Singing the song of death.

Onderwerp: Singing the song of death. za mei 05, 2012 6:13 am

"Ken je dat gevoel. Het gevoel dat je niks voelt? Het gevoel dat je leeg laat voelen? Nou dat is hoe ik me voel. Hoe ik ben. Ik ken geen gevoel. Althans, niks kan me nog pijn doen na wat ik heb mee gemaakt. Vriendschap bestaat niet voor mij, dat heeft nooit bestaan. En dat is om dat ik mijn leven lang alleen maar pijn heb gevoeld. Toen ik een vriend had, ging hij dood. Niks kan me nu nog gelukkig maken. Niks kan mij nu nog gevoel laten geven. Ik ben gevoelloos, ik ben zielloos, ik ben waardeloos," het meisje met het lange zwarte haar en de bloedrode ogen zat hoog in een boom. Ze zag vlak voor een grot. Een klein grotje. Maar groot genoeg om in te lopen, staan en springen. Ze voelde zich thuis in deze grot. Tot zo ver ze dat kon voelen. Ze was dood, en nu leefde ze weer. Maar toch was ze nog dood. Ze voelde alles nog. Ze voelde hoe haar voeten in de lucht hingen. Ze voelde hoe de wind door haar haar heen zweefde. Maar ze wist dat er een tweede dood was. In haar vorige leven was ze dood gereden door een auto. Daar was ze al ongelukkig, en de hele oorzaak was dat haar vriend haar gedumpt had en ze zo veel pijn had gevoeld dat ze niet op lette waar ze fietste. Maar ze was herboren, maar de herinneringen staken nog goed in haar hersenen. Maar het deed haar niks meer. Ze keek naar de maan die haar bloedrode ogen verlichtte. Toen merkte ze op dat iemand van af de bosjes naar haar keek. Een paar ogen kwamen door de bladeren heen leek het wel. Ze gunde de ogen een korte blik, en al snel richtte ze haar blik terug op de maan. De maan die ze mooi vond, de maan waar ze iets bij kon voelen. Maar niet precies wat. Ze hoorde beweging en toen ze weer keek zag ze een persoon onder de boom stond waar zij in zat. Ze negeerde het persoontje en begon een on verstaan baar liedje te zingen. 'Kore wa dō naru kadesu.' Begon haar hemelse stem. 'Itami ya kūkyo to tomoni ikiru,' ging haar stem veder. 'Shi ga watashi o eru kite itaga, itami wa kiemasendeshita, sore dake de akka shita,' zong ze veder. Haar stem was droevig en leeg. Toen ze veder wou gaan werd ze onderbroken.

Vertaling:

Onderwerp: Re: Singing the song of death. za mei 05, 2012 8:19 am

De wind streek onder zijn veren door. Hij klapte zijn vleugels uit en vingen ze wind. Hij scheerde tussen de boomtopen door en klapte zijn vleugels in meteen duikelde hij een eindje naar beneden. Toen spreidde hij zijn vleugels weer uit en ving opnieuw wind. Zijn snavel ging open en een schel geluid verdween de omgeving in, het klonk triomfantelijk. Hij kantelde zijn vleugels waardoor hij afremde en op een tak van een boom lande. Hij had een witte verenkleed met zwarte stipjes en twee nachtzwarte ogen, die oplettend de wereld in keken. Er ging een kleine rilling door de kleine Giervalk. Het duurde niet lang of de Giervalk was verdwenen en er zat een jongeman op de tak. Bjorg zuchtte even. Meteen overspoelden zijn gevoelens hem. Als hij vloog voelde hij zich vrij, waren zijn zorgen verdwenen. Maar zo snel hij veranderde kwamen die terug. Als een zware last die op zijn schouders begon te drukken. Daarom had hij zijn menselijke leven een hele tijd ingeruild. Had hij het eiland verlaten, wat de naam IJsland droeg. De omstandigheden waren daar perfect voor een Giervalk, alleen hij had de pijn daar niet langer kunnen verdragen. De herkenningspunten die continu tot hem doorgedrongen waren, ondanks dat hij in zijn dierlijke vorm was. Hij had alles achter zich gelaten, een nieuwe start. Hij vroeg zich af hoe lang hij het vol zou houden, hij zou het snel genoeg merken. Hij keek over de omgeving wat de school moest zijn. Hij fronste even zijn wenkbrauwen en blies toen zijn witte haar uit zijn gezicht. Hij moest daar uiteindelijk maar eens gaan kijken, alleen eerst uit deze boom zien te komen. Hij veranderde liever veilig in een boom dan op de grond, daar was hij kwetsbaar. Iets waar hij een hekel aan had. Ach hij kon ook nog wel even wachten, alleen dat even werd uiteindelijk een stuk langer, totdat de maan aan de hemel stond.
Hij liet zich van de tak af glijden op een tak onder hem en klom lenig naar beneden, totdat zijn voeten de grond raakten. Toen draaide hij zich om en keek om zich heen. Voor hem lagen grotten. Hij staarde er even naar en wou toen de andere kant op lopen toen hij een stem hoorde. Er was duidelijk iemand in die grot. Hij verstond er niks van dat irriteerde hem. Hij snapte het liever, dan dat iemand wartaal uitsprak in zijn beleving. Hij stopte zijn handen in zijn broekzakken en liep in de richting van de grot. Hij stapte de grot in en liet even zijn ogen wennen, ondanks dat het buiten donker was, was het in de grot nog wat donkerder. Toen zag hij het meisje. “Hallo,” zijn stem klonk niet vriendelijk, maar ook niet onvriendelijk. Gewoon neutraal. Hij nam haar in zich op totdat zijn blik weer bleef hangen in haar ogen. “Wou je alleen zijn? Want dan ga ik weer,” vervolgde hij. Hij keek even naar buiten en daarna weer naar het meisje.

[Ik moet nog even inkomen hoor XD ]

Onderwerp: Re: Singing the song of death. za mei 05, 2012 8:43 am

--Ahummn, Sumi zit in een boom--
Ze song over pijn en leegte. Dingen die door haar lichaam heen raasde. Ze song over zich zelf. Zingend klom ze de boom uit. Haar katten oren waren naar achteren gericht en haar staart zwiepte rustig heen en weer. Toen werd ze onderbroken door haar kat Kyra. Sumi trippelde de grot binnen met Kyra naast haar. 'Jinsei hane henda, huh?' mompelde ze tegen Kyra. Ze zei tegen haar kat dat het leven raar was. 'Anata wa, saisho ni shinu to, futatabi modotte kuru baai wa tokuni,' mompelde ze veder. Het betekende dat het vooral raar was als je eerst dood ging en dan op nieuw terug kwam in een ander leven. Kyra liet een klagende miauw horen en Sumi streelde met haar hand over Kyra's kopje. Kyra was zwart met rode ogen. Net als dat sumi zwarte oren en staart had met zwart haar, haar ogen waren rood, alleen haar huid was super bleek. Zij en Kyra leken op elkaar. Toen hoorde ze iemand tegen haar praten. Kyra draaide zich langzaam om. Haar lege blik was op een jonge gericht. Een jonge van achtien, merkte ze op, althans, rond de achtien. 'Konnichiwa... Euh, ik bedoel, hallo,' stamelde ze. Kyra drukte met haar kopje tegen haar been aan en miauwde, 'Futsū ka,' dat betekende dat ze gewoon normaal moest doen. Sumi knikte. 'Oh, maakt niks uit hoor, blijf maar gewoon, tenminste als jij dat ook wel,' haar stem was leeg en toonloos. Haar blik zij ook niets. Als of ze herboren was zonder gevoelens. Al was dat eigenlijk ook het geval. Alleen had ze die wel, maar leek ze ze niet te kunnen gebruiken.

Onderwerp: Re: Singing the song of death. za mei 05, 2012 9:37 am

[Ooh oeps, ik dacht dat ze al in de grot zat XD]

Hij keek haar aan toen ze zich langzaam naar hem omdraaide. Zijn blik gleed even naar de kat en daarna weer naar haar. “Leuk dier,” zei hij toen. Even gleden zijn gedachten ergens anders naar.Zijn hand gleed zachtjes over het gras, waar de dauw van de ochtend op zat. Toen keek hij voor zich er lag een verdrietige glans in zijn ogen, maar die ging over in vastberadenheid. Het was gewoon een feit, een simpel feit. Het wou niet meer op deze manier. In de verte hoorde hij een van de paarden hinniken. “Dag,” zei hij zacht. Zijn blik gleed naar de lucht daarna begon hij weg te lopen. Weg van de plek die hij ooit zijn thuis had genoemd. Een flitsende pijn schoot door zijn lichaam voordat er een kleine Giervalk de lucht in schoot. Hij leek een laatste groet over het eiland te krijsen. Snel schudde hij de gedachten van zich af. Hij moest daar toch echt eens mee ophouden. Het maakte hem alleen maar kwaad, of hij werd er ongelukkig van. Dat was wel het laatste waar hij op het moment zin in had. Het was een nieuwe start en zo moest hij het echt nodig eens gaan zien ook. Hij keek haar vragend aan toen ze weer in haar taaltje tegen hem sprak en even later overging in een hallo. “Sorry, maar ik snap je niet als je in die taal spreekt.” Er klonk een beetje irritatie door zijn stem. “Hmm… ik weet het niet,” zei hij toen langzaam. “Ach het kan geen kwaad om even te blijven,” Hij ging op een van de rotsen zitten waar zijn oog op gevallen was. “Mijn naam is Bjorg trouwens,” vervolgde hij toen. “Gewoon Bjorg,” misschien maakte het het makkelijker als hij zijn achternaam niet zei, alleen hij wist dat hij alleen maar zichzelf daarmee voor de gek hield. Het zou niet beter worden, hij zou het altijd bij zich blijven dragen.

Onderwerp: Re: Singing the song of death. za mei 05, 2012 10:10 am

Sumi's pupillen werden streepjes toen de jonge met het witte haar een geïrriteerde toon op zette. Kyra liet een zacht gesis horen. Maar Sumi zette met een beweging van haar staart Kyra het zwijgen op. 'Geeft niet, het is Japans,' zei ze al even emotieloos als daar net. Toen Sumi zei dat de jonge best mocht blijven leek hij eerst te twijfelen, daarna zei hij dat het ook geen kwaad deed. 'Ik bijt heus niet,' zei ze robotachtig, met een miauw-achtige ondertoon. Daarna stelde de jonge zich voor. Bjorg was de naam dus. Sumi knikte. 'Mijn naam is Sumi, Shikuri Sumi,' zei ze op haar gebruikelijke toon. Haar pupillen waren niet zwart, die waren donkerrood wat haar ogen leeg maakte. Er zat ook geen glans in. Het was gewoon leeg. Je kon aan haar zien dat ze een rot verleden had. Een vertelden vol pijn en angst. En dat was omgeslagen in gevoelloosheid. 'Oh, en dit is Kyra,' zei ze. 'Oh, en zij bijt daar in tegen wel,' zei ze robotachtig. En dat maakte het eigenlijk wel weer grappig. Het was net als humorloze humor. En dat kon grappig zijn. En dat werd ook wel drogen humor genoemd. Kyra stootte haar aan en miauwde dat ze heus niets zou doen. Niet dat Bjorg dat zou verstaan. 'Oh, ze zegt dat ze niet zou bijten,' mompelde ze. Kyra ging zitten en knikte instemmend met haar kopje. Dat kwam niet vaak voor. Maar Kyra had weer menselijkheid in een katten lichaam. En Sumi had katten gedrag in haar menselijke/katachtige lichaam.

Onderwerp: Re: Singing the song of death. za mei 05, 2012 10:46 am

Hij zag wel aan haar dat ze het niet leuk vond, dat hij zo’n toon aansloeg. Alleen hij kon er niks aan doen. Of misschien kon hij er wel wat aan doen, alleen deed hij er geen moeite voor. Het interesseerde hem niet. Hij verborg zijn irritaties niet en als iemand anders daar niet mee kon leven, dan was dat jammer. Hij trok zich er niks van aan. In zijn ooghoek keek hij even naar de kat toen die siste, maar verder reageerde hij er niet op. “Japans,” zei hij zacht. “Ja, dat verklaard het,” Hij knikte even. “Ik ken geen Japans,” Hij haalde kort zijn schouders op. Hij schudde langzaam zijn hoofd toen ze zei dat ze niet zou bijten. “Ooh nee, dat dacht ik ook niet.” Zei hij toen. “Al betwijfel ik het of het je lukt,” Het was gewoon een feit dat hij heel snel weg kon zijn. Hij vond het geen eigendunk het was gewoon zo. Hij kon heel snel veranderen en de Giervalk stond bekend om zijn snelheid en behendigheid. Daarom voelde hij ook geen angst voor de kat, of het kattenmeisje. Ze kregen hem niet zomaar te pakken. Daarbij kon een beet geen kwaad, hij kon wel wat hebben. “Aangenaam Sumi,” zei hij toen. “En Hallo Kyra,” Hij keek even naar de kat en daarna weer naar Sumi. “Dat merk ik dan vanzelf wel,” zijn stem klonk rustig. Het zag er niet naar uit dat Kyra iets zou doen en als ze dat wel zo doen, dan merkte hij dat vanzelf. Hij blies zijn witte haar uit zijn gezicht. Zijn haar viel nog wel eens voor zijn ogen en hij vond het vervelend als er haar voor zijn ogen zat. Dan was wegblazen makkelijker. Hij had namelijk ook geen zin om het weg te vegen met zijn hand. Eigenlijk was het meer een soort tik geworden om het weg te blazen. Zijn aandacht werd weer naar Sumi getrokken toen ze iets zei, dat Kyra niet zou bijten. “Dat is fijn,” er kon een zuinig glimlachje van af. “Zit je hier op school?” vroeg hij toen. “En ben je hier al lang?” Daar was hij eigenlijk wel nieuwsgierig naar. Hoe het hier was. Of hij het hier uit zou houden, als dat niet het geval was, was hij snel weer weg. Hij liet zich niet tegenhouden, zo was hij niet. Hij was vrij en dat wou hij graag zo houden. Natuurlijk zou hij iets van zijn vrijheid moeten inleveren op een school, maar hij hield altijd de mogelijkheid om weer te gaan.