It's empty fucking everywhere!

Suave had veel gehoord van de stadjes die buiten het terrein van de school lagen. Ze had vooral veel gehoord van Xantora, wat haar zelf nou niet het fijnste stadje leek om heen te gaan. Zelf had ze een hekel aan alles wat donker en duister was. Een tweede stad, Cerena, leek haar veel leuker. Er gingen verhalen de rondte over allerlei rijke mensen die daar zouden wonen. Suave wist zeker dat ze zich daar wel thuis zou voelen. Misschien kon ze het wel gebruiken als toevluchtsoord wanneer die smerige school haar weer iets teveel werd. Ugh, school... Ze paste er helemaal niet thuis, op zo'n openbare school. Ze hoorde op een privéschool te zitten, met mensen van haar eigen klasse. Mensen die net zo goed waren als haarzelf, die waren ver te zoeken in haar huidige leefomgeving.
Met een rustige pas schreed Suave door de vrijwel lege straten van Cerena. Waar was iedereen toch? Ze had wel wat meer verwacht van zo'n rijkeluisbuurt. Als je rijk was, mocht je toch wel gezien worden? Suave deed dat altijd met liefde, zo over straat lopen. Ze droeg altijd haar mooiste kleren, deed haar opperste best op te vallen. Ze was beter dan de rest, dus had ze al het recht om zich ook zo te gedragen. Anderen vonden haar arrogant en onuitstaanbaar. Dat was ze ook, en dat wist ze zelf ook wel. Ach, fijn, als ze er mensen mee bang kon maken, was het prima. En anders zórgde ze er wel voor dat ze mensen bang maakte.
De zware klanken van de kerktoren dreunden door de lege straten. Suave telde de aantal slagen en kwam er zo achter dat het 1 uur 's middags moest zijn. Eigenlijk had ze nu in de les moeten zitten, maar ze had besloten deze over te slaan. Ze had helemaal geen zin in het geouwehoer van een of andere leraar die dacht haar wat bij te kunnen spijkeren. Allemaal hopeloze, verspilde moeite was het. Suave was van plan hier niks bij te leren, zodat haar vader in zou zien dat ze niet thuis hoorde op deze school. Haar vader hield genoeg van haar om ervoor te zorgen dat ze hier zo snel mogelijk verwijderd zou worden wanneer ze het hier niet naar haar zin had. Tenminste, dat hoopte ze maar. En anders was haar vader een emotieloze sukkel geworden.
Een zacht geklop trok Suave's aandacht. Ze stond midden in een verlaten winkelstraat, niemand te zien. Toen ze zich omdraaide om te zien waar het geluid vandaan kwam, was er nog steeds geen teken van ander leven. Een onbehaaglijk gevoel bekroop haar. Welke ninja waagde het haar te achtervolgen? "Hallo?" Haar stem klonk hard en echode door de straat. Een antwoord bleef uitgesloten. Arg, ze moest hier ook alles zelf doen! Een beetje geïrriteerd keek ze scherp om zich heen. Als dat persoontje niet tevoorschijn wilde komen, trok ze hem wel uit zijn geheime schuilplek. "Wees maar niet al e bang. Ik bijt alleen als ik honger heb," riep ze, en ze liep langzaam verder. Haar blik viel op een groot standbeeld aan het einde van de straat. Een perfecte schuilplek voor stalkers. Suave was er van overtuigd dat daar iemand achter zou zitten. Met grote stappen liep ze erheen, haar hakjes tikten driftig op de stenen. Toen ze vlak bij het standbeeld stond, ging ze op haar tenen lopen, en kwam zo uit aan de andere kan van het beeld, de schuilplek van de ninja. "Hebbes!"

Alleen Nimble is uitgenodigd ♥
Ik had serieus geen flauw idee wat ik aan het typen was, so try to enjoy deze domme post.
Oh, en Nimble hoeft niet achter het standbeeld te zitten, btw.