, hij wou weten waarom ze niet door was gegaan toen ze de kans had. 'Omdat ik überhaupt al geen pijn wilde doen, laat staan aanvallen. Het is zegmaar een soort status waar ik dan in verkeer, een tweede persoonlijkheid ofzo. Ik kan mezelf dan niet in de hand houden..' Hij slikte bij het zien van een traan die over haar wang stroomde terwijl ze deze woorden sprak. Nu had hij het weer gedaan. Waarom had hij die vraag ook moeten stellen? Een zucht gleed over zijn lippen, ze wou hem geen pijn doen? Hij voelde hoe ze tegen zijn zij aan kroop, en zin T-shirt met één hand vastgreep. Zijn spieren spanden zich in een reflex op, zoals bij elke aanraking. Maar hij werd gelukkig al snel losgelaten. Ze verontschuldigde zich, maar hij schudde zijn hoofd voor de zoveelste keer. ‘Nee, het is niks.’ Zei hij. Haar vraag volgde al snel, en even zei hij niks. Zij had ook eerlijk op zijn vraag beantwoord, dus dat zou hij ook doen. Toch bleef hij een tijdje stil, nadenkend over hoe hij zijn zin het best kon formuleren, niet dat dat erg veel hielp. Hij zuchtte eens, ging iets rechter zitten en richtte zijn blik weer een beetje naar beneden. ‘Ik..’ zei hij, even kwam hij niet verder, hij wist namelijk ook niet precies waarom hij haar niet geraakt had, hij wist alleen dat hij expres afgeweken was. ‘Ik wou je niet slaan, maar had niet echt door wat ik deed. Dus toen ik het doorhad week ik expres af.’ Zei hij. ‘Ik wil niemand pijn doen.’ Klonk het hierna nog. Zijn blik was naar beneden gericht, schaamte en zelfhaat was hetgeen wat er af te lezen was in zijn ogen. Hij begon wee zwak te doen. Hij ademde dieper in en uit, wat dan ook te horen was, in de hoop het weg te kunnen drijven, niet dat dat zo goed ging. Doordat hij zijn hoofd lichtjes voorover gebogen had hing zijn middellange haar ervoor, en was zijn gezicht niet goed te zien. ‘Ik wil niemand pijn doen.’ Dat was de gedachte die dor zijn hoofd spookte. Hij wou niet dat iemand moest voelen wat hij vroeger dag in dag uit gevoeld had, wat hij tegenwoordig soms nog voelde. Als hij naar huis kwam, voor zijn moeder. Hij beet op zijn lip, bleef zitten, proberend de zwakheid tegen te houden. Maar toen er een traan over zijn wang stroomde stond hij op. Zodat Nimble die traan niet gezien zou hebben. ‘Ik kan dit hier beter even schoonmaken.’ Zei hij, verbazend genoeg was zijn stem wel onder volledige controle, en klonk het niet zwak. Hij voelde hoe er een steek door zijn rug ging bij het opstaan, maar hij besteedde er niet veel aandacht aan. Hij kon wel tegen een stootje, had wel ergere pijn gehad. Hij liep richting de badkamer, om de deur van de badkamer achter zich te sluiten, en even tegen de muur te steunen. Hij was uit haar zicht nu. Snel veegde hij de traan weg, en zocht hij naar een doekje, om het onder de kraan te houden, en uit te wringen. Hij beet op zijn lip terwijl hij in de spiegel keek. Alles wat hij zag was een fout, een mislukking, iemand om te haten. Hij zag alles wat zijn vader zag, zelfs meer misschien. Het was pas toen hij door had dat hij hier nu al wel eventjes was dat hij wegkeek, om met een neutraal gezicht de badkamer uit te lopen. ‘Ik kon even geen doekje vinden, maar heb het nu.’ Zei hij, met een glimlach, het paste niet bij hem, die glimlach. Het was gemaakt. Niet dat hij haar niet goed genoeg vond om oprecht naar te lachen, maar hij kon het gewoon niet. Hij bukte zich en beet op zijn lip, oké, het deed toch wel pijn in zijn rug. Het doekje kwam tegen de druppels bloed aan, die erdoor geabsorbeerd werden. Weg met de rode kleur, weg met de pijn. Hij zat met zijn rug naar Nimble toe gekeerd het bloed op te ruimen, maar het zwakke kwam terug. Zijn ademhaling werd minder regelmatig, met schokjes. Hij keek wat meer naar beneden, maar het duurde niet lang of er werd een traan vermengd met een druppel bloed. En toen kwamen de volgende. Ergens wel beheerst, maar ze kwamen wel. Om zich langzaam allemaal te vermengen met het bloed.

~ He cries ~

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren zo mei 06, 2012 2:38 am

The secret is inside the pain
Winds are high up on the hill
Het deed haar echt pijn. Het deed haar pijn dat ze hem pijn deed. Zo voelde het tenminste voor haar. Dankzij haar gedrag, haar tranen en haar woorden zag hij er nu zo overstuur uit. Nimble durfde hem niet meer aan te kijken, nam de stilte goed in zich op. Ze voelde hoe zijn spieren zich aanspande toen ze hem aanraakte. Op één of andere manier gebeurde dit telkens bij een aanraking. Waarom was dit? Nimble wilde het weten, vroeg het niet. Ze vroeg niks meer, zou niks meer vragen. Dat beloofde ze zichzelf, ze wilde de jongen niet nog meer pijn bezorgen. Een zucht verliet haar mond, haar hoofd liet ze tegen de muur aan zakken. Ze keek voor zich uit, emotieloos. De stilte duurde nu al een paar seconden, alsof Ren niet van plan was te antwoorden. Alsof hij van plan was gewoon op te staan, weg te lopen en nooit meer één blik op haar te werpen. Een zucht die zijn mond verliet, het bed die kraakte door zijn beweging zei echter iets anders. Hij begon met praten, maar stoptte al snel weer. Haar hand legde ze op zijn arm, alsof ze ermee wilde zeggen dat hij helemaal niet hoefde praten, mocht hij het willen. Al snel besefte Nimble wat er gebeurde elke keer als ze hem aanraakte. Dus haalde ze hem snel weer weg. Hem aankijken deed ze niet meer, alleen luisteren. Gewoon luisteren, meer niet. 'Ik wou je niet slaan, maar had niet echt door wat ik deed. Dus toen ik het doorhad week ik expres af.' Klonk zijn breekbare stem. 'Ik wil niemand pijn doen.' Vervolgde hij nog. Nimble keek opzij, probeerde zijn blik te vangen. Het lukte niet, Ren keek naar beneden. Zijn ogen waren verstopt onder zijn halflange, paarse haar. Ze slikte, bleef toch kijken alsof ze zijn blik wel kon zien. In werkelijkheid zag ze niks, ze zag alleen een verdrietige jongen. Ze wilde hem troosten, een hand op zijn schouder leggen, maar hieldt zich toch in. Straks zou ze hem aan het huilen krijgen, dat wilde ze niet. Ze wilde hem niet nog meer pijn bezorgen, dat verdiende hij niet. Dus bleef ze kijken, totdat hij ineens opstond. Nimble bleef naar hem kijken met een droevige blik in haar ogen. Meer deed ze niet. Nog steeds was zijn gezicht niet te zien. Ze knikte bij zijn woorden, al kon hij dat waarschijnlijk niet zien. Toen hij uit het zicht was, trok Nimble haar benen op. Sloeg haar armen erover heen en begroef haar gezicht erin. Een zucht verliet haar mond, een paar tranen stroomde uit haar ogen. Gelukkig waren het enkel tranen, niets meer. Geen gesnik, geen geschok, alleen tranen. Begrijpen waarom deed ze niet, verre van begrijpen deed ze. Ze had geen pijn, alleen een paar wondjes rond haar pols. Misschien huilde ze omdat ze iemand had pijn gedaan. Iemand die ze geen pijn wilde doen. Ze schudde haar hoofd. Misschien was het wel omdat er beelden van de gebeurtenis een paar jaar geleden door haar hoofd spookte. Misschien, misschien niet.
Toen Ren uit de badkamer kwam lopen hief Nimble haar hoofd op, keek hem aan. Snel veegde ze de tranen uit haar ogen en zette een waterige glimlach op, met de rede om zijn glimlach te beantwoorden. Alleen zijn glimlach was nep, dat zag Nimble ook wel. Duidelijk. Het zeggen of vragen deed ze niet. Nimble knikte bij zijn woorden. 'Gelukkig,' zei ze met een schorre stem van het huilen. Ze begreep het niet, waarom huilde ze steeds? Ren buktte zich, begon het bloed weg te vegen. Ze keek ernaar, haar benen nog teeds in dezelfde houding. Haar handen eromheen geslagen. Ze vondt hem zielig zo, eigenlijk zij het moeten opruimen. Ze stond op, kroop langzaam van het bed af . Ze liep wat dichter naar hem toe. 'Laat mij het maar-' Doen wilde ze zeggen, alleen maakte ze haar zin niet af. Zijn tranen.. Hij huilde. Nimble kreeg zelf ook tranen in haar ogen. Ze had het weer voor elkaar hoor. Zachtjes deed ze nog een stap dichterbij. 'Ren.. Je huilt,' klonk haar stem, voorzichtig en zachtjes. Ook ietwat trillerig. Ze slikte, wilde iets doen, maar wist niet wat. Uiteindelijk liep ze om de jongen heen, ging voor zijn gezicht staan. Zachtjes pakte ze zijn schouders vast, duuwde hem ietwat omhoogd zodat ze oog in oog met elkaar stonden. Ren was veel langer dan zij, had ze door, maar dat maakte haar niet uit. Zachtjes sloeg ze een arm om hem heen. En ook de ander. Niet te strak, meer als een gebaar. 'Rustig maar,' fluisterde ze tegen hem. 'Wat is er aan de hand?' Daar ging ze weer, toch weer een vraag. Ze streek met zijn hand over zijn rug, probeerde hem gerust te stellen. Een enkele seconde ging haar hand door zijn haar, maar daar stopte ze al snel weer mee. Hopelijk deed haar vraag hem niet teveel pijn. Hopelijk.

D'aww

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren ma mei 07, 2012 7:53 am

Tears falling from the sky.
It's painfull to see them cry.
Gebukt zat hij op de grond, met één hand die tegen de grond steunde, en de andere die het doekje vasthad, om het bloed weg te vegen. Maar al snel staakte hij de bewegingen. Zijn ademhaling schokte zachtjes en enkele tranen vielen op de grond. Hij hoorde hoe het bed zachtjes kraakte, en merkte zo op dat ze Nimble opstond. Haar passen kwamen dichter naar hem toe, en hij beet op zijn lip. Shit. Ze mocht het niet zien, ze mocht hem niet zo zwak zien. Niemand mocht hem zo zwak zien. Hij wende zijn hoofd lichtjes af, schudde nee, hoewel ze wel de waarheid sprak. Ze sprak de waarheid, hij wou dat het niet zo was. Dat de tranen kwamen vanwege een stomme allergie. Hij wou opstaan, glimlachen en zeggen dat alles oké was. Maar ze zou hem toch niet geloven. Ze had het al gezien, dat zijn tranen niet kwamen door een allergie of dergelijke. Hij kon geen domme smoesjes meer gebruiken. Zijn schouders werden door haar vastgepakt, en hij werd ietsjes omhoog geduwd, zodat hij haar wel aan moest kijken. Toch keek hij niet in haar ogen, hij durfde niet op een of andere manier. Zijn armen hingen slap langs zijn lichaam. Zijn schouders werden losgelaten, maar al snel sloot ze haar armen rond hem. Even gingen zijn ogen iets wijder open,van lichte schrik. Maar al snel keek hij weer gewoon. Het voelde niet pijnlijk, nee, het voelde eigenlijk best wel goed. Zijn tranen bleven echter doorgaan. Hij voelde zich zwak, omdat hij zichzelf niet kon bedwingen. Hij sloot zijn ogen en liet zijn hoofd een beetje zakken. Waardoor hij nu lichtjes met zijn hoofd op haar schouder steunde. Haar stem was maar een fluistering, maar toch deed het hem zoveel. Waarom? Waarom deed ze zo tegen hem? Ze was te goed tegenover hem, te aardig. Hij schokte nog steeds, gedroeg zich naar zijn ademhaling die ook schokkerig was. Hij trok zich rustig terug, want zijn tranen maakten haar nat. Hij schudde zijn hoofd zachtjes bij haar vraag. Rustig liet hij zich op zijn knieën zakken. Zijn blik richtte hij weer naar beneden. ‘Het is niet eerlijk. Kwam er zachtjes uit zijn mond. Niks was eerlijk, helemaal niks. Even bleef hij zo zitten, om zijn blik vervolgens weer omhoog te richten en haar recht aan te kijken. Nog één traan liep langs zijn wang naar beneden, maar zijn ogen weerspiegelden nog steeds pijn. ‘Het is niet eerlijk.’ Zei hij weer, dit keer harder, pijnlijker. En daar ging het weer. De tranen bleven niet binnen, maar kwamen weer naar buiten. Zijn vader zou hem nu uitlachen, of in mekaar slaan omdat hij zo’n zwakkeling was. Iedereen die de familie kende wist dat het personeel het er niet top had, maar er werd niks aan gedaan. Hetgeen wat echter niemand wist, was dat het de man zijn eigen zoon had die het er altijd het slechts had. Ren hoorde zichzelf weer. Hij wist nog hoe hij soms had geschreeuwd, en dat het alleen maar voor meer pijn zorgde. Hij moest zwijgend de pijn doorstaan als hij wou dat het zo snel mogelijk stopte. Maar zich groot houden was ook geen goede optie. Zijn vader wou de pijn in zijn ogen zien als de tranen eruit stroomden. Iets wat op den duur alleen maar erger werd. Hij was hard geworden door zijn leven, en het huilen ging niet meer. Hij voelde de pijn, maar daar was niks van te zien. Nu pas was zijn pijn te zien, maar niemand wist waarvan het kwam. Nu huilde hij alsof hij een pasgeboren kind was, geschrokken van zijn eerste ademhaling van zichzelf. ‘Waarom haat je me niet?’ vroeg hij. Het was een vraag die al de hele tijd door zijn hoofd spookte. Hoe kon het dat ze zo aardig deed. Er was een stilte, eentje die hem de kans gaf zijn tranen te controleren. Of het in ieder geval te proberen. Nog steeds hingen zijn handen slap en recht langs zijn lichaam. Hij wou haar vastpakken, maar durfde het niet. Bang dat ze hem dan opeens ging haten. Toch deed hij het. Langzaam kwamen zijn armen in beweging, en nam hij haar vast. Hij was het niet gewend, en het voelde dus een beetje raar aan. Zijn handen waren een beetje zoals vuisten gebald, maar niet enorm fel. Het was gewoon een poging te stoppen met de zwakheid, maar het lukte niet. ‘Het doet pijn.’ Fluisterde hij in haar oor. Met ‘het’ bedoelde hij alles. Alles wat er in zijn leven was gebeurd, alles wat hij had gedaan. Maar vooral dat hij niet snapte dat ze zo aardig tegen hem kon zijn.

~ Nimble is lief *aait* ~

Onderwerp: Re: Kamer van Nimble en Ren vr mei 11, 2012 8:29 am

They said you are all alone
It isn't true, i'm with you
Een rilling, ze voelde het. Het voelde.. raar. Heel raar. Het voelde alsof haar buik lichtjes dichtklapte, een raar gevoel. Nimble kon het niet helemaal thuis brengen, bleef dus met haar hand lichtjes door zijn haar strijken. Zijn hoofd leunde tegen haar schouder, ze voelde zij natte tranen. Ze zuchtte, stoptte niet met strijken. Het was vreselijk om hem zo te zien, nee, zelfs te voelen huilen. Ze voelde zich machteloos, wilde hem laten stoppen. Kon het niet. Een zucht, een paar sussende geluidjes. Zachtjes, bijna fluisterend. 'Het komt goed, het komt goed,' bleef ze zachtjes zeggen. Haar hand ging bija automatisch over zijn haardos heen. Ze drukte zijn hoofd ietwat tegen zijn schouder aan, probeerde hem te ondersteunen. Hij voelde zwak en gebroken aan. Ze voelde dat hij zijn hoofd schudde bij haar vraag. Hij sprak zacht een paar woordjes, eerder fluisteringen. Ook zakte hij door zijn knieën. Hij kijkte haar aan, bijna als een klein kind. Nimble keek terug, zakte door haar knieën. Ondanks dat hij op de grond was gaan zitten, ging ze door met het aaien over zijn hoofd. Hij was zo zielig, zo.. onwijs zielig. Het kon niet anders dat hij ernstige dingen had meegemaakt in zijn verleden. Als dat niet zo was, had hij haar nooit aangevallen om nu huilend door zijn knieeën te zakken. Dat kreeg je alleen voor elkaar als je iets vreselijks meegemaakt had. Misschien was het nog wel aan de gang. Nogmaals sprak hij. 'Het is niet eerlijk.' Alleen totaal in concrast met de vorige keer. Het klonk boos, luid. Nimble slikte, keek hem aan. Ze moest haar best doen niet net als Ren te gaan huilen als een klein kind. Het deed haar echt pijn hem zo te zien. Ze wilde niet dat andere mensen pijn leden, dat mocht niet. Zelf had ze nog nooit pijn geleden. Nee, ze was nooit mishandeld of iets dergelijks. Haar ouders waren geweldige mensen. Haar broers waren haar beste vrienden. Tot die keer dan, tot die keer dat haar vader boos werd. Het voelde alsof haar hele wereld op dat moment stopte met draaien, maar uiteindelijk ging hij gewoon nog door. De wereld stoptte niet, ze moest verder leven. Met of zonder broers en moeder. Het enige wat ze kon doen, was proberen dat andere niet diezelfde pijn zouden lijden als zij deed toendertijd. 'Waarom haat je me niet?' Klonk er opeens. Geschrokken keek Nimble op, keek in zijn ogen. Waarom ze hem niet haatte? Ze slikte. Ze had nog nooit iemand gehaat, wist niet hoe het voelde. Het ielige meisje stond daar maar wat, in gedachten verzonken. Toen voelde ze dat er een paar handen om haar heen werden geslagen. Nou, eerder vuisten. Nogmaals slikte ze, sloeg ook haar armen om hem heen. 'Waarom zou ik je moeten haten?' Zei ze zacht. Ze kneep ietwat in zijn shirt, greep hem wat steviger fast. Een fluistering in haar oor, Nimble kneep haar ogen dicht. Het deed hem pijn. Iets deed hem pijn, al wist ze niet wat. Zachtjes wreef ze met haar hand over zijn rug. 'Kan je me vertellen wat pijn doet?' Ze kneep haar ogen dicht, hoopte met alles wat in haar ielige lijf zat dat ze niet iets verkeerds had gevraagd. Even rukte ze zich los uit zijn greep, hieldt zijn schouders weer vast en keek hem aan. 'Alsjeblieft, vertel het me.' Toen sloeg ze haar armen weer om de jongen. Hij mocht niet verdrietig zijn, dat wilde ze niet. Nee, dat wilde ze echt niet.

Ren is zielig, arme Ren <3

» ♥ Nimble Hitomi ♥