~I know you even now~

Ze keek er naar. Ze keek naam hem. De jonge die zo veel op Kurai leek. De jonge die haar had gered. De jonge die was dood gegaan voor haar. Ze gromde. Haar vel rode ogen staken uit haar zwarte kop. Haar redelijk grote katten lichaam zat op een grote tak. Ze verstopte haar zwarte lichaam er achter. Ze was nu in haar zwarte katten gedaante. Het enige wat nog van haar kat/mens gedaante was waren haar zwarte ogen. Het rare was, was dat haar zwarte kat, Kyra, altijd verdween wanneer Sumi een kat was. Ze jonge zat tegen de boom aan waar zij in zat. Hij dacht na, dat moest wel. Toen de jonge op stond bleef ze nog even zitten. Even kijken na wat de jonge deed. Sumi sprong van de ene tak naar de ander, maar bleef achter de jonge. Toen hij de grot binnen ging sprong Sumi uit de laatste boom. Toen haar poten de grond raakte veranderde ze terug. Haar armen zaten om haar lichaam gebonden. Ze lag als een baby in haar wiegje. Haar staart zat om haar lichaam gebonden en haar oren zaten plat gedrukt op haar hoofd. Ze opende haar rode ogen en stond op. Ze had een lange zwarte jurk aan met een maan in het midden van de kraag. Achter op haar just was het vast gebonden met touwtjes. Ze schudde haar menselijke lichaam uit. Ze liet een fluitje horen die enkel hoor baar was voor katten. Ze riep Kyra. Kyra kwam aan gesprongen via de bomen. Ze lande naast haar en Sumi glimlachte. Ze kon enkel emoties tonen bij haar kat. Voor de rest stond ze bekend als het robot-katje. Ze richtte haar rode blik op de grot en kwam in beweging. En toen zag ze hem. De naam wist ze niet. Maar ze kende hem. 'Broertje van Kurai?' Purde ze verbaasd.

Sumi schrok zich rot toen de jonge voor haar in een tijger veranderde. Sumi sprong instinctief naar achteren en ging in een katten houding staan. Kyra deed het zelfde als haar. Maar toen de tijger haar naam uitsprak vermande ze zich en ging ze weer recht op staan. Ze veegde robotachtig haar armen en jurk schoon en keek toen naar de jonge. 'Ik ben Kuroi,' [/color] zei de jonge. Sumi glimlachte leeg. 'Dus jij bent hier ook?' Zei ze warm. Ze werd overweldigd door emoties die tijdelijk zouden blijven. Die straks zomaar weer weg zouden gaan. Die haar niet lang lastig zouden vallen.[i] 'je ziet er goed uit,' sprak Kuroi. Sumi keek Kuroi vol met emoties aan. Ze kon geen woord uit brengen. Ze werd overweldigd door herinneringen. Sumi keek van Kurai naar Kuroi. Ze waren samen in gesprek. Sumi kon het niet horen. Waar hadden ze het over. En toen ving ze een paar woorden op. 'We moeten haar hier weg zien te halen, dit zou haar dood worden!' Dat was Kurai die sprak. Ze zag Kuroi vast beraden knikken. Zij waren de personen die haar hadden gered. En daar was de jonge voor haar een van. 'Kuroi...' En toen rende ze naar voren. Haar armen sloegen zich om Kuroi heen. Ze huilde. Maar ze lachte ook. Hij was het echt. Hij was het, hij was hier! Ze liet zich langzaam los en keek Kuroi aan met betraande ogen. Toen kwam Kyra er weer bij. Kuroi vroeg wie het was. 'Dit is mijn soulmate Kyra,' purde ze.

Hij zuchtte even en keek even snel naar de twee. Die beiden in een anval positie, van een kat, gingen staan. Hij veranderde weer in een mens en keek naar haar die haar jurk schoon veegde. Het was Sumi, o niemand wist hoeveel hij haar eigenlijk had gemist. Haar slikte even. Was zij het echt, niet een of andere vage fantasie van hem. Hij wou zo graag haar weer vinden, om haar te beschermen, om als een broer voor haar te zijn. Hij keek even recht in haar ogen, waar hij allerlei emoties kon vinden. Het belangrijkste was voor hem dat hij haar terug ha, en dat ze veilig waren. Hij zou hier niet gemarteld worden, en zij ook niet, dat zou hij niet toelaten. Door niemand niet. Ze leek even in gedachten te verdrinken. Hij zou haar wel even laten, hij wist waaraan ze dacht, hij wist het. Maar hij zou er niets mee doen, hij zou haar laten gaan. Tot hij haar zijn naam hoorde noemen. Hij keek op naar haar, toen ze naar hem toerende en haar armen om hem heen sloeg. Hij voelde haar huilen en lachen tegelijk. Hij slikte even en omhelsde haar, huilen en lachen tegelijk, hij wou het ook wel doen. Maar zijn emotie's waren iets moeilijks. Hij hield ze altijd binnen, hij wist waarneer hij zich blij, verdrietig of gelukkig voelde, maar verder dat alleen hij ging het ook niet. Alleen hij wist het. Alleen als hij boos was liet hij het merken. Hij keek haar aan. 'ik blijf bij je, als je broer en je beschermer' mompelde hij. Toen stelde ze haar poes voor. Kuroi grijnsde even en liet zijn hand langzaam over de kat heen gaan. Blijkbaar had hij twee poezen om te beschermen. Hij grijnsde even en keek toen weer naar Sumi.

"Kare ga kaettekita, Kare ga kaettekita, Kuroi ga kaettekita." Hij was terug, Kuroi was terug, hij was inderdaad terug. Ze had haar armen om Kuroi geslagen. Herinneringen stroomde door haar hoofd. Zo wel pijnlijke als fijne. En dat maakte haar aan het lachen en huilen tegelijk. Ze was blij, en ze was verdrietig, verdrietig om de dingen die ze allebei hadden moeten mee maken. Blij om dat hij weer terug was, bij haar. Alleen miste er nog wat aan dit plaatje. Iets dat nooit zou veranderen aan dit plaatje. Maar dat wel zou moeten. Kurai, ze miste Kurai. Ze schudde de gedachte uit haar kop en maakte zich langzaam los uit haar eigen greep om Kuroi heen. Kuroi was over haar kat begonnen. Hij vroeg naar haar naam, en Sumi gaf hem haar naam Kyra. Kyra was vragend gaan zitten kijken naar de twee. 'Dit Kyra, is Kuroi, de broer van Kurai, ik heb je wel eens over hun verteld, en je weet dus het hele verhaal wel,' bij het woordje dood, en de naam Kurai stikte haar stem een beetje en kwam er een heel klein beetje droevigheid in haar stem. En dat merkte Kyra op en daar bij drukte ze dus haar kopje tegen haar scheen. Ze glimlachte toen Kuroi Kyra een aai gaf. 'H-hoe is het met je?' Vroeg ze langzaam.