Damn you

Onderwerp: Damn you di mei 01, 2012 5:59 am

Zijn borstkas ging op en neer terwijl hij over het pad raasde. De manier waarop zijn voetkussens tegen de grond kwamen liet afdrukken achter in het zachte zand. Hij liet een zachte grom uit zijn mond komen, om over een wat smaller riviertje te springen. Door zijn krachtige afzet kwam hij pas een stukje verder neer. Hij was weggerend, uit de les. Waarom? Omdat zijn leraar hem vroeg zijn bandage af te doen, voor zijn oog. En het er zelf afhaalde toen Ren dat niet deed. Het had hem kwaad gemaakt, maar hij was weggerend. Dat was het slimste wat hij kon doen in deze situaties, die tot zijn grote ergernis te vaak voorkwamen. Zijn bandage was gescheurd door de leraar, maar hij had altijd één reserve bij zich in zijn broekzak. Hij wist niet waarom, maar kon er niet tegen als mensen zijn rechteroog zagen. Het verschilde lichtjes van kleur, maar in dat oog zat ook al zijn kracht. Dat oog was als een vloek die hij over zijn hele leven bleef hangen. Een wolven geluid ontsnapte uit zijn keelgat. Het was woede, gemengd met verwarring, en zelfhaat. En klonk een beetje als een grom, blaf, en gejank tegelijk. Woest beet hij voor zich uit, in het niets, maar hij beet net in een blaadje, wat zo in zijn mond terecht kwam. Nog kwader zorgde hij dat het blaadje zijn mond uit ging. Hij was kwaad, en waarschijnlijk waren al zijn klasgenoten, inclusief zijn leraar nu erg geschrokken van zijn uitbarsting. Waarbij hij al grommend en snel ademend in een wolf veranderde, om vervolgens weg te razen, het klaslokaal uit. Terwijl hij waarschijnlijk enkele dingen kapot gemaakt had hierbij.. dat zou hij wel te horen krijgen. Hij hoopte niet van school gestuurd te worden, want dat betekende terug naar huis. Waar hij waarschijnlijk een straf zou krijgen omdat hij van school getrapt was. Hij trok zijn wenkbrauwen op bij deze gedachtes, en schudde zijn hoofd, nee, daar mocht hij niet aan denken.
Hij voelde hoe hij zichzelf weer wat meer kon bedwingen, en rustig kalmer werd. Zijn borstkas ging minder snel op en neer, wat betekende dat zijn ademhaling weer regelmatiger werd, en het gegrom was ook weer gestopt. Langzaam vertraagde hij, om richting een boom te lopen, en daar te gaan zitten. Zijn mond sperde zich wijd open, maar dat was alleen om te gapen. Hij was er moe van geworden. Gelukkig zou hij niet lang moe blijven, maar nu zou hij toch wel eventjes rusten. Hij hijgde een beetje, aangezien het toch wel wat warmer was geworden sinds enkele dagen geleden. En met het rennen, en zijn dikke vacht, was het toch wel enorm warm. Zijn ogen sloten zich voor even, iets wat hij beter niet had kunnen doen. Want langzaam kreeg hij zijn ogen niet meer open en viel hij in slaap.
‘Papa, papa?’ zei ik, met een lichte angst erin. Ik was bang van het donker, en wou niet alleen zijn. Dus ik riep voor mijn vader, ‘Papa, papa!’ herhaalde ik nog een keer. Dit keer iets luider, en met een iets angstigere stem. Ik hoorde een snuivend geluid, wat afkeuring toonde, en richtte mijn blik op de bron van het geluid. En daar stond hij, mijn vader. Ik glimlachte en strekte mijn armen naar hem uit. Ik wou hem een knuffel geven, me veilig voelde, zoals het hoorde. Maar in plaats daarvan hoorde ik zijn murmelende stem ‘Mormel. Kwam er uit zijn mond en hij sloeg mijn kleine armpjes weg met één hand. ‘Hoe durf je me papa te noemen, je bent mijn zoon niet!’ schreeuwde hij, waardoor ik mijn oren bedekte. Hopen dat de pijn aan mijn oren, en in mijn hart zou stoppen. ‘Je bent het niet waard een Rokurou te zijn!’ klonk het, en ik voelde hoe ik omver getrapt werd. Mijn vader dook op me en ik kreeg enkele klappen recht in mijn gezicht. Toen hij er eenmaal genoeg van had stond hij op, om nog één keer om te kijken waarbij hij mij een trap in mijn maag gaf. Ik lag daar maar, maar had de boodschap begrepen.
Abrupt schoot hij omhoog, om naar achteren te gaan en met zijn hoofd tegen een boom aan te knallen. Een zucht gleed van zijn lippen bij het zien van de vele mensen die er nu alweer waren. Echter deed een vervelend geluid hem nog een grotere zucht uitstoten. Het was duidelijk van iemand afkomstig die, in zijn ogen, irritant aan het doen was. ‘Je bent irritant’ zei hij, zonder op et kijken. Niet dat het veel hielp, want het geluid bleef doorgaan. Abrupt draaide hij zich om, waardoor hij de persoon recht in de ogen keek. ‘Stop daarmee.’ Zei hij, bot, en kordaat. Misschien had hij dit hypere kind hiermee alleen nog meer uitgelokt, hij wist het niet. Het enigste wat hij wist was dat het kind nu beter kon stoppen met irritant te doen. Zijn rode, nu bijna angstaanjagende oog boorde zich in die van het kind.

~ Nathaniel en Ilona ~
~ Beslis maar wie eerst komt ~

Onderwerp: Re: Damn you do mei 03, 2012 10:40 pm

Ilona zuchtte even kort maar stond toen op, ze had echt helemaal nergens zin in vandaag. Ze was uit de les weggelopen, toen haar leraar haar mes bijna had afgepakt, en niemand kwam aan dat ding. Alleen zij, het was een beschermmiddel van haar. Ze stond op en opende het raam. Zoveer was het niet naar beneden, en er zat nog een schuin dak tussen het raam en de grond. Het was zo'n drie, vier meter naar beneden. Ze sprong uit haar raam, op het schuine dak en vanaf daar op de grond. Maar tijdens de tweede sprong veranderde ze in een sneeuw panter. Haar kussens raken zachtjes de grond. Haar zwarte vlekken waren duidelijk te zien in haar sneeuw witte vacht. Ze swiepte kwaad met haar lange staart. Ze haatte die leraren hier. Hoe durfde hij naar haar been te grijpen, ookal ging het om het mes dat op haar been zat, dan als nog. Het zat op haar been, net half onder haar rok, en daar mochten leraren niet komen. Ze gromde even en begon te rennen. De school was net weer begonnen en ze werd nu al weer gek van die rot leraren. Haar kussens lieten haar zonder geluid over het pad heen bewegen. Dat waren sneeuw panters, stille jagers. Ze keek recht voor zich uit. Ze zou via het park wel ergens heen gaan. Ze zuchtte even en keek naar de zon die vol op haar vacht scheen. Ze liep langzaam het park in. Er waren een paar jongeren, maar ze gaf er geen aandacht aan. Ze liep naar een boom en ging ertegenaan liggen. Ze bromde even in zichzelf, nou ja tot ze iemand hoorde zeggen dat ze irritant was. Ze keek op naar de jongen. Ze veranderde weer in een mens en ging gewoon zitten. De jongen hoorde het geluid blijkbaar langer dan zij het deed want hij draaide zich kwaad om. Uit reflex werden haar ogen donkerder, alsof ze zijn lichaam zou gaan besturen, maar ze hield zichzelf tegen. Ze schudde haar hoofd zachtjes waarna haar ogen weer lichter werden. Ze keek naar de jongen. 'sorry komt door die rot leraar' gaf ze de leraar maar de schuld. Ze zuchtte even en ging weer tegen de boom zitten alsof er niets aan de hand was. Het mes aan haar been was half te zien en zat half onder haar rok. Ze keek naar de jongen.

Onderwerp: Re: Damn you vr mei 04, 2012 4:51 am

Uit zijn koptelefoon dreunde keiharde dubstep. Zijn rode koptelefoon die hij vrijwel altijd om zijn nek had hangen. Nee, gewoon altijd. Er was vrijwel nooit een moment dat hij hem niet bij zich had. Als het aan hem lag, sliep hij zelfs met zijn koptelefoon op. Alleen sliep dat zo moeilijk, niet? Een zucht verliet zijn mond, frummelde wat aan de draadjes van zijn koptelefoon. Wat hij moest doen wist hij niet. Zojuist had Nathaniel een zware toets gehad. Niet geleerd, natuurlijk. Een zesje was hoog genoeg, zo vondt hij. Je niet overwerken, gewoon het minimum behalen en simpelweg met een paar voldoendes overgaan. Hij redde het wel, dacht Nathaniel. De roodharige jongen was slim genoeg, al gebruikte hij zijn hersens niet pebaald vaak. Niet nodig, zo vondt hij. Langzaam liep hij verder, zonder doel. Met zijn vrienden kon hij niet rondhangen, die had hij gewoon niet. Natuurlijk kon hij zijn kamergenoot opzoeken, al betwijvelde hij of ze het wel op prijs zou stellen. Het botste nogal tussen de twee. Misschien kon hij naar Ilona? Nee, hij had geen idee waar ze uithing. Niet eens in welke klas ze zat, laat staan in welke kamer ze sliep. Dus liep hij maar door.. En door.. En door.. Iets in zijn hoofd zei dat hij net zo goed terug kon naar zijn kamer, alleen wilde hij dat niet. Nee, geen zin. Het was daar saai. Zijn kamergenoot was een klein verlegen meisje, en het meisje waar hij wel mee rond wilde hangen kon hij niet vinden. Eigenlijk had hij haar nog nooit op school gezien, alleen bij hem thuis. Maar ach, wat had het voor nut naar iemand te zoeken die hij toch niet kon vinden?
Nathaniel was niet echt een favoriete leerling. Integendeel, altijd een onruststoker. De genen die alles door de klas schreeuwde en de rest opjutte. Grapjas dat hij was, haha. Eigenlijk was de jongen nog heel kinderlijk, dacht over meisjes als speelgoed. Met zijn 17 jaar gedroeg hij zich als een kind van 10. Maar wat wilde je ook? Hij had in zijn leven iets afschuwelijks meegemaakt, wilde het verbergen. Niemand op deze school wist van zijn vader, niemand. Zelfs de leraren niet. Het was hem tot nu toe gelukt het geheim te houden, god zij dank.
Een grijns speelde er rond zijn lippen toen hij een bekend gezicht zag. Ilona, mooi. Maar wie was die andere jongen? Een jaloezie speelde er bij hem op. Niet dat ze iets hadden, Ilona en hij, maar zo voelde het wel voor hem. Langzaam liep hij dichterbij. Toen hij achter de paarsharige jongen stond, sloeg hij ongemerkt een arm om zijn schouder terwijl hij naast hem ging staan. 'Hey, dude, pas op hè. Ilona is mijn meisje,' zei hij met een big smile op zijn gezicht. Niet dreigend ofzo, meer met humor. Daarna boog hij zich wat meer naar zijn oor. 'Ze is werkelijk gek op me,' fluisterde hij in zijn oor. Er lag een grootte grijns op zijn gezicht toen hij de jongen losliet en naar Ilona liep. Ze zag er precies hetzelfde uit als altijd, mooi en fluffy. Haar bruine haar lag prachtig rond haar schouder en aan bijde kanten zaten haar eeuwige vlechtjes. Hij grijnsde. 'Hallo fluffy,' zei hij tegen haar. Haar bijnaam was Nathaniel nog lang niet vergeten. Die zou hij nooit vergeten.

[OOC] Fail >_<

Onderwerp: Re: Damn you vr mei 04, 2012 7:57 am

De woorden die het meisje sprak boeiden hem niks, hij moest niet weten wiens schuld het was. Hij wou gewoon dat het irritante ophield, voordat hij mensen pijn ging doen. Meestal probeerde hij zich wel in te houden, maar na die gebeurtenis met Nimble was het moeilijker. Hij was gefrustreerder, kwader, en verwarder. Zijn hand ging voor een kort moment naar zijn nek, waar enkele wondjes zaten van haar nagels die enorm scherp en lang waren geworden. Het waren eerder klauwen geworden. Een beetje zoals zijn klauwen in wolvenvorm, die waren ook lang, en dodelijks scherp. Maar al snel ging zijn hand weer naar beneden, bang dat iemand zijn blik zou zien en zou denken dat hij zwak was. Een arm werd om zijn schouder geslagen, en een stem ging hierbij gepaard. Rustig probeerde hij in een uit te ademen, hij moest zich in houden om de jongen zijn arm niet meteen vast te pakken en hem over zijn schouder te gooien. Hij kon er niet tegen als mensen hem aanraakten. Ook al was het maar een simpele handdruk. Een aanraking was pijn, zo was het voor hem altijd geweest. Aangezien een aanraking bij hem meestal een klap of dergelijke was geweest. De glimlach op de jongen zijn gezicht irriteerde hem mateloos. Zijn blik was strak naar voren gericht, geen greintje vrolijkheid nu, bijna geen gevoel zelfs. Zich inhouden ging niet zo goed als gehoopt, zijn gezicht begon net zoals laatst trekjes te krijgen van een wolf, alleen gebeurde alles veel sneller, té snel. Terwijl de jongen zich omdraaide en richting het meisje liep werd hij al bijna helemaal wolf. Het lukte nu nog maar even om het in te houden. Licht gegrom was te horen vanuit zijn mond, zo zacht dat het voor het tweetal niet te horen was. En toen gebeurde het, hij kon het niet meer tegen houden. Hij veranderde in een enorme wolf, zijn klauwen lang en scherp, en met een immense kracht. Een gegrom was te horen, dit keer luider, angstaanjagender. Hij ontblootte zijn tanden, en begon op hen af te lopen. Zonder het te willen creëerde hij een illusie, een illusie van pijn. Hierdoor zou het meisje als het goed was denken dat ze pijn had. Je gedachten hadden een enorme invloed. Als je dacht dat iets pijn deed, deed het dat meestal ook. Ze zou nu waarschijnlijk iemand zien die haar in mekaar wou slaan of zo. Hierna richtte hij zich op de jongen. Hij begon er meteen op af te rennen, en op de juiste afstand zette hij zich af. Met de bedoeling o met een sprong de jongen omver te duwen, en zijn klauwen in zijn schouders te boren. Het was niet zijn bedoeling om mensen pijn te doen, maar hoe kon hij van mensen houden, of ze accepteren. Als dat bij hem nooit gebeurd was, als hij niet wist hoe het voelde om van gehouden et worden. Of geaccepteerd te worden. Laat staan bevriend te zijn. Hij was gemaakt tot een hufter, die niks anders kon dan mensen pijn doen.

~ Sorry hij is slecht ~

Onderwerp: Re: Damn you vr mei 04, 2012 11:10 am

Na haar woorden leunde ze tegen de boom. Een beetje een gemene grijns speelde op haar gezicht. Door haar haar zag je haar ogen niet meer, dat alles zou er voor sommige maar dreigend aan. Het duurde niet lang voor ze opkeek door een stem, een bekende stem. Nathaniel. Ze keek hem aan en toen naar de jongen, hij leek zich te ergeren aan Nath. 'ik ben je meisje niet he' zuchtte ze zachtjes. Waarschijnlijk had hij het niet eens gehoord. Hij liep naar haar toe, Fluffy, dat was de naam die ze al sinds hun begin bij zich droeg volgens hem. Ze draaide haar hoofd even weg. Ze gromde zachtjes, weer te zachtjes voor hem om te horen. 'hey Nath' zuchtte ze even. Ze keek opnieuw naar de jongen. Op een of andere manier was hij interessant, heel interessant. Ze slikte even. Nathaniel had haar gelukkig niet een arm om haar heen geslagen, daar had ze op dit moment al helemaal geen zin in, ze wist dat hij het alleen maar lief bedoelde maar ze kreeg nu nog de rillingen van die leraar, en iedereen die haar zou aanraken zou er niet heel vanaf komen, nu. O ja, natuurlijk als Nath iemand aanraakte zou het pijn doen bij diegene. Ze grijnsde even, dan was het al helemaal mooi dat hij geen arm om haar heen sloeg. Ze keek naar de jongen voor haar, hij leek ook niet op zijn beste humur, hij leek heel erg geïrriteerd. Ilona stapt een stap naar achter. Ze wou niet in de buurt zijn van geïrriteerde mensen, zeker niet als Nath er ook bij was, dat kon maar een ding betekenen. Een paar hele boze mensen, en misschien zelfs een gevecht. De jongen draaide zich om en liep naar haar toe, maar terwijl hij daar liep veranderde hij in een reuze achtige wolf. Ze slikte opnieuw. Ze hield zichzelf in niet in een sneeuw panter te veranderen. Ze bekeek de wolf voor haar. Hij kon mensen vermoorden als hij dat wou, met gemak. Maar zijn blik, dat was niet goed. Al snel voelde ze een helse pijn in haar lichaam. Ze hield zichzelf tegen niet te gaan gillen, het koste haar steeds meer moeite. Langzaam zakte ze op de grond. Op haar knieën. Ze werd gek. Dankzij de pijn veranderde ze in een sneeuw panter, ze was kwaad, echt kwaad. Niemand speelde met haar, de mensen waren haar poppen zij niet die van hen. Ze gromde dreigend en keek hoe de wolf op Nath sprong. Het duurde niet lang voor ze ook in beweging kwam en op de wolf sprong. Ze beet kwaad in zijn poot. Hij had haar pijn gedaan nou zou ze hem pijn doen. Maar voor ze door kon bijten zakte ze weer op de grond. Zoals bij een mens een gil en bij een wolf een piep maakte zij een hard brommend geluid. Het deed pijn echt pijn, meer dan Nath haar pijn had gedaan. Ze slikte even, ze moest de pijn negeren. Zonder dat ze het wist werden haar ogen donkerder, Nath wist wat het betekende. Speeltijd voor Loontje. Ze gromde dreigend en zocht even naar de schaduw van de jongen. Ze mocht niet die van Nath nemen. Ze had hem. Nou was het playtime. Ze liet de jongen bewegen, dat was haar kracht. Ze liet de wolf van Nath af gaan en liet hem toen gaan. Ze hield er niet van om mensen te bedienen, maakt niet uit of ze haar aanvielen. Ze ging beschermend voor Nath staan, hoewel zijn blik haar nogsteeds pijn deed liet ze er niets van merken.

Onderwerp: Re: Damn you za mei 05, 2012 5:51 am

Waarom zakte Ilona neer op haar knieeën? Nathaniel begreep het niet, wilde naar haar toe rennen. Het leek alsof ze pijn had. Maar hij had haar niet eens aangeraakt, amper naar haar gekeken. Ondanks dat de jongen fatsoenlijk kon nadenken, begreep hij hier niets van. Wie of wat deed Ilona nou pijn? Zijn antwoord zou hij al snel krijgen. Hij voelde een duuwtje in zijn rug, scherpe klauwen in zijn schouders. Nathaniel schreeuwde het uit. Hij wilde naar zijn schouders grijpen, maar merkte dat hij voorover werd geduuwd. Een grote wolf lach op hem met zijn klauwen wijd opengesperd. Nathaniel kneep zijn ogen tot spleetjes, veranderde zelf ook in een wolf. Al was de witte wolf die Nathaniel was veel kleiner dan de wolf van de jongen, was hij ook niet slap. 'Gast, dit is niet cool,' snauwde hij naar de wolf die waarschijnlijk eerst nog de jongen was geweest. Nathaniel snapte niet waar het voor nodig was geweest dat hij werd aangevallen door hem. Hij had toch niks verkeerds gedaan? Nee toch? Ach, sommige mensen gedroegen zich gewoon raar. Misschien zat hij ergens mee, of was er iets gebeurd? Nathaniel had geen tijd om er nog verder over na te denken. De klauwen van de wolf zaten nog steeds in zijn rug, en dat wilde Nathaniel niet hebben. Zijn klauwen, veel minder groot als die van de reusachtige wolf, grepen naar de buik van de jongen. Hij was er niet echt van gediend dat er een jongen bovenop hem lag. Hij probeerde de jongen van hem af te duwen en tegelijkertijd wat wonden achter te laten. Gelukkig greep Fluffy in en beet zij hem in zijn poot. Er kwam een lach, nee, eerder een grijns op Nathaniels gezicht. Ilona die in een witte sneeuwpanter was veranderd zakte weer in elkaar. Ook Nathaniel vestigde zijn bek om de poot van de wolf. Natuurlijk was dat geen fijn gevoel, net als de jongen had hij scherpe tanden. Toen voelde hij dat de wolf in beweging kwam, eigenlijk gewoon van hem af sprong. Nathaniel keek verbaasd op, keek in de ogen van Ilona. Die waren donker. Nathaniel grijnsde, hij wist al wat dit betekende. Hij kon zichzelf niet meer bewegen. Nathaniel stond op, veranderde weer in een mens. Hij liep naar de jongen toe, keek hem in de ogen. 'Wat is er mis met jou? Waarom val je ons aan? Hebben we je ooit wat aangedaan ofzo?' Vroeg Nathaniel. Het klonk niet echt dreigend ofzo, eerder.. Ja, hoe moest je het omschrijven? Een zucht verliet zijn mond, bezorgd keek hij naar Ilona. 'Alles goed, Fluffy?' Vroeg hij aan het meisje. Toen richtte hij zijn blik weer op de jongen, of wolf, hoe je het ook wilde noemen. 'Voor het geval je het wilt weten, ik ben Nathaniel Flynn en dat is Ilona-' Hij slikte even, bedacht zich dat hij Ilona's achternaam niet eens wist. Toen draaide hij zich om, met zijn handen in zijn zakken, zijn rug naar de jongen toe.

Faal >_<

Onderwerp: Re: Damn you za mei 05, 2012 8:41 am

Zijn blik volgde alle bewegingen die het meisje maakte, aangezien dat degene was die voor hem de grootste bedreiging vormde nu. Eigenlijk ging het voor hem iets te snel om alles te volgen. Maar voor hij het wist beet het meisje de jongen in zijn hiel, om vervolgens weg te rennen. Met spijt van wat ze gedaan had. Hij wist hoe het voelde als je iets deed wat je niet wou doen. Hij wist welke pijn het meebracht. Zijn blik was op het meisje gericht, dat wegrende, en een stukje verderop tegen een boom ging zitten. Kort slikte hij, niet wetend hoe hij zich nu voelde. Hij begreep het meisje ergens, het deed pijn om iemand pijn te doen, zeker als je om die persoon gaf. Die gedachte voelde als een mes door zijn hart, het deed hem denken aan de dag dat hij haar pijn had gedaan. En dan nog was ze niet weggelopen, dan nog was ze bij hem gebleven. Had ze hem willen troosten. Hij schudde zijn hoofd, met de bedoeling om de gedachte nu aan de kant te schuiven. Dat was het moment dat hij zich kwetsbaar had opgesteld, dat wou hij nu niet opeens. Niet door alleen maar een herinnering. Een stem deed hem opkijken. Het kwam van de jongen. De stem was kwaad, en klonk hem beschuldigend in de oren. Het deed pijn. Hij liet zijn kop wat lager zakken, en zette enkele stapjes achteruit. Hij wist dat dit zijn schuld was, en het deed pijn. Het deed pijn om dit gevoel te hebben. Hij stelde zich lichtjes onderdanig op, vooral vanwege de stem. Maar veel was niet te zien van de onderdanigheid. Hij wou zijn oren dichthouden bij de stem van de jongen. Die hem liet inzien dat hij alles altijd verkeerd deed. De volgende woorden klonken en hij gromde er lichtjes bij. Nog een stapje achteruit. De stem bleef even doorklinken in zijn hoofd, en hij wendde zijn blik af van de jongen. Bij die laatste woorden, die enorm sissend klonken voor hem, hield hij het niet meer. Een grom verliet zijn mond en hij sprong vooruit, om enkele passen te rennen, maar al snel veranderde hij al weer in een mens. Om de jongen bij zijn kraag te grijpen. Hij trok de jongen lichtjes naar zich toe, en een beetje omhoog. ‘Denk je dat ik dit leuk vind?’ vroeg hij, hij trilde lichtjes, zoals hij meestal altijd deed als hij zo kwaad werd. ‘Denk je dat ik hier trots op ben?’ zijn knokkels werden wit van het nijpen in de stof. Maar daar was niks van te zien. ‘Ik wou je alleen zeggen dat je je handen thuis moet houden.’ Hij had het over die arm om zijn schouder. Ja, hij moest weer degene zijn die dat erg vond. Hij moest weer degene zijn die van alles een probleem maakte.

~ Zo, kort, sorry, kreeg er echt niet meer uit. ~

Onderwerp: Re: Damn you za mei 05, 2012 9:35 am

Ilona keek even wat er gebeurde, het ging allemaal te snel. Ze greep met haar hand naar haar hoofd, het deed pijn. Meer pijn dan ze ooit zou voelen als Nath zijn krachten op haar zou gebruiken. Maar ze zou niet laten zien dat ze pijn had, ze was niet zwak dus zo wou ze ook niet lijken. Ze veranderde in een Sneeuw panter en keek even naar Nath. Hij moest ook wel pijn hebben met die scherpe nagels in zijn schouders. Ze slikte. Nadat.. nou ja nadat de gebeurtenis met haar vader had ze gezworen dat niemand haar ooit nog pijn zou doen, en als iemand haar pijn zou doen dan zou die er niet heel meer vanaf komen. Ze had het zichzelf gezworen, en daar zou ze zich aan houden. Ze gromde even en keek naar Ren. Ze was gemaakt om te vechten, dit was waarvoor ze geboren was. Maar niemand, niemand mocht dat weten. Niemand mocht iets over haar verleden weten of het vechten. Ze beet in de poot van het beest waardoor er een piep te horen was. Ze grijnsde even maar al snel, eigenlijk te snel, veranderde dat in een soort piep waarna ze op de grond viel. Misschien kwam het door de pijn die de jongen veroorzaakte. Misschien was het door de wonden van haar vader. In ieder geval deed het pijn, meer pijn dan een mens zich ooit voor zich kon krijgen. Ze slikte even en keek naar zijn schaduw. Dat was de enige uitweg om Nath te besparen voor nog meer pijn. Ze sloot haar ogen. Weer iets wat ze gezworen had aan zichzelf, nooit mensen meer als poppen gebruiken. Als ze het nu deed, zou ze het zeker vaker doen. Dat mocht niet. Mensen waren geen poppen. Maar haar krachten namen dan andere beslissingen dan zij wou. Ze gromde naar zichzelf en kneep haar ogen dicht. Nee ze mocht het niet. Ze opende haar ogen weer en liet de jongen van Nath afgaan. Ze keek zowel zelfverzekerd als bang. Bang voor zichzelf, bang voor wat zij aan zou richtten bij mensen. Vrijwel meteen sprong ze voor Nath. Ze gromde dreigen naar de jongen. Ze hoorde Nath vragen of het ging. Met haar, volgens hem, bijnaam fluffy. Ze gromde dreigend. 'Ik ben geen Fluffy!' riep ze. Ze beet in zijn hiel. Maar toen had ze door wat ze deed. Ze viel mensen aan, zonder reden. Ze deinsde achteruit. Duidelijk bang, bang voor zichzelf, bang voor haar daden. Ze had een vriend aangevallen. Ze veranderde in een mens, maar stopte niet met achteruit deinzen. Tranen verschenen in haar ogen. Ze sloeg een hand voor haar mond. 'Nath... ik' zei ze. Verder kwam ze niet. Ze slikte en draaide zich om, ze rende weg. Weg van die plek. Verderop ging ze tegen een boom zitten. Ze trok haar benen naar zich toe en sloeg haar armen eromheen. Ze legde haar hoofd op haar knieën en begon te snikken. Ze was gemaakt om te vechten, geboren om te vechten, volgens haar ouders, volgens haar vader. Ze was er vervloekt mee. Dit wou ze niet, hier deed ze mensen alleen maar pijn mee, ze wou dit niet.

sorry!

Onderwerp: Re: Damn you za mei 05, 2012 11:19 pm

Een schreeuw van pijn verliet zijn mond. Hij voelde de een paar scherpe hoektanden in zijn hiel. De jongen, hij was daar gewoon nog, had gezegd dat Ilona zich er niet mee moest bemoeien. En tot zijn grote verbazing flipte het meisje toen hij vroeg of het met haar ging. Ze riep dat ze helemaal geen Fluffy was. Nathaniel slikte, kneep zijn ogen dicht tot spleetjes. Hij voelde warm bloed over zijn been stromen. Het was dus Ilona die haar tanden in zijn hiel had gezed. Hij draaide zijn hoofd om, durfte verder niet te bewegen. 'Wat doe je!?' Schreeuwde hij eerder verbaasd dan boos naar het meisje. Hij kneep zijn ogen nogmaals dicht. Toen hij voelde dat ze losliet, zakte hij in elkaar. Het deed echt pijn, zijn hiel. Met zijn handen hieldt Nathaniel zijn wond vast. Hij moest even slikken om te zorgen dat hij niet tegen haar uit zou vallen. Waarom deed ze dit? Nog nooit had hij gezien dat Ilona haar zelfbeheersing verloor. Nog nooit. Even keek Nathaniel nog naar de jongen, die daar maar een beetje stond te grommen. Toen ging zijn blik weer richting Ilona, weer in een mens veranderd. Ze sloeg een hand voor haar mond, maakte haar zin niet eens af. Ietwat hinkend wilde hij dichterbij het meisje komen, zeggen dat het niet erg was. Want, ja, soms was Nathaniel wel een soort van volwassen. Niet vaak, maar op dit soort momenten wel. Alleen liep hij te langzaam, waardoor het meisje al was weggerend voordat hij alleen al in de beurt was. 'Ilona, wacht!' Schreeuwde hij nog naar haar, wilde erachteraan rennen. Maar de pijn in zijn hiel was te erg, hij zakte weer neer op de grond, draaide zijn hoofd om en keek grommen in de richting van de jongen. Het was het gegrom van een wolf. Hij bleef echter in zijn menselijke vorm, bang de jongen het als een bedreiging zou opvangen wanneer hij zijn dierlijke vorm aannam. Het was zijn schuld, totaal. Helemaal zijn schuld dat Ilona hem had aangevallen en huilend was weggerend. Het verbaasde Nathaniel, nog nooit had hij Ilona zien huilen. Langzaam zette Nathaniel zich weer overeind, richtte een vernietigende blik op de jongen. Eigenlijk was hij vrijwel nooit kwaad, maar hij had het hem geflikt. Nog een grom verliet zijn bek, zijn ogen waren felrood, leken op te lichten. Een blik die je niet vaak bij Nathaniel zou zien. De jongen draaide zich om, hinkte richting de jongen. 'Dit is jou schuld!' Schreeuwde hij kwaad naar hem. Toen draaide hij zich weer om, richting Ilona. Hij kon niet snel lopen met zijn been, maar deed zijn best. Het deed redelijk veel pijn, maar Nathaniel kon er tegen. Langzaam liep hij verder, richting Ilona. Of de jongen hem zou volgen, boeide hem niet. Of toch wel? Nathaniel draaide zich voor de zoveelste keer om en liep weer terug.'Waar slaat dit op?' Vroeg hij op een sissende toon aan de jongen. 'Wat is er mis met jou?' Nogmaals die sissende toon, een neidige blik. Hij bleef naar de jongen kijken. Er was iets mis met hem, ja. Nathaniel dacht niet meer aan Ilona, hij wilde antwoord hebben. Ilona zou wel terugkomen, dacht hij. Zijn blik bleef op de jongen gericht. Hij gromde zachtjes, maar bleef kijken, niet van plan zich te laten afleiden.

Onderwerp: Re: Damn you ma mei 07, 2012 5:49 am

Zijn blik volgde alle bewegingen die het meisje maakte, aangezien dat degene was die voor hem de grootste bedreiging vormde nu. Eigenlijk ging het voor hem iets te snel om alles te volgen. Maar voor hij het wist beet het meisje de jongen in zijn hiel, om vervolgens weg te rennen. Met spijt van wat ze gedaan had. Hij wist hoe het voelde als je iets deed wat je niet wou doen. Hij wist welke pijn het meebracht. Zijn blik was op het meisje gericht, dat wegrende, en een stukje verderop tegen een boom ging zitten. Kort slikte hij, niet wetend hoe hij zich nu voelde. Hij begreep het meisje ergens, het deed pijn om iemand pijn te doen, zeker als je om die persoon gaf. Die gedachte voelde als een mes door zijn hart, het deed hem denken aan de dag dat hij haar pijn had gedaan. En dan nog was ze niet weggelopen, dan nog was ze bij hem gebleven. Had ze hem willen troosten. Hij schudde zijn hoofd, met de bedoeling om de gedachte nu aan de kant te schuiven. Dat was het moment dat hij zich kwetsbaar had opgesteld, dat wou hij nu niet opeens. Niet door alleen maar een herinnering. Een stem deed hem opkijken. Het kwam van de jongen. De stem was kwaad, en klonk hem beschuldigend in de oren. Het deed pijn. Hij liet zijn kop wat lager zakken, en zette enkele stapjes achteruit. Hij wist dat dit zijn schuld was, en het deed pijn. Het deed pijn om dit gevoel te hebben. Hij stelde zich lichtjes onderdanig op, vooral vanwege de stem. Maar veel was niet te zien van de onderdanigheid. Hij wou zijn oren dichthouden bij de stem van de jongen. Die hem liet inzien dat hij alles altijd verkeerd deed. De volgende woorden klonken en hij gromde er lichtjes bij. Nog een stapje achteruit. De stem bleef even doorklinken in zijn hoofd, en hij wendde zijn blik af van de jongen. Bij die laatste woorden, die enorm sissend klonken voor hem, hield hij het niet meer. Een grom verliet zijn mond en hij sprong vooruit, om enkele passen te rennen, maar al snel veranderde hij al weer in een mens. Om de jongen bij zijn kraag te grijpen. Hij trok de jongen lichtjes naar zich toe, en een beetje omhoog. ‘Denk je dat ik dit leuk vind?’ vroeg hij, hij trilde lichtjes, zoals hij meestal altijd deed als hij zo kwaad werd. ‘Denk je dat ik hier trots op ben?’ zijn knokkels werden wit van het nijpen in de stof. Maar daar was niks van te zien. ‘Ik wou je alleen zeggen dat je je handen thuis moet houden.’ Hij had het over die arm om zijn schouder. Ja, hij moest weer degene zijn die dat erg vond. Hij moest weer degene zijn die van alles een probleem maakte.

~ Zo, kort, sorry, kreeg er echt niet meer uit. ~
~ Al de tweede keer dat ik de edit knop gebruikte in plaats van de quote knop ~

Onderwerp: Re: Damn you ma mei 14, 2012 4:05 am

Ilona liet de hiel van Nath los en keek naar de wond die ze had overgelaten. Ze had niet op zijn hardst gebeten maar toch, ze had een vriend gebeten. Ze veranderde weer in een mens en sloeg haar hand voor haar mond. 'Nath... ik... het' zei ze stotterend maar kreeg er niet meer uit. Ze keek naar de andere jongen en voelde tranen in haar ogen op komen. Ze was vervloekt. Ze slikte even, het enige wat ze kon was mensen pijn doen. Ze stapte langzaam achteruit. Nath kwam op van de grond. Hij hinkte naar haar toe. Hij hinkte! Ze slikte, het deed dus echt pijn. Weer keek ze naar de andere jongen. Maar toen ze een traan over haar wang voelde rollen begon ze te rennen. Dat deed ze altijd, weg van haar problemen. Ze had zichzelf al een aantal keer gedwongen dat niet meer te doen maar het lukte haar gewoon niet. Ze was bang voor reactie's, voor haar verleden, dat haar vader weer eens tevoorschijn zou komen. Ze slikte en rende verder. Verderop ging ze zitten, tegen een boom. Ze trok haar benen naar zich op, sloeg haar armen eromheen en legde haar hoofd op haar knieen. Ze begon licht te snikken. Tot ze geschreeuw hoorde. Ze keek op naar de jongens. Daar gingen ze weer. Ze sprong op en veranderde weer in haar dier. Ze voelde dat de vacht onder har ogen nat was maar negeerde het. Ze keek naar Nath's hiel en slikte even. Ze moest het negeren. Maar ze kon het niet. Ze keek naar de grond en sloot haar ogen. Ze wou niemand pijn doen. Nooit meer. Ze veranderde weer on een mens maar bleef op haar knieen, voeten en handen zitten. Haar hoofd naar beneden.

~~ sorry kort maar ja wat wil je~~