~It makes me restless~

Hij bleef voor de school staan. Zijn blik gleed over het gebouw. Hij vroeg zich opnieuw af wat hij hier nou eigenlijk deed? Waarom was hij eigenlijk op het idee gekomen om hier heen te gaan? Hij kon het zich niet meer herinneren, maar het zou vast een reden gehad hebben. Alleen hij had nu eigenlijk alweer heimwee. Hij had een hekel aan gebouwen, dan had hij het idee dat hij opgesloten zat. Hij was veel liever buiten en hij sliep ook het liefste gewoon buiten, alleen dat zou vast niet de bedoeling zijn hier. Natuurlijk kon hij het gewoon doen, maar dan nog zou hij lessen moeten volgen in zo’n naar gebouw. Ach ja, hij zou het wel overleven. Alleen leuk was heel wat anders, nee leuk vond hij het zeker niet. Alleen het was zijn eigen keuze geweest, dus moest hij zich er ook maar weer uit redden. Alleen wie weet misschien kreeg hij het hier wel naar zijn zin. Al had hij daar een hard hoofd in. Toen haalde hij zijn schouders op en liep in de richting van de ingang. Hij kon nu niet meer terug. Dan was het tanden op elkaar en gewoon dat gebouw in lopen. Net doen alsof er niks aan de hand was, alsof je je niet bedrukt voelde. Misschien was er ergens ook wel wat te eten, probeerde hij zichzelf op te vrolijken. Alleen dat werkte van geen kant. Dit was gewoon niks voor hem, school, lessen al die onzin. In zijn ogen was het onzin, alleen hij wist dat hij niet altijd maar gewoon rond kon vliegen. Hij had wel lessen gehad, alleen in de open lucht. Daarom kon hij gewoon verder in de laatste klas, maar dan nog was het voor zijn gevoel te lang. Hij liep steeds sneller door de gangen heen. Hij voelde de ruimte op zijn huid tintelen, eigenlijk was het gewoon de lucht om hem heen. De lucht die vast zat in een ruimte en daardoor een bepaalde atmosfeer aannam, dat voelde hij heel sterk. Dat bedrukte hem, lucht die stil leek te staan. Hij vloekte binnensmonds, terwijl zijn humeur met de minuut slechter werd. Opnieuw schoot de waarom door zijn hoofd? Hoe had hij dit kunnen verzinnen? Vrijwillig? Ergens wist hij het wel, alleen daar wou hij ook niet aan denken. Dat alles samen zorgde ervoor dat hij rusteloos werd, dat hij zijn grens naderde.

Hij bleef stil staan toen de gang uitliep in een kantine. Het was er rustig, dat was tenminste een pluspunt. Hij leek de enige die op dit tijdstip hier naar binnen liep. Hij zuchtte even. Liep toen de kantine binnen in de richting van de broodjes. Hij pakte er een zonder verder om zich heen te kijken en liep snel naar de tafel die het verste weg stond. Hij ging zitten en pas toen keek hij om zich heen. Liet zijn blik over de kantine glijden. Het zag er mooi uit, niet slecht voor een kantine. Toch voelde hij zich verre van op zijn gemak. De lucht tintelde extreem op zijn huid, waardoor hij er hoofdpijn van kreeg. Hij nam een hap van zijn broodje en begon er langdurig op te kauwen. Hij had opeens helemaal geen honger meer. Hij had meer de neiging op te staan en de school weer uit te benen, maar wat had hij dan bereikt? Helemaal niks, alleen dat hij weer doelloos rond zou moeten dwalen. Dat wou hij niet, hij wou een doel hebben. Hij wou het idee krijgen dat het nut had dat hij hier rondliep, dat hij weer een nieuwe kans gekregen had.