Let's make a tree of happyness

We're not scare mongering
This is really happening
Happening
We're not scare mongering
This is really happening
Happening
Mobiles quirking
Mobiles chirping
Take the money and run
Take the money and run
Take the money

Nu Nathaniel hier zo zat, zag hij de gehele gebeurtenis weer voor zich. Kogels die door de lucht schoten, zijn zus die hem weg sleurde en beval stil samen met haar weg te sluipen. De angst die zijn lichaam bekroop. Die vuile angst. Zijn vader was niet bij hem. Damn, dit was nou precies de reden waarom hij never nooit meer naar deze plek terug wilde keren. Maarja, hij kon zijn zus niet alleen laten. Een zucht verliet zijn mond. Misschien was het wel beter zo. Als hij niet gestorven was, was Nathaniel nooit geworden zoals hij nu was.
Een zachte, vrouwelijke stem liet Nathan opschrikken uit zijn gedachten. "Hoi." Een zacht, poezelig en fluffy meisje kwam zijn kant oplopen. Ze had paarse ogen die licht leken te geven. Of roze ogen, dat was ook heel goed mogelijk. Hij kon het niet helemaal thuis brengen. Hij keek terug. Zijn rode ogen liet hij even over haar outfit heen gleiden. Ze zach er redleijk girly uit met haar lange, bruine haar. Nathaniel zette zich af op de grond en stond op. Rond zijn mond verscheen een zelf zekere Don Juan glimlach. Hij keek haar aan met een soort glinstering in zijn ogen. "Hey schoonheid," zei hij vleidend tegen haar. Een korte grinnik gleed er uit zijn mond. Zijn ogen liet hij enkele seconden in die van het meisje rusten. "Wat doet zo'n lief meisje als jij nou in dit ruige gebied? Dit is toch echt niet een plaats voor kleine, fluffy meisjes." Nathaniel glimlachte plagerig haar richting in. Een hand ging er door zijn warrige haar waarna hij zijn lichaam tegen het hout van zijn ouderwetse huis liet zakken. Met zijn handen achter zijn hoofd keek hij haar relaxt aan. Dezelfde zelfverzekerde glimlach bleef rond zijn lippen hangen. Nogmaals gleden zijn ogen naar die van het meisje. Ze deden hem licht worden in zijn hoofd. Ze waren gewoon zo bijzonder. Alsof er iets anders, iets bijzonders achter zat. Ze leken in je ziel te kijken, zo onschuldig stonden ze. Nathaniel knikte even kort naar het bruinharige meisje en knipoogde. "Nathaniel is de naam. Ik woon hier," zei hij tegen haar. Overbodige informatie, dacht hij. Het was wel logisch dat hij hier woonde. Waarom zou er anders een roodharige jongen tegen de muur, vlak naast een openstaand raam staan? Om meisjes te begluren? Vast niet. Dat zou haar allang duidelijk geweest zijn. Nathan verwisselde zijn Don Juan glimlach voor een vriendelijke, uitnodige glimlach en keek haar nogmaals aan. "Laat me raden, jij zit ook op de Empty Soul Academy?" Nee, Nathaniel kon je niet echt verlegen noemen. Totaal niet eigenlijk. Hij wist precies hoe hij met meisjes om moest gaan, tenminste, dat dacht hij. Nathan had nog nooit gezoend. Zelfs nog nooit verkering gehad. Zelf had hij nooit begrepen waarom niet. Afgezien van zijn magie, was hij harstikke cool! Najah, waarschijnlijk vonden ze hem gewoon té cool.

OOC: Faaail ö

Ilona keek even recht in de ogen van de jongen. Hij leek haar te bekijken, mooi weer iemand die dacht dat ze een lief schatje was. "Hey schoonheid," hoorde ze hem zeggen. Ze grijnsde even, leuk weer iemand om mee te spelen. "Wat doet zo'n lief meisje als jij nou in dit ruige gebied? Dit is toch echt niet een plaats voor kleine, fluffy meisjes." Ze luisterde naar zijn woorden. Klein en fluffy, o hij had een heel verkeerd beeld van haar. Ze keek even naar hem op. 'ach liefje, zo klein ben ik niet dacht ik, en ik ben hier opgegroerid dus zo ruig is het niet hoor voor me' zei ze. Ze keek hem liefjes aan en glimlachte. 'wees maar niet bezorgd ik weet alles hier' glimlachte ze. "Nathaniel is de naam. Ik woon hier," zei hij. Ze rolde even met haar ogen door de knipoog van daarvoor, nou ja ze moest nog maar even in haar rol blijven. Misschien zou dit geen slachtoffer van haar worden, maar misschien ook wel. Ze had eigenlijk wel zin om met een schaduw van iemand te spelen. Gelukkig was de maan vel waardoor er wel een schaduw van hem op de muur. Ze grijnsde even kil maar verwisselde die grijns al weer snel door een lieve glimlach. "Laat me raden, jij zit ook op de Empty Soul Academy?" vroeg hij. 'nee helemaal niet, dit uniform is van een andere school' zei ze sarcastisch. Nou laat het meisje eens met haar poppen spelen, dacht ze. Ze keek naar zijn schaduw. Haar ogen werden langzaam donkerroze/paars. Ze trok met haar blik de arm onder zijn hoofd vandaan. Ze schudde haar hoofd. Die jonge had haar niets aangedaan, ze mocht mensen niet als poppen behandelen, maar het was zo leuk. Nee ze moest stoppen, maar het was te leuk om te stoppen. Ze zat in een tweestrijd. Een echte Duivel engel tweestrijd. Ze haalde even diep adem. 'als je het niet erg vind dan ga ik weer verder' zei ze. Ze sprong in een, bijna dode, boom en sprong soepel naar boven. Ze sprong daarvandaan naar beneden. De wind die ze in die tussentijd voelde was heerlijk. Ze grijnsde naar de jongen. Ze gaf hem een knipoog en draaide zich om. Ze wist wel dat de jongen haar zou volgen. Ze streek even met haar hand door haar haren en over de kettingen die aan haar jurk hingen.

[sorry kort]

Ze grijnsde. Het zag er lief en schattig uit, maar daarbinnen in zag ze een lichte duistere toon schuilen. Er ging een rilling over Nathaniel's rug, maar verder lette hij er niet op. Zijn plagerige grijns bleef op zijn lippen geplakt. Het was een meisje, en dat was al wat belangrijk was. "Ach liefje, zo klein ben ik niet dacht ik, en ik ben hier opgegroerid dus zo ruig is het niet hoor voor me," zei ze. Het klonk zoet en lief, maar toch.. Niet helemaal. Nathaniel negeerde de ondertoon en zette opnieuw zijn Don Juan grijns op. Wat dacht dat meisje wel niet? Zomaar de baas over hem spelen alsof zíj de man was? Ha, dat kon zelfs zijn zus niet doen, laat staan zij. Nathaniel haalde speels zijn wenkbrouw op en lachtte naar haar. "Zo, dan ben je het eerste fluffy meisje wat hier is opgegroeid, op mijn zus na dan. Al is zei niet meer zo fluffly." Bij die woorden draaide Nathaniel zijn hoofd om riching het huis achter hem. Het zou heel goed mogelijk zijn dat Mary -zijn zus- op de hoogte was van dit nachtelijke bezoekje van dit vreemde meisje. Nouja, hopen van niet dan maar. Het bruinharige meisje rolde even met haar ogen op reactie van zijn knipoog eerder. Oké, het was er dus zo één. Nathaniel liet zich nog verder tegen de muur aanzakken waardoor zijn hoofd hard tegen de muur aanbonkte. Snel greep hij met zijn hand naar zijn achterhoofd. "Auch," zei hij eerder verbaasd dan met pijn. Meteen richtte hij zijn blik weer op het meisje. Op de vraag of ze ook op de Academy zat reageerde ze erg sarcastisch. Nathaniel haalde zijn schouders op. Hallo, ze had ook even gewoon kunnen reageren. Verder ging hij er niet op in. Toen ineens, zonder enige aanwijzing werd zijn hand zomaar onder zijn hoofd vandaan getrokken. Nathaniel zette grote, geschrokken ogen op en keek het bruinharige meisje aan. "Dafuq?" vroeg hij verbaasd. Nou, het was eerder een mededeling.

NOG NIET KLAAR, GA MORGEN VERDER.
GELIEFE NOG NIET TE REAGEREN.
DANKU ~
yolo

Ze grijnsde. Het zag er lief en schattig uit, maar daarbinnen in zag ze een lichte duistere toon schuilen. Er ging een rilling over Nathaniel's rug, maar verder lette hij er niet op. Zijn plagerige grijns bleef op zijn lippen geplakt. Het was een meisje, en dat was al wat belangrijk was. "Ach liefje, zo klein ben ik niet dacht ik, en ik ben hier opgegroerid dus zo ruig is het niet hoor voor me," zei ze. Het klonk zoet en lief, maar toch.. Niet helemaal. Nathaniel negeerde de ondertoon en zette opnieuw zijn Don Juan grijns op. Wat dacht dat meisje wel niet? Zomaar de baas over hem spelen alsof zíj de man was? Ha, dat kon zelfs zijn zus niet doen, laat staan zij. Nathaniel haalde speels zijn wenkbrouw op en lachtte naar haar. "Zo, dan ben je het eerste fluffy meisje wat hier is opgegroeid, op mijn zus na dan. Al is zei niet meer zo fluffly." Bij die woorden draaide Nathaniel zijn hoofd om riching het huis achter hem. Het zou heel goed mogelijk zijn dat Mary -zijn zus- op de hoogte was van dit nachtelijke bezoekje van dit vreemde meisje. Nouja, hopen van niet dan maar. Het bruinharige meisje rolde even met haar ogen op reactie van zijn knipoog eerder. Oké, het was er dus zo één. Nathaniel liet zich nog verder tegen de muur aanzakken waardoor zijn hoofd hard tegen de muur aanbonkte. Snel greep hij met zijn hand naar zijn achterhoofd. "Auch," zei hij eerder verbaasd dan met pijn. Meteen richtte hij zijn blik weer op het meisje. Op de vraag of ze ook op de Academy zat reageerde ze erg sarcastisch. Nathaniel haalde zijn schouders op. Hallo, ze had ook even gewoon kunnen reageren. Verder ging hij er niet op in. Toen ineens, zonder enige aanwijzing werd zijn hand zomaar onder zijn hoofd vandaan getrokken. Nathaniel zette grote, geschrokken ogen op en keek het bruinharige meisje aan. "Dafuq?" vroeg hij verbaasd. Nou, het was eerder een mededeling. Omdat zijn hand opeens onder zijn hoofd vandaan werd getrokken, was er een luide bonk tehoren tegen de muur. Harder dan de vorige keer. "Als je het niet erg vind dan ga ik weer verder," zei het meisje. Nathaniel keek haar verbaasd na terwijl ze in een boom sprong en vlak daarna er weer uitsprong. Ze gaf een knipoog zijn kant op. Nathaniel werd een beetje licht in zijn hoofd. Wat had hij gedaan zodat hij dit verdiende? Toen het meisje wegliep zette Nathaniel nogmaals, voor de vierde keer volgensmij, zijn Don Juan glimlach op. Op een rustig drafje liep hij haar achterna. Toen hij zijn hand op haar schouder legde, voelde hij dat hij per ongelijk redelijk wat Shakra in haar lichaam leidde. "Hey, popje, je kan me op z'n minst vertellen hoe je heet." In eerste instantie merkte de roodharige jongen niet dat hij zijn magie gebruikte op het meisje. Toen hij het doorhad trok hij snel zijn hand terug en stopte hem in zijn zak. Damn, waarschijnlijk had hij haar pijn gedaan. Inwendig of uitwendig wist hij niet. Stiekem hoopte hij op een uitwendige wond bij het meisje, omdat die veel makkelijker te verplegen waren. Een inwendige wond kon namelijk nog wel eens gevaarlijk zijn. Hopend keek Nathaniel naar het meisje. Hopend dat ze niet van de pijn in elkaar zou storten.

DONE

Hij leek haar ondertoon te negeren, eigenlijk best fijn want de meeste jongens waar ze tegen praatte, liepen meteen weg of vlogen haar zonder reden aan. Heel stoer hoor om een meisje aan te vallen. "Zo, dan ben je het eerste fluffy meisje wat hier is opgegroeid, op mijn zus na dan. Al is zei niet meer zo fluffly." zei hij. Hij had dus een zus, hij was wel heel slim om zijn informatie allemaal te geven. Ze keek naar de grond. Sommige jongens waren zo slim. Hij keek achter zich, waarschijnlijk naar binnen, was zijn zus daar. Ilona deed een stap naar achter, zodat ze in de schaduw van de boom stond. Zo zag je eigenlijk alleen nog haar ogen en lichtjes haar kleren. Ze had het nooit goed met meiden kunnen vinden, waarom zou dat dan wel met zijn zus zo zijn. "Auch," zei hij. Dat woord wekte haar op uit haar gedachten. Ze keek hem aan, wat had hij gedaan. Waarom had hij pijn, en waarom dacht zij daar overna. Ze schudde lichtjes haar hoofd. "Dafuq?" vroeg hij toen ze zijn hand onder zijn hoofd had getrokken, nou ja niet met haar lichaam maar met zijn schaduw. Ze grinnikte even. Sommige hadden meteen door dat zij dat deed maar sommige zaten een beetje raar te kijken. Maar hij had duidelijk door dat zij het was. 'euhm sorry' grinnikte ze. Maar ze was wel een beetje gemeen tegen hem. 'nee serieus sorry' zuchtte ze. 'Als je het niet erg vind dan ga ik weer verder, ' sprak ze. Ze draaide zich om en begon ter lopen, richting haar huis. 3..2..1.. dacht ze. En inderdaad, zoals ze al gedacht had. Daar was een hand op haar schouder. Maar deze was ander, hij deed pijn. Ze kneep haar ogen dicht. Het voelde alsof er een ijzeren hand door haar schouder kneep. "Hey, popje, je kan me op z'n minst vertellen hoe je heet." hoorde ze. Ze haalde even diep adem en wou ze de hand wegslaan, maar waarschijnlijk had de jongen het door dat hij haar pijn deed want op dat moment werd de hand weggehaald. Dus legde ze haar eigen hand maar op haar schouder. 'waar was dat voor nodig' gromde ze zowat. Ze draaide zich om naar de jongen. De meeste meiden zouden van de pijn op de grond gaan liggen janken, zij niet, niet nu, nooit niet. Ze slikte even en keek Nathaniel aan. 'als je het zo graag wilt weten, ik ben Ilona' zei ze. Ze keek naar de grond en stapte langzaam achteruit. Ze had nog nooit zo onderdanig gedaan, eigenlijk had ze nog nooit ondewrdanig gedaan. Maar deze jongen kon haar duidelijk pijn doen. Ze keek weer even naar hem. 'uhm ik.. uhm moet naar mijn broertje' zei ze zachtjes terwijl ze langzaam achteruit liep. Richting haar huis. Ze schudde haar hoofd. Ze mocht niet zo laf doen. Als ze het wou kon ze alles met hem doen. Hij was een pop van haar. Ze liet niet met zich spelen. Ze slikte even. Haar ogen werden weer donker roze, dat was altijd zo als ze met schaduwen ging spelen. Soms had ze het niet in de hand en dan speelde ze automatisch met mensen, maar dan werden aar ogen niet donker roze. Dit was slechts een waarschuwing naar hem. Hij mocht met haar mee lopen van haar, maar als hij haar nog een keer pijn zou doen zou ze hem eens laten voelen wat pijn was. Ze sloot haar ogen ven. Toen ze weer open gingen, waren ze weer gewoon zacht en vriendelijk. 'je mag best mee als je wilt maar raak me niet aan' zei ze. Zijn aanraking deed waarschijnlijk gewoon pijn. Ze keek naar haar schouder. Er zat een wond, nou ja haar broertje had helende krachten dus als hij wakker zou zijn zou hij haar wel even kunnen helpen. Ze keek naar het huis. 'kan je hoog springen?'vroeg ze aan hem. Zonder op antwoord te wachten, sprong ze in de boom, en via de tak weer door haar raam naar binnen. Ze wachtte even bij haar raam maar liep toen door de twee openstaande deuren naar haar broertjes kamer. Als Nathaniel door het raam naar binnen zou komen zou hij haar zo kunnen zien. Ze keek naar haar kleine slapende broertje en haalde haar hand even door zijn blonde haar. Ze ging op het bed zitten en glimlachte even. Ze was blij dat ze weer even thuis mocht zijn. Dan kon ze voor haar broertje zorgen, ze wist eigenlijk niet hoe een jongentje van 6 het hier alleen kon redden.

Zijn voeten wilden niet meer begeven. Nee, gewoon helemaal niet meer. Zijn rode ogen keken het bruinharige meisje onderzoeken maar toch geschrokken aan. Waarschijnlijk beheerste ze een soort magie wat er voor zorgde dat ze het lichaam van iemand anders kon besturen. Hoe dat mogelijk was, wist hij niet. Eigenlijk ging het hem gewoon niet aan. Wat op dit moment belangrijk was, was dat hij voorzichtig moest zijn bij haar. Nathaniel wist niet in hoeverre ze haar magie al beheerst had. Misschien kon ze hem zelfs doden, als hij zijn oplettendheid liet varen. Daarbij was Nathaniel te ver in gedachten verzonken om haar volgende woorden van spijt te horen. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om dicht bij haar in de beurt te blijven. Echter kon Nathaniel het niet helpen en liep toch naar haar toe. Zijn hand had hij op haar schouder gelegd, maar al snel trok hij hem terug toen hij merkte dat hij zijn magie gebruikte. Ze leek het niet bepaald op prijs te stellen en legde haar eigen hand op haar schouder waar eerder zijn hand haar had pijn gedaan. Maar wees nou eerlijk, wie zou het nou op prijs stellen dat één of andere roodharige gast je pijn deed? Niemand dus. Nathaniel keek haar onzeker aan. De spijt was vrij helder in zijn ogen te zien. Hij moest wat beter opletten en nadenken voordat hij iemand aanraakte. Met een soort van grommend geluid draaide het rozeogige meisje zich naar hem om. Als hij niet beter wist, had hij kunnen denken dat ze een tasmaanse duivel was. Die waren ook altijd zo vals als de pest. "waar was dat voor nodig?" Kwam er grommend uit haar mond. Een enkel moment dacht hij dat het meisje in haar dierlijke vorm zou veranderen en hem aanvallen. Of nog erger, die magie van haar op hem gebruiken. Hij haalde onzeker een hand door zijn warrige haar en frummelde wat aan het draadje van de rode koptelefoon die om zijn nek hing. "Eh, sorry voor dat," zei hij met een aarzelend piepstemmetje. Hij had zijn hand in zijn haar en keek haar tersluiks aan. Hij had er echt spijt van, nooit had hij dat mogen doen. Soms kon Nathaniel zichzelf wel vervloeken dat hij dit als magie had toegewezen. Natuurlijk had hij geen keuze gehad, het was gewoon aangeboren. Echter had hij toch veel liever gehad dat hij een zachtaardigere magie had gehad. Iets als helen ofzo. Of iniedergeval iets wat hij volkomen kon besturen en niet gebeurde wanneer hij dat niet wilde.
Nathaniel richtte zijn rode ogen weer op het meisje. Ze slikte duidelijk. Nathaniel knipperde met zijn ogen. "Als je het zo graag wilt weten, ik ben Ilona," zei het meisje. "Ilona dus, hmn, echt een naam voor een fluffy kind als jij," zei hij toch om te laten zien dat hij niet bang voor haar was. Ilona deed precies het tegenovergestelde van wat hij deed. Ze keek naar de grond en deed een paar stappen achteruit. Nathaniel keek haar verbaasd aan. Was ze nou serieus bang voor hém? Er speelde een lachje om zijn lippen en hij keek Ilona weer aan, die hem ook aankeek. "Uhm ik.. uhm moet naar mijn broertje," Zei ze zacht. Ilona liep achteruit, maar Nathaniel zag dat haar ogen een donkerdere kleur kregen. Donker roze werden ze. Nathaniel deed snel een stap achteruit en hieldt zijn handen beschermend voor zijn lichaam. Haar ogen hadden eerder dezelfde kleur gekregen toen ze zijn hand bestuurde, bedacht Nathaniel zich. "Waag het niet om nog zo'n trucje bij me uit te halen," snauwde hij in haar richting. Zelfs toen ze achteruit liep, waarschijnlijk richting haar huis bleef hij nog even staan. Verbrauwereerd keek hij naar zijn handen. "Zo trek je dus de aandacht van een meisje, nice." Hij fluisterde het zacht in zichzelf. Ilona was al te ver bij hem vandaan om het te kunnen horen. Toen Ilona nog tegen hem zei dat hij best mee mocht, zette hij het op een rennen en rende achter haar aan. Nog even keek Nathaniel achterom naar zijn huis, hopelijk merkte zijn zus niet dat hij ervandoor was gegaan. Misschien had hij zijn raam beter dicht kunnen doen, maar daar dacht hij niet meer aan. "Wacht dan op z'n minst!" Schreeuwde hij buiten adem haar richting op. Ilona keek naar het huis voor haar. "kan je hoog springen?" Vroeg ze aan hem. Nathaniel wilde nog zeggen dat dat niet echt één van zijn hobbies was toen ze al in een boom sprong en vanaf daar door het raam heen sprong. "Waarom wachten meisjes niet gewoon? Waarom zijn ze zo ongeduldig?" Snauwde hij in zichzelf terwijl hij in zijn dierlijke vorm veranderde. De roodharige jongen veranderde opslag in een sneeuwwitte wolf. Alleen in zijn dierlijke vorm kon hij zo hoog springen, anders was het onmogelijk. Nathaniel zette zich af en sprong op dezelfde tak als waar Ilona eerder op was gesprongen. Het veranderen in een dierlijke vorm was na verloop van tijd niet heel erg pijnlijk meer, gelukkig. Snel sprong hij vanaf de tak door het open raam om te voorkomen dat de tak brak. "Waarom neem je niet gewoon de voordeur!?" Schreeuwde hij luid naar het meisje. Nathaniel liep door een open deur en liep de kamer in waar Ilona op een bed zat. In het bed lag een klein jongetje met blond haar. Hoogstens zeven jaar oud. "Sorry, ik wist niet dat hij sliep," fluisterde hij dit keer. Nathaniel was alweer in zijn menselijke vorm veranderd, maar deed toch zo zacht mogelijk. Met zachte stappen liep hij dichter naar het bed waar het jongetje in lach. Hij keek neer op zijn blonde haar. Ilona leek echt veel om hem te geven. "Woont.. Woont hij hier alleen?" Nathaniel wachtte niet eens op een antwoord. "Waar zijn je ouders?" Vroeg hij daarna aan het meisje. Hij kon niet begrijpen hoe het jongetje het zo alleen kon redden. Hij wist niet eens hoe hij het zou moeten redden zonder zijn zus. Nee, dit was volkomen onduidelijk voor hem.

Misschien had de jongen gedacht dat ze in haar dier zou veranderen of dat ze hem weer zou laten bewegen. Maar dat wou ze niet. Als dier vonden de meeste haar nog mooier en schattiger dan dat ze haar als een mens vonden. En haar kracht wou ze niet zomaar gebruiken, nou ja ze had twee kanten, een die het liefst iedereen om haar heen als haar pop wou maken en een kant die het liefst gewoon een normaal mens was zonder kracht, iemand die gewoon kon leven. Leven zonder de drang om mensen als haar poppen te gebruiken. Ze hield haar hand even op haar wond. Haar broertje zou er wel wat aan kunnen doen, maar als ze hem nu wakker zou maken zou hij zeker weten bezorgd worden, en niemand wou dat hij bezorgd zou worden, teminste dat wouden ze allemaal niet, toen ze no een gezin waren. Nu was het alleen nog haar broertje en zij. Ze keek naar de grond. Als ze naar de jongen zou kijken, zo ze hem misschien weer als haar pop gebruiken, en dat wou ze niet. Zo was ze niet, nou ja, zo wou ze niet zijn. Hij haalde zijn hand door zijn haar en begon aan zijn koptelefoondraadje. "Eh, sorry voor dat," zei hij. Ze keek hem even dreigend aan. De meeste mensen dachten bij haar aan een wolf of een wilde hond. Wat een verrassing als ze bekend zou maken dat ze een sneeuw panter was. De enige de dat wist was haar broertje, Ty en dat was een aapje. Ze grinnikte even, dat past echt perfect bij hem. Ze keek weer op naar Nathaniel. 'je hebt zeker je kracht nog niet onder controle?' vroeg ze. Ze keek even naar haar schouder. Ze kreeg wel vaker wonden, dus ze had altijd wel wat kruiden die holpen. Ze haalde het zakje van een ketting af, de aan heet rok zat en haalde er wat kruiden uit. Ze hing het zakje weer aan de ketting en drukte het blaadje plat. Ze keek er even naar en smeerde het sap dat eruit kwam op het wondje. Het prikte even maar ze was het wel gewend. Ze gooide de rest van het blaadje op de grond. Ze keek hem aan, hij leek er echt spijt van te hebben. 'uhm het maakt niet uit' zei ze, het deed wel pijn maar het zou wel weer genezen. "Ilona dus, hmn, echt een naam voor een fluffy kind als jij," zei hij, duidelijk weer zelfverzekerd van zichzelf. Ze grijnsde even naar hem. 'ach sweatie, ik heb nog niet half zo erg laten zien naar jou hoe fluffy ik kan zijn' zei ze sarcastisch. Ze haatte het als mensen haar fluffy of schattig noemde. Ze kon er gewoon niet tegen. Zonder dat ze het zelf echt realiseerde werden haar ogen weer donkerder en keken ze dreigend zijn kant op. Hij mocht weten dat ze het niet leuk vond en dat ze leuk trucjes met hem zou uithalen als hij ermee door zou gaan. "Waag het niet om nog zo'n trucje bij me uit te halen," snauwde hij. Wou hij haar haar dierlijke vorm in dreigen ofzo. Hij hield zijn handen voor zijn lichaam. 'lieve schat dat haalt niets uit ik ga echt niet tegen je aanstaan hoor' zei ze rustig. Ze had geen zin om hem banger, kwader of weet ik veel wat te maken.
Ilona liep in de richting van haat huis. Toen ze net had gezegd dat hij mee had gemogen hoorde ze al weer iemand achter haar aan rennen. Ze grijnsde even. "Wacht dan op z'n minst!" hoorde ze. 'kom op je bent toch een jongen, jongens zijn toch altijd sneller dan meiden?' vroeg ze plagend. Het was wel zo, alle jongens zeiden dat jongens beter waren dan meiden. Ze geloofde er anders niets van. Toen ze bij haar huis was sprong ze gemakkelijk van de boom naar binnen. Later kwam ook Nathaniel naar binnen als een sneeuw witte wolf. Dat was dus zijn dier. Ze liep door naar haar broertjes kamer. "Waarom neem je niet gewoon de voordeur!?" schreeuwde hij. Ze keek grommend achteruit. Gelukkig had hij al snel door waarom ze gromde. Haar broertje sliep en als hij wakker zou worden, zou hij het zeker niet op prijs stellen als hij een vreemde jongen zou zien. "Woont.. Woont hij hier alleen?" vroeg hij. Ze knikte maar voor ze echt met woorden kon antwoorden ging hij al weer verder. "Waar zijn je ouders?" vroeg hij. Ze keek nogsteeds naar haar broertje die daar toch vredig lag te slapen. 'mijn ouders zijn vier maanden geleden overleden, ik wou dat ik meer voor Ty kon zorgen maar ik moet naar school, tot nu toe heeft hij zich toch goed gered, en ik hoop dat hij dat ook vol houd als ik weer weg moet' zei ze. Ze keek naar Nathaniel. Ze veranderde zelf in een sneeuw panter. Ze zwaaide zachtjes met haar lange donzige staart. Sommige vonden haar er zo nog mooier en schattiger uitzien, sommige worden haar juist meer vermoorden omdat ze gevaarlijk was. Ze snoof even en ging voorzichtig op het bed van haar broertje liggen. Ze legde haar staart om het hoofdje van Ty en legde haar voorpoten over zijn benen. Zo zou ze hem bewaken. Gelukkig kon ze nog gewoon praten in haar dierlijke vorm.

Waarschijnlijk was de kleine jongen haar veel waard. Misschien was hij nog wel de enige familie die ze had. Dat zou zomaar kunnen, aangezien de jongen anders vast niet alleen in dit huis zou leven. Helemaal in zijn eentje, hoe kon je het verzinnen? Waarschijnlijk zou het voor de kleine jongen veel beter zijn als hij naar de Empty Soul Academy kon gaan. Nathaniel wist echter vrij zeker dat het blonde jongetje daar nog veels te jong voor was. Je moest minstens 11 zijn om naar de academy te gaan. Tenzij je extreem slim was. En dan nog, kon je hooguit één jaar eerder naar de academy. Nee, dit kleine jongetje zou zich nog een tijdje alleen moeten redden. Nathaniel keek even om zich heen, de kamer rond. Het was niet bepaald een grote kamer. Er stond een boekenkast, een bed en waarschijnlijk een gammele kast waar zijn kleding in hing. Het zag er allemaal erg gammel uit. Zelfs smoezeliger dan zijn eigen kamer. En dat moest heel wat zeggen, aangezien die helemaal onder de spinnenwebben zat. Er liep een rilling over zijn rug. Als Nathaniel ergens bang voor was, waren dat wel spinnen. Van die viezige, smerige, harige beesten. Totaal iets anders dan het fluffy meisje wat voor hem zat. Ïlona! Nathaniel was haar beine vergeten, terwijl ze recht voor zijn neus op het bed van haar broertje zat. Ze keek hem niet aan, haar blik bleef op haar broertje gevestigd. Niet slim, bedacht Nathaniel. Hij snaptte niet dat ze hem zo blindelings vertrouwde. Als hij wilde, kon hij haar broertje pijn doen. Met gemak zelfs. Nathaniel werd uit zijn gedachten gerukt door Ilona die tegen hem begon te spreken. "mijn ouders zijn vier maanden geleden overleden, ik wou dat ik meer voor Ty kon zorgen maar ik moet naar school, tot nu toe heeft hij zich toch goed gered, en ik hoop dat hij dat ook vol houd als ik weer weg moet." Ze keek hem aan. Een vleugje medelijden kwam er op in zijn ogen. Hij vond het vreselijk voor haar dat haar ouders zo kort geleden waren overleden. Ze zou er vast moeite mee hebben. Nathaniel wilde dichterbij komen en steunend een hand op haar schouder leggen, toen hij bedacht wat er gebeurde toen hij dat de vorige keer deed. Een paar centimeter boven haar schouder bleef zijn hand hangen. Toen trok hij hem terug en stoptte hem in de zak van zijn schooluniform. Hij deed weer een paar stappen achteruit en keek naar beneden. "Het spijt me van je ouders, gecondoleerd," zei hij. Zijn blik durfde hij niet op Ilona te leggen, bang dat ze zou flippen. Hij zuchtte en keek haar toen aan. Nathaniels ogen werden groot en zijn mond zakte open. Het meisje wat eerder nog in een mensenvorm was geweest, was veranderd in een beeldschone sneeuwpanter. Ze was als mens al mooi, maar als panter schitterde ze echt. Nathaniel begon lichtelijk te blozen en haalde een hand door zijn haar. "Ik denk dat het beter is als ik ga," zei hij tegen haar. "Ik zie je wel eens op school, denk ik?" Nathaniel draaide zich om. Hij wilde niet meer kijken naar het meisje die haar broertje beschermde. Het roepte alleen maar vreselijke gedachtes op. Gedachtes die over zijn vader gingen. En over zijn zus, die dat mogelijk ook gedaan zou hebben. Echter was zijn zus precies het zelfde diersoort als hij. Alleen hun vachtkleur verschilde. Een witte en zwarte wolf, hoe kun je het verzinnen? "Ciao schoonheid," sloot hij de conversatie af. Nathaniels zelfverzekerde stem en houding was weer terug. Hij stak zijn hand nog in de lucht, maar draaide zich niet meer om. Toen veranderde hij zichzelf in zijn dierlijke vorm en vervolgde de zelfde weg naar buiten, als naar binnen. Terug naar, terug naar zijn zus. Hopelijk had ze niets gemerkt van zijn nachtelijke uitstapje. Dan zat hij goed in de nesten, ja.

[OOC]Nathaniel uit ^^.