Sumi Shikuri

"Life. That's the thing you need to love. But how is it possible when you lose everything you love? Wanneer ik het leven bereikte ging alles al mis. Ik was nog geen dag oud, of mijn leven werd me al ontnomen. Niet letterlijk, maar het gebeurde wel. Ik zou je alles over me vertellen. Ik zou me ook even goed voorstellen.

Mijn naam is: Sumi Shikuri, Shikuri is mijn achter naam.
Ik word ook wel: Su-chan of Shikuri-chan genoemd. Door leraren word ik voor al bij mijn achter naam angesproken. Vrienden noemen me Su-chan. En mocht er ooit liefde op mijn pad komen zou hij mij gewoon Sumi-chan of gewoon Sumi noemen.
Ik ben nu: 11 Jaar oud.
Zoals jullie al dachten ben ik: Een meisje.
Mijn magie is nogal raar want: Ik ben half kat.
[b]Ik ben hier nieuw, en ik zit dus: In het eerste schooljaar.
Mijn eigenschappen: Zul je zelf uit moeten vissen.
Liever hou ik me stil over mijn familie: Om dat ik ze niet meer heb.
Een partner: Dat bestaat niet voor een zielloos kat meisje.
Mijn status: Tja, ik ben zo gevoelloos als mogelijk is. Ok, natuurlijk ken ik wel een beetje blijdschap, verdriet, en ga zo maar door. Maar vrolijk, zo heb ik me nog nooit gevoeld.

Dan zou ik nu over mijn geschiedenis beginnen:
Mijn leven begon naar. Ik werd geboren, en een paar dagen later werd ik ontvoerd. Ik weet dit alles om dat het me verteld is door mijn pleeg vader. Maar oké. Mijn vader had een slechte prestatie bij onze vijanden. Een soort van demoon-achtige mensen. Mijn vader joeg op hun. En door dat mijn vader de soort van baas van de familie had vermoord... wouden ze wraak door zijn eerste kind af te pakken. En dat was ik dus. Ik werd ontvoerd en door hun als slaaf beruikt toen ik ook maar net mijn handen en benen kon gebruiken. Wanneer ik iets verkeerds deed werd ik meteen geslagen met de zweep. De kinderen van de leidster mochten me elke avond voor het slapen gaan pijn doen, door bijvoorbeeld aan mijn staart te trekken, of aan mijn oren. Ze mochten me slaan en schoppen. En wanneer ik iets terug deed, werd ik in de kelder gegooid en werd ik daar zwaar mishandeld. De littekens heb ik nog. Mijn rug zit er vol mee. Hoe ouder ik werd, hoe slimmer ik werd, en hoe liever ik weg wou. Er was een jonge. Hij heette Hiroku Kezeira. Hij begon me met de tijd te helpen. Bij mijn negende levens jaar werd ik bevrijd. En dat allemaal dankzij hem. Alleen het nare was, ik wist weg te komen, hij werd vermoord. De pijn steekt nog steeds in mijn hard. Toen kwam er een man op mijn pad. Ik zag hem als een gewoon mens. Ik weet nog steeds niet echt wat hij is. Want hij is anders, dat is een feit. Zijn naam was Zero, Zero Yume. Zijn achternaam betekend droom. Hij had voor me gezorgd. Hij leerde me weer leven. Alleen lukte het niet. Ik was zo vernield van binnen, ben ik nog steeds. Ik kon niet lachen, kan ik nog steeds niet. Ik kon niet huilen, en dat geld ook voor nu. En toen ik elf werd, kwam ik hier terecht."