It's like heaven

Shall I compare thee to a summer’s day?
Thou art more lovely and more temperate:
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer’s lease hath all too short a date:

Haar zwarte, steile haar viel lang haar gezicht. Ze zat met haar neus in een poëzie. Hardop las ze sommige stukjes van het Engelse gedicht voor. Gewoon, om het beter te kunnen begrijpen."One day I wrote her name upon the strand, but came the waves and washèd it away: Again I wrote it with a second hand, but came the tide and made my pains his prey." Nimbles ogen lieten totaal geen emotie zien, maar vanbinnen voelde ze iets branden. Het gedicht was mooi, erg mooi. Ze had geen zin om te kijken wie het had geschreven, dus deed ze het ook niet. Wat zou dat eigenlijk voor nut hebben? Het ging om het gedicht, niet om te persoon erachter. Met een klap sloeg Nimble het boek dicht. Ze richtte haar blik voor zich en zette een zoete glimlach op haar gezicht. Ze zette zich af van het kussen waar ze op zat en stond op. Met het dikke, bijna bestofde boek in haar handen liep ze naar de boeken kast. Ze maakte een bedenkelijk geluidje. "hmn, waar had ik hem ook alweer vandaan?" Vroeg ze fluisterend aan zichzelf. Haar slanke vingers gleden over de rijen boeken. Toen ze bij een lege plek kwam, zette ze hem daar neer. Het boek was in geen tijden meer aangeraakt, dus maakte het niet veel uit als hij op de vekeerde plek stond. Toen Nimble zich omdraaide om weg te gaan voelde ze opeens een stekende pijn in haar hoofd. Erger dan hiervoor. Snel greep ze met haar handen naar haar hoofd. Het was al te laat. Nimble zakte door haar knieeën en alles om haar heen werd wazig. Toen viel ze flauw.
Ik had echt een heel geweldig leven toen ik klein was. Als klein meisje speelde ik vaak met mijn twee oudere broers, die overigens een tweeling waren. Mijn ouders waren heel blij met elkaar. Al met al, we waren een vredig gezin. Tot de dag des onheils. Ik was nog maar acht jaar, maar toch kan ik het nog precies voor mijn ogen halen. Ik was met mijn broers aan het spelen toen mijn ouders begonnen te overleggen of ze mijn broers naar Empty Soul Academy wilde sturen. Mijn broers waren beide erg slim en konden het dus makkelijk aan om een jaar eerder naar de Academy te gaan. Mijn vader wilde het heel graag, hij verwachtte veel van zijn mannelijk nageslacht. Mijn moeder daarintegen vond het beter ze nog een jaartje thuis te laten zijn. Gewoon, voor de zekerheid. Dit was het begin van het einde. Een rustig discussie groeide uit tot een helse ruzie. Toen verloor mijn vader zijn zelfbeheersing. Ik had hem nog nooit zoiets zien doen. Hij begon mijn moeder te slaan, te schoppen en uit te schelden. Ik en mijn twee broers zaten nog steeds in de kamer. Verbeisterd keken we toe hoe onze vader onze moeder in elkaar sloeg. De oudste van de tweeling wilde er nog tussen springen, met als resultaat een klap in zijn gezicht en een bloedneus. We hadden onze vader nog nooit zo gezien. Toen gingen we naar boven en wachtten we daar totdat er sirenes klonken. Snel gingen we weer naar beneden. Onze vader was aan het janken en onze moeder was bewusteloos. In het ziekenhuis bleek dat mama in coma lag. We waren er echt kapot van, papa ook. Mama bleef nog een tijd in coma, en ons leven werd langzamerhand weer een beetje normaal. Papa was totaal niet meer agressief. Elke dag bezochten we mama nog. Na een jaar kregen we het vreselijke nieuws te horen, ze was dood. Het leek alsof onze hele familie uit elkaar viel. Twee jaar later verloor ik mijn beide broers, Ze hadden zelfmoord gepleegd. Ik was toen nog jong, maar kan het me allemaal nog herrineren. Ik heb me dus ook voorgenomen ervoor te zorgen dat zoiets als dit nooit, maar dan ook nooit meer zal gebeuren. Met niemand niet. Gelukkig is mijn relatie met mijn vader wel goed. Ik ben niet boos op hem, al ben ik diep van binnen wel bang. Bang dat hij elk moment zijn zelfbeheersing kan verliezen en mij te lijf gaat.
Met een ruk hief Nimble haar hoofd op. Ze had gedroomd, ze wist het. Maar wat.. Nee, dat ontging haar volkomen. Ze kon zich iets herrineren van dat ze iets vertelde over haar leven, maar daar hield het ook wel mee op. Toen greep ze met haar hand naar haar hoofd. De pijn was weg, gelukkig. Langzaam ging Nimble overeind zitten en keek ze om zich heen. Langzaam probeerde ze overeind te gaan staan, toen ze een zwarte schim zag bewegen. Geschrokken draaide Nimble zich om. Ze kon niet zien wie het was. Daar was het zwakke maanlicht wat door het raam scheen te licht voor. Geschrokken keek Nimble naar buiten. Dat het al nacht was! Niet te geloven.

OOC: Hurrdurr, hij faalt, heel erg. Maar wat wil je dan verwachten van een moeie mij die toch wil posten midden in de nacht? xD
OPEN