~The past don't lie~

Hij was een mooie zomerdag. Er stond een zacht briesje en het was zwoel, maar niet te warm. De lucht was strakblauw waar soms een vogel een schaduw vormde op de grond. Bjorg zat in het gras. Hij zat in kleermakerszit en had zijn ogen gesloten. Hij luisterde naar het gefluit van de vogels en concentreerde zich op het zachte zuchtje wind. De wind voelde zacht op zijn huid. Als zijde stof die langs zijn huid streek. Zo had hij de wind het liefste, het was rustgevend. Hij nam de kalmte altijd al snel over. Hij liet zich achterover vallen in het gras en legde zijn handen onder zijn hoofd. Toen deed hij zijn ogen open en keek naar de lucht. Hij concentreerde zich opnieuw op de lucht en dit keer vormde zich boven zijn hoofd een vlinder. Hij liet deeltjes lucht zo snel draaien dat je ze zacht. De vlinder maakte een raar soort gesuis, door de ronddraaiende lucht. Hij grinnikte, een van de weinige keren dat hij dat deed. Toen liet hij de vlinder wegvliegen, totdat de vlinder in het niets verdween. Toen zuchtte hij zacht. Hij staarde naar de lucht. Het bestaan was maar raar. Waarom had hij opnieuw een kans gekregen. Hij verprutste het toch elke keer, maar op de een of andere manier gunde de natuur hem opnieuw een kans. Ergens zou hij daar blij om moeten zijn, maar toch. Het voelde niet goed. Misschien zou dat uiteindelijk wegtrekken, maar dat was tot nou toe nog niet gebeurd. Er liep even een koude rilling over zijn rug toen hij IJsland voor de geest haalde. Hij kon niet ontkennen dat hij heimwee had, al zou hij dat aan anderen niet laten merken. Van buiten leek hij onverstoord, alleen dat was hij helemaal niet. Zijn hersens waren continu aan het malen. Hij kropte alles op en hij was bang dat het er een keer uit zou komen. Hij zuchtte nogmaals. Daarna concentreerde hij zich weer op de wind, waardoor er dit keer een hond aan zijn zijde verscheen. Een IJslandse hond, jammer dat het alleen de contouren waren. Meteen verscheen er een verdrietige glans in zijn ogen. “Het spijt me Tor,” zei hij zachtjes. De hond verdween weer, dat moest hij niet doen. Vlinders waren leuk, maar andere dieren leken maar leeg. Vooral een hond deed hem denken aan de beste vriend die hij ooit gehad had, het deed hem alleen maar pijn. Hij vroeg zich soms wel eens af of hij dat expres deed, alsof hij zichzelf onbewust wilde pijnigen.
Hij ging zitten. Meteen viel zijn witte haar voor zijn ogen wat hij weg blies. Hij hoorde achter zich iets ritselen. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van een meisje. Hij nam haar even in zich op totdat hij weer bij haar ogen uitkwam. “Hallo,” zei hij toen kort. Voordat hij weer van haar wegkeek en in het niets staarde.

Hij bleef voor zich uit kijken toen ook zei hem begroette, toch gleed er een klein glimlachje om zijn lippen. Hij wachtte totdat ze naast hem kwam zitten. Pas toen keek hij haar in zijn ooghoek aan. “Aangenaam Ilona, mijn naam is Bjorg.” Zei hij toen. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe en keek haar aan. Zijn ogen met de paarse gloed namen haar in zich op. “Ik ben hier nog niet zo lang, hoe is deze school?” vroeg hij toen. Hij draaide zich helemaal om zodat hij tegenover haar kwam te zitten. Hij zette zijn armen op zijn knieën en legde zijn kin op zijn handen. Zo bleef hij haar een tijdje aankijken. Toen gleed zijn blik naar boven naar de lucht. Hij had zin om te vliegen, om zich los te maken van de aarde. Voor zijn gevoel zat hij op het moment al weer veel te lang op de grond. Hij was gewend om te vliegen, aangezien hij een hele tijd niet in zijn mensenvorm geweest was. Toch hield hij zich in om te veranderen en opeens op te vliegen, dat zou een beetje vreemd zijn. Dus bleef hij zitten terwijl zijn blik weer naar haar toe gleed. Zijn haar viel voor zijn ogen wat hij snel wegblies. Hij was niet gewend aan sociaal contact, toch kon hij zich altijd wel redden met anderen. Al was hij liever alleen, dan voelde hij zich vrijer. Dan had hij niet het idee dat hij om iemand zou gaan geven, dat hij iemands leven zou verprutsen. “Ik heb zin om te vliegen,” zei hij toen rustig. Zonder verdere betekenis het was gewoon een mededeling. “Waarom zit jij hier op school?” vroeg hij verder. Alsof hij het niet over vliegen gehad had. Het was ook in zichzelf geweest niet specifiek naar Ilona toe.