Next day, next turn

Ilona rekte zich uit. Nadat Nathalien weg was gegaan was ze in haar dierlijke vrom bij haar broertje in slaap gevallen. Ze keek even naar hem. Ook hij kon elk moment wakker worden. Ze keek even naar buiten, het werd al weer licht. Ze sprong van het bed van haar broertje af en schudde haar sneeuw wittte vacht uit. Ze veranderde weer in een mens een greep naar haar schouder, het deed toch telkens nog pijn als ze van dier naar mens veranderde, maar aangezien daar een wond zat deed het extra pijn. Ze liep de kamer van haar broertje uit naar beneden. Ze keek even in de kastjes. Er lagen nog een paar koejes. Ze keek naar de houdbaarheidsdatum. Hij was nog wel goed. Maar een ding wist ze zeker, ze zou nieuw voedsel voor Ty kopen voordat ze weer naar school moest. Ze had er eigenlijk helemaal geen zin in, ze wou niet naar school, ze wou hier blijven om voor Ty te zorgen. Ze at een van de koekjes en liep weer naar boven. Daar zat haar broertje rechtop in bed. Ze grijnsde even naar hem. 'goedemorgen mannetje' groette ze hem. Ze liep naar hem toe en tilde hem op. 'kom maar' zei ze. Ze liep met hem in haar armen naar beneden. Ze zette hem in de woonkamer op de bank en liep naar de keuken. Ze keek even in alle kastjes, maar het brood bleek op te zijn. Ze pakte uiteindelijk maar een paar koekjes en liep weer naar haar broertje. 'eet maar op, ik ga weer even naar buiten maar ik beloof dat ik weer terug om, blijf hier of ga rond het huis spelen, maar ga niet ver weg' zei ze. Ze gaf hem een kus op zijn voorhoofd en draaide zichzelf om. Ze liep de deur uit. Haar broertje waas waarschijnlijk nog moe, dus hij had niet meer gereageerd op de woorden die ze had gesproken. Nou ja ze zou hem ook niet meteen overvallen met alles wat er vannacht was gebeurd. En als hij zou horen dat e een vreemde bij hem was geweest zou hij flippen, of hij nou wakker was of niet. Ilona grijnsde even waarna ze doorliep. Ze verveelde zich nogal, en ze wist ook niet wat ze moest doen, misschien zou ze Nathaniel even opzoeken. Maar toen bedacht ze dat hij een zus had, bleg, meiden werkte als een soort rottweilers op haar, altijd maar bitchy of meteen aanvallen.
Na tien minuten draaide ze zich om, veranderde in een sneeuwpanter en rende naar huis. Toen ze daar aankwam, veranderde ze al rennend weer in een mens. 'hey Ty zin om even te voetballen?' vroeg ze terwijl ze de trap al op vloog. Haar broertje wou altijd wel voetballen. En inderdaad, toen ze beneden aankwam stond haar broertje al helemaal klaar. Ze liep met hem naar buiten. Via de muur trapte ze een beetje de bal naar elkaar.

[Nathaniel]

Vain man (said she) that dost in vain assay
A mortal thing so to immortalise;
For I myself shall like to this decay,
And eke my name be wipèd out likewise.

Een luide gaap. Toen opende Nathaniel zijn ogen. Hij keek recht in de ogen van zijn zus. Hij schrok zich dood, gilde en kroop snel achteruit in zijn bed. Ze leek boos, kwaad en ongerust. Toen hij haar zwarte haar en blauwe ogen zag, bedaarde hij ietwat. Een zucht gleed over zijn lippen. Toen voelde hij dat iemand hem aan zijn kraag pakte. Mary's ogen spoten vuur. Ze keek Nathaniel razend aan. Ze vroeg waar hij was, gisternacht. Nathaniel vloekte inwendig, ze wist het dus. Hij keek haar met grote ogen aan en probeerde een leugen te verzinnen. Liegen tegen zijn zus was vrijwel onmogelijk, dus deed hij niet echt zijn best. 'Hi, Mary,' zei hij met een waterig glimlach. Hij probeerde haar vraag te ontwijken. 'Ook een goedemorgen.' Zijn ogen priemde schuldig in die van haar. 'Ik was gewoon aan het wandelen,' zei hij uiteindelijk. Het was een slechte leugen, dat wist Nathaniel ook wel. Mary doorzag hem ook meteen. Ze vroeg waarom ze dan gisternacht een vrouwen stem hoorde. Nathaniel beet op zijn lip. Waarom kon hij ook zo slecht liegen? Hij had niks ergs gedaan. Gewoon een beetje rondhangen met Ilona. Verder niets. Ze hadden niks met elkaar, en hoe het eruit zag zou het ook niet gebeuren. Misschien zouden ze elkaar zelfs wel nooit meer zien ofzo. Nathaniel slikte en keek zijn zus angstig aan. 'Laat me!' Piepte hij in het nauw gedreven. Toen kwam er uit het niets een glimlach op Mary's gezicht. Verstijfd keek hij haar in de ogen aan. Ze mompelde iets in de trant van, mijn kleine mannetje groeit op, ofzo. Toen stapte ze van zijn bed en liep de deur uit. Het viel Nathaniel op dat ze de pan alweer in haar hand had. Die eeuwige pan.
Rustig slofte hij over het pad. Het was licht, voor zover het dat dan kon zijn in Xantora. Een zucht verliet zijn mond. Stiekem was hij wel nieuwsgierig naar Cerena. Gewoon, naar hoe het eruit zag. Hij was er nog nooit geweest, zou er waarschijnlijk ook nooit komen. Zonder na te denken liep Nathaniel verder, schoppend tegen een steentje. De jongen had dit keer voor het eerst geen schooluniform aan. Gewoon een zwarte sweater, een rode broek en een paar simpele, afgetrapte gimpen. En zijn koptelefoon, waar harde muziek uit dreunde. Toen er uit het niets een bal zijn richting op kwam vliegen, keek Nathaniel op en zag dat hij bij het huis van Ilona was, voor hoever hij het zich kon herinneren. Met de bal aan zijn voeten liep hij dichterbij. Daar zag hij Ilona en haar broertje, wakker. Natuurlijk hieldt hij niet in, met of zonder broertje. 'Wie hebben we daar?' Zei hij met een Don Juan glimlach op zijn gezicht. Met de binnenkant van zijn voet schoot hij de bal haar richting. Hij keek even naar haar broertje, maar richtte er verder geen aandacht aan. Eigenlijk was hij gewoon lucht voor hem. 'Goedemorgen fluffy, lekker geslapen?' Nathaniel grijnsde. Ze vondt Fluffy de perfecte bijnaam voor het bruinharige meisje. Eigenlijk wilde Nathaniel nog dichterbij komen, een arm om het meisje slaan. Toch hieldt hij zich ongemerkt in. Haar broertje was er tenslotte bij.

[OOC]Lol xD

Haar broertje zat nog half slapend op de bank, maar toen ze hem gevraagd had of hij wou voetballen, was hij al helemaal klaar om naar buiten te gaan toen ze weer beneden was. Ze grijnsde even naar hem en aaide hem over zijn hoofd. Eigenlijk zou ze een hond moeten nemen, want nu zat ze de hele tijd over het hoofd van haar broertje te aaien. Ze grinnikte even en opende de deur. Nathaniel had die nacht ervoor gevraagd waarom ze die niet gebruikte. Toen ze de deur opendeed, kwam er een harde piep uit. 'daarom niet' mompelde ze als antwoord op Nathaniel, niet dat hij het zou horen maar ach. Dat zou haar broertje zeker wakker maken, dus daarom ging ze altijd via het raam. Ze stapte naar buiten en trok haar broertje met haar mee. Ze sloot de deur snel achter zich en liep langs het huis naar de zijkant. Ze was hier opgegroeid, en wist waartoe de mensen hier in staat waren. Er waren hier zeker meer moordenaars dan in Xantora. Ze schoot de bal tegen de muur en liet haar broertje hem via de muur terug schoppen. Het jongen gierde het van het lachen. Hij was bijna de enige die het leuk vond als ze hem bestuurde. Toch moest hij het ook leren dus liet ze hem nu zelf schoppen. Iets wat toch minder ging als verwacht. De bal schoot weg. Achter haar langs. Voor ze zich omgedraaid had om hem te halen hoorde ze voetstappen. Ze veranderde snel in een sneeuw panter en dook voor Ty. Niemand zou aan haar broertje komen. Iedereen die hem met een vinger aan zou raken zou zij persoonlijk slachten. Maar toen ze Nath zag zuchtte ze even. Hij mocht wel dichtbij komen. Als sneeuw panter had ze ijsblauwe ogen, dus haar ijsblauwe ogen keken even van Ty naar Nathaniel. Toen veranderde ze weer in een mens. 'hey liefie' zei ze met een zoet stemmetje. Ze keek naar Ty. 'dit is Nathaniel, hij is vanacht ook al bij je geweest' legde ze hem uit. Daarom liet ze hem ook zo snel toe om ook hier erbij te komen. Maar nogsteeds had ze het raar gevonden dat ze nath, een jongen die volgens haar alle meiden bij zich wou houden, zo snel vertrouwde.

Er lach een zachte lach op zijn mond. Een lach die ervoor zorgde dat er een licht gevoel zijn hoofd binnenkwam. Of, of was het iets anders? Het lichte gevoel in zijn hoofd dan. Nathaniel wist het niet. Momenteel wist hij niks meer. Hij keek gewoon naar Ilona alsof ze elkaar al jaren kenden. Er gleed een glimlach over zijn gezicht toen hij het bruinharige meisje in haar dierlijke vorm zag. Ze was zo zo mooi, bijna niet te verwoorden. Toch was hij wel opgelucht toen ze weer terug veranderde. Zo was te nog net iets mooier, haar menselijk vorm. 'hey liefie,' zei ze met een zoet stemmetje. Nathaniel verslikte zich bij die woorden en begon te hoesten, waardoor hij het volgende wat Ilona zei niet hoorde. Hij ving er vlagen van op, ze stelde hem voor aan haar broertje. Nathaniel slikte even en liet het hoesten stoppen. Toen toverde hij een lach op zijn gezicht en liep haar kant op. Blijkbaar hieldt zij zich ook niet in in de buurt van haar broertje. Waarom hij dat dan wel doen? Daar was geen enkele rede voor. Dus hieldt hij zich ook niet in. Hij moest gewoon zichzelf zijn, punt. Dus deed hij dat. Langzaam liep hij dichterbij met een verleidelijke glimlach op zijn gezicht. Toen hij naast Ilona stond, sloeg hij zijn arm om het meisje. Er speelde een verschrikkelijke buikpijn op, maar Nathaniel moest het er maar mee doen. Dat was het teken dat het hem lukte zijn magie te beheersen. Het was een verschrikkelijke buikpijn, alsof zijn maag samentrok en meteen daarna uit elkaar wilde spatten. De roodharige jongen voelde wat maagzuur naar boven komen, maar hieldt het in. Hij was niet van plan over te geven naast een leuk meisje, nooit. Toen voelde hij ineens een dikke druppel water op zijn hoofd. Hij richtte zijn hoofd op de hemel. Een andere druppel water kwam precies op dat moment in zijn oog terrecht. 'Ah!' Schreeuwde hij. Met zijn hand drukte hij tegen zijn oog aan en hij vloekte zachtjes vanbinnen. Fijn, moest het ook nog eens gaan regenen. Kon het nog beter? Van één druppel ging het naar een tweede, en een derde, en een vierde.. Het begon steeds harder te regenen totdat het ineens met bakken uit de hemel kwam. Vrijwel meteen was Nathaniel doorweekt en hing zijn haar plat en nat op zijn hoofd. Nu was het tenminste niet meer zo warrig, bedacht Nathaniel. Hij richtte zijn blik op Ilona en pakte haar pols vast. Alleen deed hij geen moeite om zijn magie te beheersen dit keer. Ongemerkt kwam er een klein beetje shakra in haar lichaam. Nathaniel merkte er niks van. Hopelijk kreeg ze niet al teveel pijn erdoor. 'Laten we naar binnen gaan,' zei hij tegen haar. 'En dit keer nemen we wél de voordeur.' Zachtjes probeerde hij haar mee trekken aan haar arm. Heel even richtte hij zijn blik op haar kleine broertje. Die zou wel volgen, hoopte hij. Nathaniel voelde iets in zijn rug kriebelen. Alsof hij werd bekeken door iemand. Het was een kriebel die je kreeg wanneer iemand zijn of haar blik op je had gericht. Nathaniel draaide zijn hoofd om, maar zag niks. Enkel een paar bosjes langs het huis bewogen wat in de wind. 'Niks,' mompelde hij zacht tegen zichzelf. Verder richtte hij er geen aandacht op en probeerde Ilona naar de voordeur te trekken. Hopelijk werkte ze mee, hij was niet zo gek op regen.

Toen ze Nathaniel begroet had begon hij hevig te hoesten. Ze grinnikte even, tot ze iemand aan haar mouw voelde trekken. Ze keek even naar Ty, hij keek haar vragend aan, hij leek ook een beetje bang voor Nath te zijn. Ze keek zelf even naar Nath en toen weer naar Ty. 'Dat is Nathaniel, hij zit bij mij op school en is vanacht ook bij je geweest' sprak ze tegen haar broertje. 'is hij je vriendje?' vroeg het jongentje. Ilona lachte even. Dat kwam natuurlijk omdat ze hem niet liefie noemde. Hij was nog te jong om te snappen dat ze gewoon elkaar een beetje aan het pesten waren. Toen Nath klaar was met hoesten liep hij naar haar toe. Ty sprong sissent weg. 'sorry voor hem' sprak ze tegen Nath. Hij sloeg zijn arm om haar heen, dus uit reflex legde ze haar arm om zijn middel. Ze grijnsde even naar hem. Toen ze een druppel voelde keek ze net als hem omhoog. Het begon met regenen. Naast haar begon hij te schreeuwen. Ze grinnikte even. Waarschijnlijk was het een regendruppel die in zijn oog was gevallen. Die dingen deden nog half niet zo pijn als hij gister bij haar gedaan had. Nou hij was gestraft. Nu alleen zij nog, ze had hem gebruikt als pop, misschien wel maar voor even maar toch. Ze wou het niet. Ze zuchtte even en keek naar de grond. Eerst was er een donker vlekje te zien, toen nog, toen nog een en al snel was de hele grond donkerder. Ze keek naar Nath. Zijn velrode haar, hing slap op zijn hoofd. Ze zuchhte, ze vond het warrige haar juiste wel leuk. Nath pakte haar vast, maar deze keer had zijn zijn kracht weer niet onder controle. Ze gromde even naar hem. 'Nath' zei ze, hopend dat door alleen zijn naam te noemen, hij wist waar ze het over had. 'Laten we naar binnen gaan,' smeekte hij haar bijna. 'En dit keer nemen we wél de voordeur.' zei hij. Hij vond het echt niet leuk, door het raam. Ze grinnikte even. 'ja nu slaapt mijn broertje toch ook niet?' zei ze tegen hem. Ze voelde dat Nath haar naar de deur trok. 'kom je, Ty ik wil niet dat je ziek word' zei ze tegen Ty. Hij rende meteen naar haar toe maar leek zich te bedenken. Hij bleef op een afstandje staan. Hij vertrouwde Nath dus echt niet. Ze snapte niet waarom. Ty bleef dus maar op een afstandje lopen. Nath keek om, zij niet. Ze trok haar pols weg uit zijn greep. Het deed echt pijn. Ze keek naar haar pols zelf. Hij leek te branden, altans, zo voelde het. Maar, je zag helmaal niets. Ze slikte even, hoe kon dat. Ze tilde haar broertje op en pakte haar sleutel uit haar zak. Ze stopte die in het sleutelgat en draaide hem om. Ze opende de deur en liep naar binnen. Het was misschien niet het mooiste huis maar het was wat. 'daar is de woonkamer ik ga hem even droge kleren aantrekken' Ze liep met Ty naar boven en pakte wat kleren uit zijn kast. Ze trok zijn natte kleren uit en gaf hem droge kleren aan. Daarna liep ze naar haar eigen kameer. Ze keek even in de kast, er hing nog een jurkje die ze wel paste. Ze hoorde haar broertje naar beneden gaan, teminste dat dacht ze. Waarschijnlijk was dat hem wel. Ze trok haar jurk uit en trok die in de kast hing aan. Ze liep de deur uit naar de badkamer. Daar pakte ze drie handdoeken. Ze zuchtte even en keek naar zichzelf in de spiegel, nou je er zat een grote scheur in. Haar pols brandde nogsteeds maar ze negeerde het. Ze keek naar de foto's van haar ouders in de hoekjes van de spiegel. Ze zuchtte even en liep de badkamer uit naar beneden. Op het laatste moment trok ze de borstel mee. Ze liep de woonkamer in.

[sorry vaagheid]

Daar zat hij dan, alleen in de woonkamer. Ilona was naar boven vertrokken met de woorden dat ze haar broertje iets anders zou aandoen. Een poging haar te volgen deed hij niet, het had toch geen nut. Straks zou ze zelf ook iets anders aandoen, net terwijl hij dan naar boven liep. Waarschijnlijk zou dat zijn einde betekenen, Ilona kennende. Nathaniel ademde in, en toen weer uit. Eigenlijk best wel raar dat hij zo bang voor haar was. En dat terwijl ze hem eigenlijk niks had aangedaan ofzo. Alleen maar met haar magie zijn hand onder zijn hoofd vandaan getrokken. Toch was het raar om naast iemand te zitten waarvan je wist dat zij elk moment je lichaam zou kunnen overnemen, je dingen laten doen die je liever niet deed. Het was sowieso al een rare gedachten dat, wanneer hij naast Ilona zat, of eigenlijk naast haar stond aangezien ze nog nooit naast elkaar hadden gezeten, ze elk moment kon bedenken dat hij iets deed wat niet goed was en zijn lichaam kon besturen. Alleen kon Nathaniel niet vertellen of ze dat ook werkelijk zou doen. Ilona was überhaupt gewoon een beetje onbegrijpelijk. Het ene moment deed ze alsof ze iets hadden, en het andere moment lachtte ze om die gedachtte. Net zoals toen haar broertje het vroeg, ze lachtte alleen wat schamper en meer niet. Daarbij flipte ze de ene keer helemaal wanneer hij zijn magie perongelijk op haar gebruikte, en de andere keer probeerde ze te zorgen dat hij ophield, maar niet op haar gewoonlijke manier. Net als net, toen hij haar pols vast had. Natuurlijk had hij niet door dat ze dat bedoelde toen ze zijn naam noemde, maar meer deed ze er niet aan. Uiteindelijk wurmde ze zich wel los uit haar greep, maar in tegenstelling tot gisteren had ze hem niet aangevallen.
Even leunde Nathaniel naar achteren, tegen de bank aan. Hij keek voor zich uit, maar begon zich te vervelen. Uiteindelijk besloot hij dat hij heus wel even naar boven kon. Hij stond op, liep naar de trap. Toen zag hij haar in de badkamer staan, naar zichzelf kijkend in de spiegel. Er zat een grote scheur in en er hing een foto in de hoek van twee volwassen mensen. Haar ouders? Misschien. Toen hij zag dat ze drie handoeken paktte, draaide Nathaniel zich vliegensvlug om en sprintte naar beneden. Ze had hem niet gezien, waarschijnlijk. Toen kwam Ilona weer naar beneden. Nathaniel lachtte naar haar. Toen keek hij om zich heen. 'Ik kan niet lang blijven,' zei hij tegen haar. 'M'n zus heeft ons gisteren betrapt, en als ze me weer bij jou ontdekt, flipt ze.'

FAAL, IK WEET HET >_<